Οι πρόσφατες διαμαρτυρίες σημαντικής μερίδας Τ/κ που άρχισαν στα κατεχόμενα από τα τέλη Ιαν 2011 και συνεχίζονται, ξεκίνησαν κυρίως ως αντίδραση στα οικονομικά μέτρα της Τουρκίας, αλλά στην πορεία εξελίχτηκαν σε πολιτική διαμαρτυρία ενάντια στην Τουρκία...
Δυστυχώς, στην δική μας πλευρά υπήρξαν οι υπερβολές. Στο ένα άκρο, το ΑΚΕΛ χαρακτήρισε τις διαμαρτυρίες ως «λαϊκό ξεσηκωμό» ενώ στο αντίθετο άκρο, επικράτησαν οι ειρωνείες ότι τάχα οι Τ/κ διαδηλώνουν διότι «μυρίστηκαν» και εποφθαλμιούν το πετρέλαιό μας. Τέτοιου είδους εκτιμήσεις της κατάστασης (είτε το ένα είτε το άλλο άκρο) είναι εκτός πραγματικότητας και φανερώνουν την πρόθεση κάθε πλευράς να προσαρμόσει την κατάσταση στα μέτρα της. Τα απατηλά όνειρα για «λαϊκό ξεσηκωμό» αλλά και η κοντόφθαλμη και περιφρονητική στάση απέναντι στην μερίδα των διαμαρτυρόμενων Τ/κ, δεν βοηθούν στον στόχο για αποτίναξη της τουρκικής κατοχής. Διαχρονική πολιτική έπρεπε να είναι η εμπέδωση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κοινού κράτους για όλους τους πολίτες του, Ε/κ και Τ/κ, στην βάση της ισότητας των πολιτών. Η πολιτική αυτή απαιτεί διορατικότητα και σημαίνει στην πράξη αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων μέσων και μέτρων. Δυνατότητες υπήρξαν, ιδίως από τότε που άνοιξαν μερικώς τα οδοφράγματα. Εντούτοις, πολιτική χρειάζεται που να αντιμετωπίζει κάθε Τ/κ και κάθε Ε/κ με ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις, ξεκινώντας από τα πιο «μικρά» μέχρι πιο «μεγάλα». Για παράδειγμα, η απαίτηση –που δεν υπάρχει τώρα- να αποχτήσει ένας Τ/κ που επιθυμεί να οδηγεί στις ελεύθερες περιοχές, άδεια οδήγησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να έχει ανεκτίμητη πολιτική σημασία. Από την άλλη, το να οδηγεί ένας Τ/κ στις ελεύθερες περιοχές με την «άδεια οδήγησης» του κατοχικού καθεστώτος, το να διαπερνά τα οδοφράγματα επιδεικνύοντας την «ταυτότητα» του ψευδοκράτους και τόσα άλλα, είναι λογικό να του δημιουργούν παραστάσεις ότι το ψευδοκράτος λειτουργεί και αναγνωρίζεται ως μια εσωτερική οντότητα στην επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η πολιτική που θα κάνει πράξη τα πιο πάνω μέτρα, στοχεύει σε κάτι απλό και αυτονόητο. Ότι το Κυπριακό πρόβλημα υπάρχει λόγω Τουρκίας. Και είμαι βέβαιος πως πολλοί πολίτες θεωρούν τα πιο πάνω αυτονόητα. Όμως, η πολιτική του αυτονόητου που δείχνει την Τουρκία –παντού και πάντα- ως την ρίζα του κακού, δεν επικράτησε στο Κυπριακό. Ωστόσο, η σημερινή διαδικασία με τους «δύο ηγέτες» να συνομιλούν όπως εξυπηρετεί την Τουρκία είναι κάτι που υπάρχει εδώ και δεκαετίες και για να αλλάξει απαιτούνται πολλά. Αλλά, το πρώτο βήμα ξεκινά με την χρήση σωστού λεχτικού που δείχνει την ρίζα του κακού και ταυτόχρονα, λαμβάνονται μέτρα ισότητας (δικαιώματα και υποχρεώσεις) των Τ/κ ως πολιτών ενός κράτους της Ε.Ε., πράγμα που δεν γίνεται τώρα.
Κάποτε στις ΗΠΑ την δεκαετία του 80 σε προεκλογική περίοδο, οι δύο προεδρικοί υποψήφιοι αναζητούσαν να εξεύρουν τα κύρια ενδιαφέροντα που απασχολούσαν την κοινή γνώμη π.χ. εξωτερική πολιτική, έγκλημα, ισότητα φύλων, τρομοκρατία κ.ά. Ο καθένας επικεντρωνόταν σε εκείνο που αισθανόταν ότι υπερτερούσε. Το επικοινωνιακό μήνυμα που επικράτησε και καθιερώθηκε μέχρι σήμερα ως ένα επιτυχημένο ορόσημο, ήταν ένα απλό, προκλητικό και δηκτικό μήνυμα: «It´s the economy, stupid!» («Είναι η οικονομία, βλάκα!). Δηλαδή, εκείνο που απασχολούσε την κοινή γνώμη ήταν τόσο φανερό και αυτονόητο στον καθένα. Σήμερα στην Κύπρο, η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού (Ε/κ και μεγάλη μερίδα Τ/κ) αναγνωρίζει το αυτονόητο, ότι στο Κυπριακό «Είναι η Τουρκία το πρόβλημα». Αλλά η ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας επιμένει σε άλλα, στην «ΣΥΝενοχή», την «ΣΥΝυπευθυνότητα»… που θα καταλήξει στον «ΣΥΝνεταιρισμό» ανάμεσα στα δύο συνιστώντα states, παραγνωρίζοντας την έννοια του Ευρωπαίου πολίτη (Ε/κ και Τ/κ) που απολαμβάνει ΙΣΟΤΗΤΑ με ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Κώστας Μαυρίδης
