Του Χάρη Φεραίου*
Η μακρά, ως έθνος Ελλήνων, ιστορία μας (και δεν πρόκειται να απολογηθώ στην κυβερνώσα τον τόπο ιδεολογία για το «μας») έχει να δείξει πλήθος ήττες. Ήττες, που όμως δεν οφείλονται σε πολεμική ανικανότητα, ή δειλία, ή εσφαλμένη στρατηγική, αλλά σε ασύγγνωστη εθελοτυφλία...
Εθελοτυφλίας παράδειγμα δεύτερο: Χίλια εξακόσια χρόνια αργότερα (12ος αιώνας) η Κωνσταντινούπολη είχε, με αυτοκρατορική ανοχή, κατακλυσθεί από πλήθος αλλόγλωσσους και κυρίως αλλότροπους «μετανάστες» της εποχής. Η κατάσταση είχε φτάσει σε τέτοιο κρίσιμο σημείο, που ο βυζαντινός λόγιος Ιωάννης Τζέτζης, το 1180, παραπονιόταν πως κάθε πρωί που βγαίνει από το σπίτι του, αναγκάζεται να λέει καλημέρα σε δέκα διαφορετικές γλώσσες! Και πως αυτή η πανσπερμία δεν μπορεί να είναι για καλό. Εθελοτυφλούντες όμως οι πρόγονοι εκείνοι, δεν ακροάστηκαν τις «κινδυνολογίες» του. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά (1204) η Κωνσταντινούπολη έπεφτε στα χέρια των σταυροφόρων… Με τρόπο μάλιστα εξευτελιστικά άδοξο.
Την περασμένη βδομάδα (807 χρόνια μετά την άλωση εκείνη), σχεδόν πανηγυρίσαμε για τα συλλαλητήρια στα κατεχόμενα, ως να επρόκειτο για κοσμοϊστορικό γεγονός. Και σημείο μέγα του πανηγυρισμού, είναι ότι στο πίσω μέρος κάποιου από το πλήθος των πανό που ανέμιζαν οι Τουρκοκύπριοι, διακρίναμε και την κυπριακή σημαία! Και η σημειολογία του «γεγονότος», είναι πως οι Τουρκοκύπριοι πια είναι με το μέρος μας.
Ας τρέμει περίπου λοιπόν η Άγκυρα! Προγονικής εθελοτυφλίας θλιβερή βεβαίως συνέχεια… Εθελότυφλη δεν είναι η περί την Άγκυρα φαιδρή ουτοπία. Εθελότυφλο είναι το περί Τουρκοκυπρίων ονειρικό συμπέρασμα. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά:
Λίγο πριν τα δημοψηφίσματα το 2004 οι Τουρκοκύπριοι έκαναν ξέφρενα συλλαλητήρια για το ΝΑΙ, φωνάζοντας «ειρήνη-ειρήνη». Και οι, ένθεν του οδοφράγματος, σειρήνες τριβέλιζαν τα αυτιά του λαού, πως το κάνουν τάχα οι Τουρκοκύπριοι διότι ξαφνικά μας αγάπησαν, και θέλουν να «επανενωθούν» μαζί μας. Κι αν κανένας τόλμαγε να πει πως είναι διότι μυρίστηκαν το παραδάκι της Ευρώπης που κάνουν έτσι, βαφτιζόταν ρατσιστής, εθνικιστής, και μισαλλόδοξος.
Το πώς όμως εννοούσαν αυτή την «επανένωση», ήταν εύκολο να το αντιληφθεί κανείς, αν παρατηρούσε τις σημαιούλες εκείνες του Ανανικού εφιάλτη, που ανέμιζαν τότε οι Τουρκοκύπριοι. Θα θυμάται ο αναγνώστης ότι εκείνη η (σαν «νιψομαντηλιά») «σημαία» με το πλήθος πολύχρωμες λωρίδες, είχε τη γαλάζια λωρίδα στο πάνω μέρος της και την κόκκινη στο κάτω. Στα ξέφρενα όμως συλλαλητήριά τους, οι Τουρκοκύπριοι «συμπατριώτες» μας, την κράταγαν έτσι που η κόκκινη λωρίδα να είναι από πάνω και η γαλάζια από κάτω! (Όπως η θέση αφέντη και ραγιά…) Και βέβαια οι Τουρκοκύπριοι «συμπατριώτες» μας φρόντισαν πολύ ενωρίς να διαψεύσουν όσους (παραδοσιακά εθελότυφλους) αποφαίνονταν, πως τέτοιες παρατηρήσεις είναι «νοσηρός εθνικισμός». Και εξακολουθούν να τους διαψεύδουν και σήμερα, στα Νοσοκομεία για παράδειγμα (και όχι μόνο) όπου, χωρίς να συνεισφέρουν, ασύστολα απαιτούν να απολαμβάνουν (κατά προτεραιότητα μάλιστα) εκείνο που το κράτος προσφέρει στους πολίτες του, εξουθενωτικά φορολογώντας μόνο τους «ραγιάδες».
Και τώρα, 37 χρόνια μετά, που διαπίστωσαν πως εκείνο που τους υποσχέθηκε η Άγκυρα το ’74, (μέχρι και να τριπλασιάσουν δηλ. τις περιουσίες τους, κλέβοντας εκείνες των Ελλήνων «συμπατριωτών τους, και εκείνοι χωρίς καμιάν αναστολή ζητωκραύγαζαν για τη ληστεία έξαλλοι) είναι πια καπνός, διότι οι κλεμμένες περιουσίες δίνονται στους έποικους, (που στο μεταξύ σαν κατακλυσμός τους έχουν πνίξει), θυμήθηκαν μέχρι και την Κυπριακή σημαία! Η οποία, ειρήσθω, διαθέτει τώρα και το παραδάκι των υδρογονανθράκων. Κι εμείς οι πατροπαράδοτα εθελότυφλοι, για άλλη μια φορά στην ιστορία μας, πανηγυρίζουμε… Εθελότυφλο δεν είναι που κάνουμε πως δεν γνωρίζουμε, ούτε τον Κώστα Κύρρη, ούτε την καταγωγή των (σήμερα) Τουρκοκυπρίων (άλλοτε λινοπάμπακων) συμπατριωτών μας: Άνθρωποι (Έλληνες ή Λατίνοι) συμπαθείς μεν, μειωμένης όμως αντίστασης, που για να γλυτώσουν την φορολογία (το παραδάκι πάλι) εξισλαμίστηκαν… Κι ας με συγχωρήσει για τα «άκομψα» αυτά ο αναγνώστης. Εδώ που φτάσαμε όμως, με τη νέα άλωση επί θύραις, καλύτερα άκομψος παρά εθελότυφλος κανείς.
*Ο Χάρης Φεραίος, είναι Διδάκτωρ του ΕΜΠ.
Εθελοτυφλίας παράδειγμα πρώτο: Μετά τον θάνατο του Κίμωνα, (449 π.Χ.), εθελοτυφλούντες απέναντι στη κραυγαλέα θρασύτητα των Φοινίκων «συμπατριωτών» μας, βαυκαλιζόμενοι και τότε από τα ψιμύθια της «κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης», ξυπνήσαμε άξαφνα, και διαπιστώσαμε ότι στην ελληνικότερη από τις ελληνίδες πόλεις μας, τη Σαλαμίνα, είχε (χωρίς να χρειαστεί να ρίξει έστω κι ένα βέλος) καβαλήσει Φοίνικας βασιλιάς. Κι αν δεν βρισκόταν (38 χρόνια μετά) ο Ευαγόρας, (και οι 50 όλοι κι όλοι φίλοι του) σήμερα θα μιλάγαμε όλοι φοινικικά! (Πράγμα που βέβαια δεν γνωρίζω αν η κυβερνώσα τον τόπο ιδεολογία δεν θα το θεωρούσε ευεργέτημα…) 
