Ο κυρ-Αντρέας....

Τα πράγματα είναι απλά και η λύση τους εύκολη αλλά εμείς, και το λέω συνειδητά, έχουμε αναγάγει την κατάσταση αυτή που ζούμε σε κάτι που είναι πέραν των δυνάμεων μας για να λυθεί. Γι' αυτό κι εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε ανίκανα, βολεμένα ανθρωπάκια των κομμάτων.

 Ναι, είναι ανίκανα γιατί αν πραγματικά μπορούσαν να δώσουν λύσεις για να προστατέψουν και να βοηθήσουν τον κόσμο θα το είχαν κάνει. Πολλές φορές απλά ακολουθούν το ρεύμα, όπως ακριβώς οι Eυρωπαίοι εταίροι ή οι προκάτοχοί τους.

Δείχνουν ανήμποροι να σταθούν ενάντια στο σύμπλεγμα Παγκοσμιοποίηση – Έλεγχος – Κράτος - Πολιτική – Κόμματα. Η επίλεκτη ομάδα, οι ελίτ, που έχει ως στόχο τον παγκόσμιο έλεγχο των λαών αδυνατούσε μέχρι σήμερα να ασκήσει μια ουσιαστική κοινή πολιτική σε όλα τα κράτη κι αυτό έφερνε τα σχέδια τους σε ένα αδιέξοδο.

Με υποχθόνια στωικότητα όμως, έχουν θέσει σε εφαρμογή χρόνια τώρα, ένα μεθοδικό τρόπο εκπαίδευσης του κόσμου σε έναν κοινότυπο τρόπο ζωής και αντίληψης. Στόχος τους ήταν να τους μάθουν να ζουν σε ένα πλαίσιο και οφείλω να παραδεκτώ πως έχουν κάνει αρκετά καλή δουλειά. Τώρα θα μου πείτε γιατί αφήσαμε όλα αυτά να υλοποιηθούν και πώς έχουν περάσει από την αντίληψή μας χωρίς αυτή να επαναστατήσει ή έστω να εναντιωθεί;

Θα απαντήσω λέγοντας σας μια μικρή ιστορία και θα ήθελα πραγματικά να μπείτε στο ρόλο του πρωταγωνιστή, του κύρ-Αντρέα (το όνομα είναι εντελώς τυχαίο) ο οποίος μπήκε σε ένα ολέθριο φαύλο κύκλο με την περιπέτεια  του. Ο κύρ-Αντρέας λοιπόν, ξεκίνησε να έχει πονοκεφάλους κι αν αρχικά δεν έδωσε σημασία, γρήγορα ενέδωσε στη χρήση κοινότυπων φαρμάκων για να λύσει το πρόβλημά του. Το φάρμακο που πήρε το είχε αγοράσει από το περίπτερο της γειτονιάς και δεν ήταν άλλο από το πανατόλ. Έτσι είχε μάθει κι όλοι γύρω του επίσης. Το χάπι λοιπόν αυτό, του κάλυψε το σύμπτωμα του πόνου αλλά δεν τον βοήθησε να θεραπεύσει την αιτία του προβλήματος που του προκαλούσε τον πονοκέφαλο. Συνεπώς, δυο τρεις μέρες μετά, τσουπ εμφανίστηκε ξανά ο πονοκέφαλος λες και ήρθε για να μείνει. Μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνει, αποφάσισε να επισκεφτεί ένα γιατρό για να απαλλαγεί οριστικά από το πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Ο γιατρός, επιστήμων άνθρωπος, διακεκριμένος στην ειδικότητά του μετά από σωρεία ετών σε σπουδές και ιατρικά συνέδρια, ξεκίνησε μια διαδικασία εξεύρεσης της λύσης. Μετά από αρκετές εξετάσεις και ιατρικά συμβούλια με άλλους επαγγελματίες του είδους, αποφάνθηκαν πως η αιτία ήταν ένας όγκος στον εγκέφαλο και η ΜΟΝΗ θεραπεία ήταν η εγχείρηση και η χημειοθεραπεία που έπρεπε να γίνουν άμεσα αλλιώς κινδύνευε η ζωή του... Καταρρακωμένος, λοιπόν, ο κυρ-Αντρέας από τα κακά μαντάτα πιάνει και μια δεύτερη γνώμη από ένα άλλο εξίσου διακεκριμένο επιστήμονα ο οποίος του επιβεβαιώνει κι αυτός πως η χημειοθεραπεία είναι μονόδρομος αν επιθυμούσε να σωθεί. Μαζεύει λοιπόν τα κομμάτια του και πιάνει και μια τρίτη γνώμη που αυτή του έκοψε κάθε ελπίδα πως όλο αυτό ήταν ένα κακόγουστο αστείο. Η γυναίκα του, η κυρία Σούλλα, του είχε πει πως κάποτε είχε ακούσει για εναλλακτικές θεραπείες και πρωτού αποφασίσει να ακολουθήσει τη θεραπεία που του πρότειναν οι γιατροί, καλό θα ήταν να εξέταζε και μια άλλη προσέγγιση στο πρόβλημά του. Ο κυρ-Αντρέας όμως, πιστός στην ιατρική επιστήμη δεν ήθελε καν να ακούσει για τέτοια και μεταξύ μας, τα έβλεπε λίγο ως τσαρλατανισμούς με έμπρακτες ιατροσοφικές θεωρίες συνωμοσίας. 

Σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε κι αφού δεν μπορούσε να βρει άλλη λύση, αποφάσισε τελικά να ενδώσει σ’ αυτήν που του πρότειναν οι γιατροί. Πήγε, έκανε την εγχείρηση και την χημειοθεραπεία και έξι μήνες μετά αν και καταβεβλημένος από τις τρομερές παρενέργειες της χημειοθεραπείας αλλά αισιόδοξος, αποφασίζει να συνεχίσει τη ζωή του! Αυτή η εμπειρία του είχε στοιχίσει πολύ σε άγχος, ταλαιπωρία αλλά και σε χρήμα. Ποιος νοιάζεται όμως γι αυτό αφού οι γιατροί του είπαν πως όλα πήγαν καλά και ήταν πλέον υγιής!

Ένα χρόνο μετά ο κυρ Αντρέας πεθαίνει από καρκίνο…

Η ιστορία αυτή παρόλο που είναι κοινότυπη στις μέρες μας δεν παύει από το να είναι λυπητερή. Όμως, κάποια ερωτήματα θα ήταν καλό να τα αναλογιστούμε. 

Μη βιαστείτε να απαντήσετε,  απλά σκεφτείτε τα…

Ο κυρ-Αντρέας είχε όντως πρόβλημα με όγκο στον εγκέφαλο ο οποίος του προκαλούσε τον πονοκέφαλο; Δε θα μπορούσαν οι γιατροί να είχαν κάνει λάθος διάγνωση;

Το πανατόλ κάλυψε τον πονοκέφαλο χωρίς να γιατρεύει την αιτία που τον προκαλούσε. Γιατί το επέλεξε; 

Έπραξε σωστά με το να εμπιστευθεί τυφλά τους γιατρούς ως τους μόνους γνωστικούς θεραπευτές χωρίς να ψάξει και έξω από το πλαίσιο των γνώσεων και βιωμάτων του για να βρει λύση για το πρόβλημα του;

Η θεραπεία που ακολούθησε, ήταν αποτελεσματική;

Μήπως η χημειοθεραπεία ευθύνεται άμεσα ή έμμεσα για το θάνατο του;

Αν άκουγε την κυρία Σούλλα και ήταν δεκτικός να ψάξει κάτι διαφορετικό από αυτό που του παρουσιάστηκε ως μόνη λύση, η ιστορία θα μπορούσε να έχει αίσιο τέλος; 

Για σκεφτείτε το λίγο… τι λέτε;

Η ιστορία αυτή έχει πολλά κοινά με αυτά που ζούμε σήμερα. Διαβάστε τώρα ξανά την ιστορία παραλληλίζοντας τον κυρ Αντρέα, με τον κόσμο, δηλαδή εμάς. Τον πονοκέφαλο του, με το πραγματικό μέγεθος της οικονομικής κρίσης. Τους γιατρούς, με τους υποψήφιους εμπειρογνώμονες διασώστες όπως, οικονομικοί σύμβουλοι, Ευρωπαίοι εταίροι, Τρόϊκα, ΔΝΤ, κόμματα, πολιτικοί, τράπεζες και λοιποί γύπες της γης μας και του πλούτου της. Τη θεραπεία με εγχείρηση και χημειοθεραπεία, με το κούρεμα και το μνημόνιο. Την κυρία Σούλλα, με τη φωνή της αφύπνισης. Το θάνατό του, με τον κοινωνικό εξευτελισμό του λαού μέσα από τη δικτατορική επιβολή του μνημονίου και των συνεπακόλουθων του. 

Λοιπόν, τι λέτε; Μήπως έχει φτάσει η ώρα να οργανωθούμε;;;

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί...