Του Χάρη Φεραίου*
Είναι όντως απορίας άξιο: Πρόκειται για ξεροκεφαλιά, ή εθελούσια τύφλωση; Οφείλει να το απαντήσει αυτό η πολιτική μας ηγεσία: Τι άλλο τάχα αναμένει να συμβεί ώστε να πεισθεί, πως η Τουρκία ουδέποτε είχε πρόθεση να αποδεχτεί οποιασδήποτε μορφής ομοσπονδία στην Κύπρο. Και τη συνομοσπονδία που καμώνεται πως επιδιώκει τώρα, την χρησιμοποιεί απλώς ως ένα ενδιάμεσο στάδιο, μέχρι την ολοκληρωτική «ανάκτησή» της. Κι αν ούτε οι 842 ανατριχιαστικές σελίδες στο βιβλίο του Νταβούτογλου δεν στάθηκαν ικανές, δεν άκουσε τις τελευταίες κραυγές του Ερντογάν, «ούτε γραμμάριο βόρειας Κύπρου δεν σας δίνομε»!...
Η έκταση αυτού του «κράτους», θα είναι συνεπώς 1299 km2, με πληθυσμιακή πυκνότητα 96 κατοίκων ανά km2. Στην Ευρώπη, ειρήσθω, υπάρχουν έξι κράτη (μέλη του ΟΗΕ) μικρότερης έκτασης, και πολύ μεγαλύτερης πληθυσμιακής πυκνότητας.
Κλασσικό παράδειγμα η Μάλτα, (έκταση 315 km2, πυκνότητα 1150 κάτοικοι ανά km2), που είναι επίσης μέλος της ΕΕ. Ας σημειωθεί μάλιστα πως αν η Τουρκία συγκεντρώσει εκεί και 1.500.000 κατοίκους, -όπως κατά καιρούς απειλεί- μόλις που θα πλησιάσει την πληθυσμιακή πυκνότητα της Μάλτας! (Αυτά για τα περί «βιωσιμότητας» κατά καιρούς δοκησίσοφα). Το «ξέχωρο» αυτό κράτος μπορεί να το εγγυηθεί όσο θέλει η Τουρκία, και να διατηρήσει εκεί για «ασφάλειά του» όσο στρατό θέλει. Έτσι αίρεται και η, κατά κόρον προβαλλόμενη, απαίτησή της, για ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων. Και κυρίως, παύει να έχει λόγο για επεμβατικά δικαιώματα στον νότο. (Ποιαν κοινότητα να προστατεύσει εκεί;) Παράλληλα και ο «νότος», ως ξέχωρο κράτος πια, θα μπορεί να έχει και όσο στρατό θέλει, και από όποια «εγγυήτρια» δύναμη το επιθυμεί! Αν γίνομαι φυσικά αντιληπτός.
Είναι βέβαιο ότι η Τουρκία θα απορρίψει την πρόταση. Και ούτε είναι στόχος να τη δεχτεί. Στόχος είναι να ανατραπούν τα «κεκτημένα» της. Και ανατροπή τους, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τουρκική απόρριψη δικής μας πρότασης, σύμφωνης με ό,τι εκείνη προφασίζεται πως επιδιώκει, ώστε να προκαλέσει συνθήκες αδιεξόδου στην τουρκική διπλωματία.
Ταυτόχρονα, με την «υιοθέτηση» της τουρκικής επιθυμίας (για ξέχωρο κράτος), και άμεσος τερματισμός της ματαιοπονίας των «συνομιλιών», μέχρι να απαντήσει η Τουρκία στην πρόταση του 27ου μέλους τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, και προειδοποίηση ότι, ώς τότε «αυτό το μέλος» δεν θα επιτρέψει οποιαδήποτε συζήτηση ενταξιακής διαδικασίας εκείνης της χώρας.
Και το ουσιώδες: Πλήρης και ανέκκλητη αποδέσμευση, από τις κατά καιρούς παραχωρήσεις του κυρίου Χριστόφια, (ή των «προκατόχων» του!) ως μη ισχύουσες πλέον, δεδομένου ότι όλες έγιναν αποκλειστικά και μόνο για την «ομοσπονδία», την οποία όμως τώρα απορρίπτει η ίδια η Τουρκία! (Περιλαμβανομένων και των υπηκοοτήτων, που, βλακωδώς επί Παπαδοπούλου και «αριστοτεχνικώς» επί Χριστόφια, παραχωρήθηκαν σε Τουρκοκυπρίους). Για διασφάλιση φυσικά του εναπομείναντος στο «νότο» εδάφους. Υπάρχει άλλος τρόπος απαλλαγής απ’ αυτή τη γάγγραινα;
Θα αντιδράσει, και οργισμένα ίσως, η Τουρκία… Ίσως και με ενσωμάτωση των κατεχομένων! Θα είναι όμως μια «ενσωμάτωση» ως αποτέλεσμα πολεμικής πράξης… Οπότε η πολιτική μας διανόηση έχει να διερωτηθεί: Τι (γεωστρατηγικώς) είναι προτιμότερο, για μελλοντικές διεκδικήσεις μας; Ενσωμάτωση ως πολεμική πράξη της Τουρκίας, ή ενσωμάτωση κατόπιν διαφωνίας σε διαπραγματεύσεις, (ιδίως εκείνες των «Κυπρίων με Κυπρίους»), όπως την μεθοδεύει δηλ. η τουρκική διπλωματική δεινότητα;
*Ο Χάρης Φεραίος είναι Διδάκτωρ του ΕΜΠ.
Υ.Γ.:
Η μασκαράτα της Γενεύης (πριν απ’ αυτήν είχε γραφεί αυτό το κείμενο), με τις κονκάρδες Έρογλου, τα καραγκιοζιλίκια Μπαν Κι Μουν, και ιδίως τις θλιβερότερες θριαμβολογίες Χριστόφια, δείχνουν απλώς ότι όχι μόνο η πιο πάνω πρόταση είναι η μόνη εναπομένουσα, αλλά ότι είναι και απελπιστικά επείγουσα. Ο χρόνος δεν είναι πια ελαστικός.
Και είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί πως η μόνη έξοδος από το βραχυκύκλωμα, είναι να βραχυκυκλώσομε εμείς τους σχεδιασμούς της Τουρκίας, με αναστροφή τους! Κραυγάζει για δική της «βόρεια Κύπρο»; Ολοπρόθυμα σύμφωνοι! Φτάνει να «οριστεί» (και οριοθετηθεί) αυτή η «βόρεια Κύπρος». Δηλαδή: Δεν θα ισχύει πια το συμφωνηθέν (13/2/77), «το έδαφος της κάθε κοινότητος θα καθοριστεί υπό το φως βιωσιμότητας και παραγωγικότητας», που ισχύει για ομοσπονδίες, αλλά «βάσει της ιδιοκτησίας γης», που ισχύει στις συνομοσπονδίες. Όπως το πρότεινε και στο παρελθόν ο γράφων: Επιθυμούν οι Τούρκοι ξέχωρο κράτος; Να πάρουν, συγκεντρωμένο κάπου, τόσο μέρος κυπριακού εδάφους, όσο είναι η ιδιοκτησία τους σε γη, δηλ. 14%, (προστιθέμενης αντίστοιχης αναλογίας κρατικής γης), και να κάνουν εκεί το κράτος τους! Οι περιουσίες θα ανταλλαγούν έτσι επί «ίσοις όροις»: Όση ελληνική περιουσία λάβουν, στην περιοχή που θα συγκεντρωθούν, τόση δική τους θα παραδώσουν στις περιοχές που θα εγκαταλείψουν! 
