Υ Π Η Ρ Ξ Ε ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ διεθνιστής και θυσιάστηκε
αγωνιζόμενος διεθνιστής, γιατί ήταν πρώτα – πρώτα σκληροτράχηλος
πατριώτης εθνιστής Έλλην Κύπριος, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Γιατί, ως Έλλην
πατριώτης αντιλαμβανόταν την ελευθερία ως υπέρτατη επιδίωξη, ακέραιη
και αρτιμελή, για κάθε σκλαβωμένο λαό.
Και γιατί, πρώτα και κύρια, ο
αρνητής της και σφαγέας της δικής μας ελευθερίας, είναι το ίδιο τουρκικό
αποικιοκρατικό, επεκτατικό και κατακτητικό, ρατσιστικό κράτος και γι’
αυτό, συνεπώς, η ελληνο-κουρδική συμμαχία είναι επιτακτική αναγκαιότητα
ύψιστης προτεραιότητας, την οποία ο ίδιος υπέγραψε με τον οκτάχρονο
αγώνα του [1987-1994] και με το αίμα του.
Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γεωργιάδης δεν υπήρξε καν αριστερός
προτού βρεθεί πλάι στο μαρξιστικό [τότε] Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν
ΡΚΚ. Η έμπρακτη διεθνιστική του αλληλεγγύη και στράτευση, δεν προερχόταν
από τις υπαγορεύσεις κάποιων κιτρινισμένων μπροσούρων ή τις βαρύγδουπες
πομφόλυγες της ξύλινης γλώσσας κάποιου κόμματος.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ για την ένταξη του Θεόφιλου Γεωργιάδη στον κουρδικό αγώνα,
βρίσκεται στην υπέρτατη θέληση και τον ασίγαστο πόθο του για πολιτική
και αγώνα ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ της Κύπρου από τον τουρκικό ζυγό. «Κι αφού εμείς
στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας,
τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας
εναντίον του τουρκικού κράτους, τους Κούρδους αγωνιστές», έλεγε, έγραφε,
διαλαλούσε και παρακινούσε ο ίδιος, έργοις τε και λόγοις, μέχρι την
τελευταία του πνοή.
Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ είχε τη δύναμη, παρ’ ότι δημόσιος
υπάλληλος, ένα όροφο κάτω απ’ το γραφείο του κυβερνητικού εκπροσώπου [το
1994 του κ. Γ. Κασουλίδη], να δηλώνει, με τόλμη και παρρησία δημοσίως,
τη ριζική εναντίωσή του στην πολιτική της εθνικής υποταγής και του
επαίσχυντου και καταστροφικού συμβιβασμού [ΔΔΟ], που ακολουθούν ή
σύρονται σε αυτή, με διάφορες ταχύτητες, οι πολιτικές ηγεσίες στη
Λευκωσία και στην Αθήνα από το 1974 και εντεύθεν.
Υ Π Η Ρ Ξ Ε σφόδρα αντίθετος και το διακήρυττε, με
την πολιτική των λεγόμενων διακοινοτικών συνομιλιών. Υπήρξε κατήγορος
του ενδοτισμού και της ηττοπάθειας. Κατήγορος της πολιτικής των «Νταβός»
και των ακατάσχετων «Ιδεών» Κουεγιάρ και Γκάλι, των ούτω καλούμενων
«μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» και του 20χρονου κατήφορου των
υποχωρήσεων που ισοδυναμούν με εθνική μειοδοσία.
Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γεωργιάδης υπήρξε ακριβώς αυτό: Η
καθημερινή δραστήρια συμμετοχή στην υπηρεσία του απελευθερωτικού αγώνα.
Σε μια εποχή όπου ακόμη κι η αναφορά στον αγώνα της απελευθέρωσης,
χλευάζεται, κατηγορείται κι απομονώνεται από τους κρατούντες ως
επικίνδυνη συμπεριφορά. (Παρασκευή 8.4.1994 Αμφιθέατρο Πολεμικού Μουσείου, Αθήνα: Πολιτικό Μνημόσυνο Θεόφιλου Γεωργιάδη)…
ΕΡΩΤΗΣΗ
Στοχαστήκατε, άραγε, τι είδους κοιλιόδουλα τομάρια και ποιου είδους
χαμερπή σκουλήκια, εθελόδουλους ραγιάδες, εκλαμβάνουν τον κυπριακό
Ελληνισμό, εκείνοι που (είτε οι ίδιοι μεθόδευσαν είτε κι οι ίδιοι
συνέδραμαν) αφού του επέβαλαν την χρεοκοπία και την υποταγή στην
Τροϊκοκρατία, τρίβουν τα χέρια τους ότι, με δέλεαρ την οικονομική
ανάπτυξη, θα συρθεί να εγκρίνει τη λύση ΥΠΟΤΑΓΗΣ στον Διζωνικό
Συνεταιρισμό με τους Τούρκους Συναφέντες, Συνιδιοκτήτες και
Συγκυρίαρχους εφ’ όλης της Κύπρου και της… ΑΟΖ της;
