«Η πολιτισμική γενοκτονία των κατεχομένων»Πούλλαδος Μάριος
2 Ιανουαρίου 2014
Το επίπεδο πολιτισμού ενός λαού κρίνεται
με γνώμονα την συμπεριφορά και τον σεβασμό που επιδεικνύει απέναντι στον
πολιτισμό και τους
νεκρούς ενός άλλου λαού, έστω και αν αυτός αποτελεί
εν δυνάμει εχθρό του. Στην περίπτωση της Κύπρου, η
συμπεριφορά των Τούρκων εισβολέων όσον αφορά την διαχείριση της
πολιτισμικής και θρησκευτικής μας κληρομιάς στα κατεχόμενα εδάφη, δείχνουν ξεκάθαρα ακόμα και για τον πιο δύσπιστο το αληθινό πρόσωπο του Αττίλα.
Και μόνο μια βόλτα στα κατεχόμενα χωριά και πόλεις αρκεί για να δει κανείς τα κατεστραμμένα προαύλια εκκλησιων, τα ερειπωμένα σπίτια, τις λεηλατημένες εκκλησίες να έχουν μετατραπεί σε τουαλέτες, σταύλους, πιτσαρίες και μπαράκια.
Την ασέβεια και την ύβρη του τουκρικού στρατού απέναντι στους νεκρούς
μπορεί κανείς εύκολα να την διακρίνει αν περάσει έξω από τα διάφορα
νεκροταφεία. Στην Αμμόχωστο τα σημάδια της τουρκικής βαρβαρότητας
φανερώνονται στο μίσος με το οποίο προσπάθησαν να ξεριζώσουν τα νεκροταφεία της Λάπαθου, του Μαραθόβουνου και του Λευκόνοικου.
Η προσπάθεια εξαφάνισης κάθε ελληνικού στοιχείου στα κατεχόμενα εδάφη
είναι συνήθης τακτική που εφαρμόζουν διαχρονικά οι Τούρκοι.
Χαρατηριστικό παράδειγμα αποτελεί η καταστροφή τάφων ηλικίας 12000 χρονών στην Αρμενία από τους Αζέρους Τούρκους.
Η βαρβαρότητα των Τούρκων δεν περιορίστηκε στην καταστροφή των
νεκροταφείων αλλά επεκτάθηκε επιπλέον και στην καταστροφή ανεκτίμητων
έργων τέχνης που διακοσμούν τα εσωτερικά των κατεχόμενων εκκλησιών μας. Οι πυροβολισμοί στο πρόσωπο της Παναγίας της Κανακαριάς (6ος μ.χ. αιώνας) στην κατεχόμενη Λυθραγκώμη, η η σύληση των αγιογραφιών στην Κερύνεια του μοναστηριού του Αντιφωνητή στην Καλογραία είναι μερικά μόνο παραδέιγματα. Τα ανεκτίμητα αυτά πολιτισμικά έργα τέχνης έχουν κατα καιρούς γίνει αντικείμενο αρχαιοκαπηλίας με πιο ενδεικτική αυτή του πιο γνωστού τούρκου αρχαιοκάπηλου Aydin Dikmen. Μόνο πρόσφατα έγιναν κάποιες ενθαρρυντικές ενέργειες για αποκατάσταση και επαναπατρισμό κάποιων εκκλησιαστικών κειμηλών τα οποία πωλήθηκαν στην Γερμανία μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Συγκεκριμένα πρόκειτε για 173 κειμήλια όπως μέρη τοιχογραφιών από τον ναό της Παναγίας Περγαμηνιώτισσας στην Ακανθού (12 αι μ.Χ), ψηφιδωτό του Αποστόλου Θωμά από την Παναγιά Κανακαριά ( 6ος αι μ.Χ), παλαιά χειρόγραφα αλλά και αριθμός εικόνων.
Εκτός φυσικά από τα διάφορα εκκλησιαστικά
και βυζαντινά κειμήλια, μέγαλος είναι και ο αριθμός έργων τέχνης από
την περίοδο της αρχαιότητας τα οποία γίνονται αντικείμενο λαθρεμπορίας και παράνομων ανασκαφών. Διάφορα πανεπιστήμια της Τουρκίας διεξάγουν κατά καιρούς ανασκαφές και στην περιοχή της Σαλαμίνας με
τα ευρύματά να μεταφέρονται είτε στα τουρκικά μουσεία, σε παράνομες
συλλογές του εξωτερικού ή σε άλλους άγνωστους προορισμούς.
Στο πλαίσιο λοιπόν διεθνοποίησης του
Κυπριακού, και στην προσπάθειά μας για επαναφορά του ζητήματος της
τουρκικής εισβολής και κατοχής στην σωστή του βάση, όλα αυτά αποτελούν
αδιάψευστα τεκμήρια του τουρκικού επεκτατισμού και προθέσεων. Αυτό που
επιχειρείται είναι μια πολιτισμική γενοκτονία με απώτερο στόχο τον
αφανισμό κάθες στοιχείου που να μαρτυρεί το προηγηθέν έγκλημα. Με αυτά
λοιπόν τα δεδομένα είναι επιτακτική ανάγκη η ενεργοποίηση της
πολιτισμικής μας διπλωματίας. Πρωτοβουλίες που εντάσσονται σε αυτό το
πλαίσο όπως η έκθεση φωτογραφίας που πραγματοποιήθηκαν στο Ισραήλ με θέμα την Αμμόχωστο, αλλά και αυτή που αφορά την καταστοφή της πολιτισμικής κληρονομιας της Κερύνεια στην Βιέννη είναι σίγουρα προς την σωστή κατεύθυνση.
