Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *Γιατί ενώ η συγκυβέρνηση σε αδειάζει, σε τελειώνει, σε εξευτελίζει και από πάνω σε χλευάζει ως εργαζόμενο και πολίτη, εσύ την ανέχεσαι και θα την ανεχόσουν ίσως ακόμη και αν αποτολμούσε πολύ χειρότερα;
Διότι νοιώθεις συνένοχος στην πτώχευση; Διότι φαντάζεσαι ένα καλύτερο μέλλον από την εφαρμογή του προγράμματος της τρόικας στην πράξη; Επειδή φοβάσαι πως δίχως την συγκυβέρνηση αυτών που φέρουν ακεραία την ευθύνη για την χρεοκοπία του κράτους, την
φτωχοποίηση της κοινωνίας και την
έκπτωση των αξιών, παράλληλα με την αποδυνάμωση και τον διασυρμό της
χώρας, θα κινδυνεύσεις προσωπικά; Μήπως επειδή λεφτά υπάρχουν για να
στέλνεις τα παιδιά σου στο εξωτερικό ή για να τα συντηρείς άνεργα και
μαραζωμένα; Ή μήπως φοβάσαι πως δίχως ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ θα καταλάβουν το
κράτος οι μπολσεβίκοι και θα δημεύσουν τον πλούτο σου και το κεφάλαιο
των τραπεζών που αποτελεί το δικό σου χρέος, τον δικό σου πλούτο, που
επιπλέον μετράει εις βάρος σου αυξάνοντας το δημόσιο χρέος;
Μάλλον φοβάσαι τους ταραχοποιούς ή τους κουκουλοφόρους εξτρεμιστές της αριστεράς, που σε συνεργασία με τους «κομάντος εισβολείς» από το Πακιστάν υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία, την ασφάλεια και την ευημερία σου! Αν δεν φοβάσαι αυτούς, σίγουρα φοβάσαι την διαβρωτική λειτουργία των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες παρότι, οι καημένες, μεταβλήθηκαν σε διακυβερνητική συνισταμένη, συνεχίζουν να φαντάζουν στο μυαλό των διαστροφέων σαν την μεγίστη απειλή για την σταθερότητα, σε μια χώρα τόσο ασταθή, που φέρεται διεθνώς να απειλεί την σταθερότητα στην ΕΕ!
Εάν ούτε αυτούς φοβάσαι, τότε φοβάσαι τον εαυτό σου! Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε μάλιστα κυρία ή κύριε…υποκλίνομαι! Αν φοβάσαι Αυτόν (τον Εαυτό σου), επειδή νοιώθεις να απειλείσαι από το αρνητικό Αυτού, από αυτό που δεν θα ήθελες να είσαι μέσα στο αμερικανικό σου όνειρο, έχεις την απόλυτη κατανόησή μου.
Είσαι ρεαλιστής με τον τρόπο που μια πελατειακή αγορά δομεί. Δηλαδή είσαι κοινωνικά ανασφαλής, επειδή νοιώθεις κάτι σημαντικό να σου λείπει για να υπάρξεις και να ικανοποιηθείς κοινωνικά. Αυτό δεν το προσφέρει η κοινωνία, αλλά η αγορά. Αυτό, αν δεν ανήκεις στους μύστες κάποιου μεταφυσικού δόγματος που αναζητεί την πλήρωση στο εσωτερικό του ατόμου, εκπληρώνεται ρεαλιστικά στην αγορά εργασίας, εμπορευμάτων, κεφαλαίου. Αυτός είναι ο ρεαλισμός του καταναλωτή και όχι ακριβώς του παραγωγού ή του κοινωνικά οριζόμενου πολίτη. Του καταναλωτή για την κατανάλωση. Του εφήμερου ατόμου, που όμως καταναλώνει για να υπάρξει φαντασιακά στο διηνεκές, για να ολοκληρωθεί ως κοινωνική οντότητα, ως προσωπικότητα, βρε αδελφέ, ξεπερνώντας τα βασανιστικά όρια του χρόνου.
Ο ρεαλιστής μας αυτός μέσω της αγοράς επιδιώκει να μεταβληθεί σε αιώνιο, σε μια ολοκληρωμένη ύπαρξη, αυτεξούσια, θεϊκή. Αυτό προσφέρει ενδεικτικά και το «Shopping Therapy», όπως το λέει και το κάνει η παρουσιάστρια και η/ο τηλεθεατής της! Θεραπεία για τον χρόνο που σου λείπει, μέσω της ύλης που φαντασιακά τον αναπληρώνει.
Ο «χρόνος είναι χρήμα», σε κάθε περίπτωση της αγοράς. Ο χρόνος που υποσυνείδητα σου λείπει και σε αγχώνει, υποκαθίσταται με προϊόντα που αγοράζεις ή απλώς καταναλώνεις με τα μάτια... και μετά δεν σου φτάνει ο χρόνος και αγχώνεσαι τρέχοντας σε γιατρούς και δικηγόρους! Και οι ιδέες, δηλαδή οι συστηματοποιημένες προκαταλήψεις, κάπως έτσι λειτουργούν στην αγορά. Μην σοκάρεσαι, την αλήθεια λέω, που πριν από μένα την είπαν άλλοι με τα δικά τους λόγια, αλλά σήμερα η άτιμη η αγορά τους εξαφάνισε όπως ο ιεροεξεταστής του Μεσαίωνα με το Malleus Maleficarum του (το σφυροκόπημα των μαγισσών) εξολόθρευε αυτό που έθιγε την δομή των προκαταλήψεων, πάνω στις οποίες στηριζόταν και βασίλευε. Αχ, αυτό το εγχειρίδιο των σκληρών ιεροεξεταστών του Μεσαίωνα, πόσο μοιάζει με την «Βίβλο» της τρόικας, που ενσωματώνει τις βασικές αρχές πλήρους υποκατάστασης της κοινωνίας από την αγορά στην Ελλάδα, η οποία (Βίβλος) εκφράζει την μαζική υστερία των συμμάχων της συγκυβέρνησης εναντίον των «αιρετικών» - αντιμνημονιακών!
Στην επιχείρηση αυτή «κάνουμε» και καμία παράκληση ή επίκληση, προς τον αληθινό Θεό, όπως ακριβώς ο πολιτικός εκπρόσωπος της θεϊκής αγοράς στην κεφαλή της συγκυβέρνησης: «με την βοήθεια του θεού θα γράψουμε ένα success story». Έτσι έμαθε να πολιτεύεται ένας «high-flier», που κατά βάθος νοιώθει «outlier». Νοιώθει τόσο ξεχωριστός που δεν γουστάρει άλλους στην ομάδα. Τον εμποδίζουν να συντάξει το success story και ας έχει τόσο ανάγκη τον Βαγγέλη και τον Φώτη. Είναι βλέπετε το μείγμα «Θεός και Αγορά» που στο βαθμό που ορίζει τον ρεαλισμό της ύπαρξης, μετατρέπει φαντασιακά τον δούλο σε αφέντη. Προσθέτει στο θετικό της προσωπικότητας, στο υπάρχω της, το αρνητικό που της λείπει και έτσι το άτομο γίνεται κανονικό «μηδενικό». Μηδενίζεται για να αισθανθεί πλήρες. Απλά μαθηματικά είναι η ψυχοσύνθεση, τί νομίζετε! Καλά, σύμφωνοι, όχι και τόσο απλά και όχι ακριβώς ψυχοσύνθεση, αλλά διαλεκτική αναπαράσταση της ψυχής σε σχέση με την ύλη. Δεν φταίω εγώ, η αγορά μας έμαθε να τα (ξανα)λογαριάζουμε έτσι – η πολιτική αγορά, όπως ακριβώς αντίστοιχα και η οικονομική!
Να ρωτήσω λοιπόν κάτι δίχως παρεξήγηση, δηλαδή δίχως ακραία προκατάληψη: μήπως αυτό που σε κάνει να ανέχεσαι την συγκυβέρνηση είναι εκείνο που κάνει τον κ. Σαμαρά να ανέχεται τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη; Εννοώ, μήπως νοιώθεις και εσύ όπως αυτός, ένα άτομο με ιδιαίτερες αρετές, γεννημένος νικητής, που δεν γουστάρει άλλους στην ίδια ομάδα (ως outlier δηλαδή) να επιχειρούν να κλέψουν κάτι από την ολοκλήρωση της ύπαρξής του; Αν νοιώθεις έτσι, είσαι ο μεγαλύτερος σύμμαχος της συγκυβέρνησης. Είσαι κομμάτι της δικής της ύπαρξης, όσο και αν παραπονιέσαι για την αδικία που υφίστασαι από συγκεκριμένες πολιτικές της. Κυρίως από αυτά που δεν κάνει αυτόματα, ταχύτατα, διαλύοντας εντελώς τον δημόσιο χώρο και ξεπουλώντας με υπόγειες διαδικασίες το «καλό» κομμάτι της δημόσιας περιουσίας, αφήνοντας το «κακό» στον προϋπολογισμό, δηλαδή στην πλάτη εκείνων που δεν γουστάρεις. Ασφαλώς, αν ήταν στο χέρι σου και ήσουν ειλικρινής, θα απαιτούσες τον μηδενισμό του προϋπολογισμού, για να μην επιβαρύνει και εσένα το βάρος, μαζί με την παράταιρη ομάδα, στην οποία αν και δεν θα ήθελες να ανήκεις, για να υπάρξεις ρεαλιστικά, αναγκαστικά όχι μόνον δέχεσαι πως ανήκεις σε αυτήν, αλλά λαϊκιστικά την επικαλείσαι ως ολότητα – «Εμείς», λες και όχι Εγώ.
Ο μηδενισμός ενός προϋπολογισμού γίνεται όπως και ο μηδενισμός ενός κοινωνικού ατόμου: προσθέτεις στο θετικό παραγωγικό, δημιουργικό της ύπαρξης των εργαζομένων το αρνητικό (κατά τη γνώμη σου) που της λείπει για να ολοκληρωθεί. Αφαιρείς δηλαδή το κοινωνικό κράτος για να μείνει σκέτη-νέτη η αγορά. Και μετά λες το «πάση θυσία στο Ευρώ» προϋποθέτει το «πάση θυσία επενδύσεις ιδιωτών» και αυτό το αποκαλείς ρεαλισμό. Ρεαλισμός της χαμένης στον μύθο της αγοράς ύπαρξης είναι, αν και αποτελεί οικονομικό ανορθολογισμό. Στα είπα, επιχείρηση μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος συν επιχείρηση μείωσης του εμπορικού ελλείμματος στο ίδιο χρονικό διάστημα, σημαίνει ενίσχυση της αποταμίευσης και όχι της επένδυσης. Η συνταγή της τρόικας υπονομεύει ρεαλιστικά τις επενδύσεις παράγοντας ύφεση και μειώνοντας το κατά κεφαλή εισόδημα. Οι επενδύσεις θα έλθουν όταν και στο βαθμό που η εθνική οικονομία αναζωογονηθεί με ρευστό, που θα είναι το αποτέλεσμα δυστυχώς της ρευστοποίησης των σχέσεων στην αγορά. Όταν δηλαδή πέσουν δραματικά οι αξίες και εξανεμιστεί ο πλούτος για τον οποίον τάχα μου ανησυχείς μήπως και χάσεις.
Ο μεγαλύτερος σύμμαχος της συγκυβέρνησης στην σημερινή Ελλάδα, δεν είναι η τρόικα ή η διαπλοκή, αλλά το αμερικανικό όνειρο του πελάτη των κομμάτων. Δεν θέλω να φορολογηθώ εγώ, αλλά οι άλλοι στην «ομάδα», διότι εγώ είμαι ξεχωριστός και μπορεί σήμερα να είμαι φτωχός, αλλά αύριο, πού θα πάει, θα γίνω κι εγώ πλούσιος. Αλλά «συν Αθηνά και χείρα κίνει», δηλαδή στα νεοελληνικά: ας ρίξουμε στον κρατικό τζόγο το υστέρημά μας, την ιδιωτικοποίηση του οποίου παράλληλα ενισχύουμε! Ας προστατευτούν οι πλούσιοι! Μπορεί να τους ζηλεύει το παιδί της αγοράς ή το κομματόσκυλο, αλλά πού ξέρεις, πάντα υπάρχει πιθανότητα ένα ξεχωριστό άτομο να έρθει στην θέση τους αύριο: να γίνει εν δυνάμει επενδυτής. Μα τι λέω, ήδη αισθάνεται και λειτουργεί ως επενδυτής και ας είναι άνεργος! [Ποιός άτιμος φρόντισε να ταυτιστεί στο μυαλό του πολίτη η έννοια της επένδυσης με αυτή του πλουτισμού και γιατί;] Και αν φορολογήσουμε την αποταμίευση των επενδυτών, τότε ποιο θα είναι το κίνητρο της κοινωνικής ανόδου ή του τζόγου, ή της δημιουργίας ατομικού και κοινωνικού κεφαλαίου στοιχηματίζοντας με την ίδια την ζωή μας ή ακόμη την ίδια την ζωή μας;
Η αγορά είναι ένα στοίχημα, όπως το στοίχημα για το οποίο μιλά ο κ. Στουρνάρας ή ο κ. Σαμαράς. Όπως το στοίχημα του Παπανδρέου για το οποίο μιλάνε επίσης οι ηγεσίες κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς. Οι αγορές βάζουν στοίχημα με την Ελλάδα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις με τις αγορές. Η ΕΕ με την ολοκλήρωση της αγοράς. Η ολοκληρωμένη χρηματαγορά με τον «μαλάκα» τον ψηφοφόρο και τον πιο «…» μικροεπενδυτή σε ομόλογα του δημοσίου και τραπεζικές μετοχές. Βάζεις στοίχημα; Το μόνον στοίχημα που βάζω είναι πως όπως πας θα χάσεις αυτό που στοιχηματίζεις. Αυτό που ορίζεις με θετικό πρόσημο για την ύπαρξή σου. Τότε θα εκλιπαρείς τον διάβολο σου (το στοιχειό με το αρνητικό πρόσημο, το κοινωνικό κράτος) να σε σώσει, αλλά δεν θα υπάρχει για να το πράξει. Ο διάβολος των αγορών - το κοινωνικό κράτος που τιμωρεί τον πλουτισμό - θα έχει εξουδετερωθεί, μαζί με εσένα. Σε αυτό το σημείο η πίστη σου στον εσωτερικευμένο σου Θεό, θα κλονιστεί. Ο Θεός θα υπάρχει, έξω από εσένα. Έτσι θα νοιώσεις… και τότε είτε θα γίνεις ο πιο πιστός, σεμνός και ταπεινός οπαδός κάποιου θρησκευτικού δόγματος, είτε ο πιο αφοσιωμένος μύστης κάποιου κοσμικού ολοκληρωτισμού. Κάποιου υπεράνω της πολιτικής και θυμωμένου εκδικητή της προδότριας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυταρχισμού. Η αστική δημοκρατία θα νοιώσεις πως σε πρόδωσε, αν και αυτός που θα σε έχει προδώσει πραγματικά θα είναι ο διάβολος που υπηρέτησες σαν θεό, η αγορά του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ο καζινοκαπιταλισμός στον οποίο επένδυσες με την ψυχή σου, για να χάσεις στο τέλος και αυτήν.
Μεγαλύτερε σύμμαχε της συγκυβέρνησης, καί η ψυχή του πολίτη με κοινωνικά υλικά κατασκευάζεται. Έχει γλώσσα κοινωνική και όχι της αγοράς ή ρατσιστική, έχει έννοιες κοινωνικές για την ευημερία και όχι αριθμούς, αν και έχει και αυτή τα μαθηματικά της. Αν δεν φορολογήσεις τον πλούτο, (υγιή) επένδυση δεν θα δεις, όπως δεν θα δεις και Πολιτεία Ευημερίας και Κράτος Δικαίου και νομιμότητα. Αλλά, ακόμη κι αν δεις, καλύτερα να κρυφτείς: θα έχει έρθει για να ανακεφαλαιοποιήσει με δικά σου έξοδα τον πλούτο σου που έχει ήδη κάνει επενδυτικό του κεφάλαιο. Αυτό θα γεννήσει ένα νέο ρεαλισμό. Τον ρεαλισμό των δουλοπαροίκων! Τα υπόλοιπα είναι αυτό που θα περισσεύει στο μυαλό σου: η ζωή, μια και ολοένα και περισσότερο θα τρέχεις ή θα σέρνεσαι για να καλύψεις αυτό που θα σπανίζει, ώστε να ικανοποιήσεις τις απολύτως βασικές, βιοτικές σου ανάγκες.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
ΠΗΓΗ
Μάλλον φοβάσαι τους ταραχοποιούς ή τους κουκουλοφόρους εξτρεμιστές της αριστεράς, που σε συνεργασία με τους «κομάντος εισβολείς» από το Πακιστάν υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία, την ασφάλεια και την ευημερία σου! Αν δεν φοβάσαι αυτούς, σίγουρα φοβάσαι την διαβρωτική λειτουργία των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες παρότι, οι καημένες, μεταβλήθηκαν σε διακυβερνητική συνισταμένη, συνεχίζουν να φαντάζουν στο μυαλό των διαστροφέων σαν την μεγίστη απειλή για την σταθερότητα, σε μια χώρα τόσο ασταθή, που φέρεται διεθνώς να απειλεί την σταθερότητα στην ΕΕ!
Εάν ούτε αυτούς φοβάσαι, τότε φοβάσαι τον εαυτό σου! Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε μάλιστα κυρία ή κύριε…υποκλίνομαι! Αν φοβάσαι Αυτόν (τον Εαυτό σου), επειδή νοιώθεις να απειλείσαι από το αρνητικό Αυτού, από αυτό που δεν θα ήθελες να είσαι μέσα στο αμερικανικό σου όνειρο, έχεις την απόλυτη κατανόησή μου.
Είσαι ρεαλιστής με τον τρόπο που μια πελατειακή αγορά δομεί. Δηλαδή είσαι κοινωνικά ανασφαλής, επειδή νοιώθεις κάτι σημαντικό να σου λείπει για να υπάρξεις και να ικανοποιηθείς κοινωνικά. Αυτό δεν το προσφέρει η κοινωνία, αλλά η αγορά. Αυτό, αν δεν ανήκεις στους μύστες κάποιου μεταφυσικού δόγματος που αναζητεί την πλήρωση στο εσωτερικό του ατόμου, εκπληρώνεται ρεαλιστικά στην αγορά εργασίας, εμπορευμάτων, κεφαλαίου. Αυτός είναι ο ρεαλισμός του καταναλωτή και όχι ακριβώς του παραγωγού ή του κοινωνικά οριζόμενου πολίτη. Του καταναλωτή για την κατανάλωση. Του εφήμερου ατόμου, που όμως καταναλώνει για να υπάρξει φαντασιακά στο διηνεκές, για να ολοκληρωθεί ως κοινωνική οντότητα, ως προσωπικότητα, βρε αδελφέ, ξεπερνώντας τα βασανιστικά όρια του χρόνου.
Ο ρεαλιστής μας αυτός μέσω της αγοράς επιδιώκει να μεταβληθεί σε αιώνιο, σε μια ολοκληρωμένη ύπαρξη, αυτεξούσια, θεϊκή. Αυτό προσφέρει ενδεικτικά και το «Shopping Therapy», όπως το λέει και το κάνει η παρουσιάστρια και η/ο τηλεθεατής της! Θεραπεία για τον χρόνο που σου λείπει, μέσω της ύλης που φαντασιακά τον αναπληρώνει.
Ο «χρόνος είναι χρήμα», σε κάθε περίπτωση της αγοράς. Ο χρόνος που υποσυνείδητα σου λείπει και σε αγχώνει, υποκαθίσταται με προϊόντα που αγοράζεις ή απλώς καταναλώνεις με τα μάτια... και μετά δεν σου φτάνει ο χρόνος και αγχώνεσαι τρέχοντας σε γιατρούς και δικηγόρους! Και οι ιδέες, δηλαδή οι συστηματοποιημένες προκαταλήψεις, κάπως έτσι λειτουργούν στην αγορά. Μην σοκάρεσαι, την αλήθεια λέω, που πριν από μένα την είπαν άλλοι με τα δικά τους λόγια, αλλά σήμερα η άτιμη η αγορά τους εξαφάνισε όπως ο ιεροεξεταστής του Μεσαίωνα με το Malleus Maleficarum του (το σφυροκόπημα των μαγισσών) εξολόθρευε αυτό που έθιγε την δομή των προκαταλήψεων, πάνω στις οποίες στηριζόταν και βασίλευε. Αχ, αυτό το εγχειρίδιο των σκληρών ιεροεξεταστών του Μεσαίωνα, πόσο μοιάζει με την «Βίβλο» της τρόικας, που ενσωματώνει τις βασικές αρχές πλήρους υποκατάστασης της κοινωνίας από την αγορά στην Ελλάδα, η οποία (Βίβλος) εκφράζει την μαζική υστερία των συμμάχων της συγκυβέρνησης εναντίον των «αιρετικών» - αντιμνημονιακών!
Στην επιχείρηση αυτή «κάνουμε» και καμία παράκληση ή επίκληση, προς τον αληθινό Θεό, όπως ακριβώς ο πολιτικός εκπρόσωπος της θεϊκής αγοράς στην κεφαλή της συγκυβέρνησης: «με την βοήθεια του θεού θα γράψουμε ένα success story». Έτσι έμαθε να πολιτεύεται ένας «high-flier», που κατά βάθος νοιώθει «outlier». Νοιώθει τόσο ξεχωριστός που δεν γουστάρει άλλους στην ομάδα. Τον εμποδίζουν να συντάξει το success story και ας έχει τόσο ανάγκη τον Βαγγέλη και τον Φώτη. Είναι βλέπετε το μείγμα «Θεός και Αγορά» που στο βαθμό που ορίζει τον ρεαλισμό της ύπαρξης, μετατρέπει φαντασιακά τον δούλο σε αφέντη. Προσθέτει στο θετικό της προσωπικότητας, στο υπάρχω της, το αρνητικό που της λείπει και έτσι το άτομο γίνεται κανονικό «μηδενικό». Μηδενίζεται για να αισθανθεί πλήρες. Απλά μαθηματικά είναι η ψυχοσύνθεση, τί νομίζετε! Καλά, σύμφωνοι, όχι και τόσο απλά και όχι ακριβώς ψυχοσύνθεση, αλλά διαλεκτική αναπαράσταση της ψυχής σε σχέση με την ύλη. Δεν φταίω εγώ, η αγορά μας έμαθε να τα (ξανα)λογαριάζουμε έτσι – η πολιτική αγορά, όπως ακριβώς αντίστοιχα και η οικονομική!
Να ρωτήσω λοιπόν κάτι δίχως παρεξήγηση, δηλαδή δίχως ακραία προκατάληψη: μήπως αυτό που σε κάνει να ανέχεσαι την συγκυβέρνηση είναι εκείνο που κάνει τον κ. Σαμαρά να ανέχεται τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη; Εννοώ, μήπως νοιώθεις και εσύ όπως αυτός, ένα άτομο με ιδιαίτερες αρετές, γεννημένος νικητής, που δεν γουστάρει άλλους στην ίδια ομάδα (ως outlier δηλαδή) να επιχειρούν να κλέψουν κάτι από την ολοκλήρωση της ύπαρξής του; Αν νοιώθεις έτσι, είσαι ο μεγαλύτερος σύμμαχος της συγκυβέρνησης. Είσαι κομμάτι της δικής της ύπαρξης, όσο και αν παραπονιέσαι για την αδικία που υφίστασαι από συγκεκριμένες πολιτικές της. Κυρίως από αυτά που δεν κάνει αυτόματα, ταχύτατα, διαλύοντας εντελώς τον δημόσιο χώρο και ξεπουλώντας με υπόγειες διαδικασίες το «καλό» κομμάτι της δημόσιας περιουσίας, αφήνοντας το «κακό» στον προϋπολογισμό, δηλαδή στην πλάτη εκείνων που δεν γουστάρεις. Ασφαλώς, αν ήταν στο χέρι σου και ήσουν ειλικρινής, θα απαιτούσες τον μηδενισμό του προϋπολογισμού, για να μην επιβαρύνει και εσένα το βάρος, μαζί με την παράταιρη ομάδα, στην οποία αν και δεν θα ήθελες να ανήκεις, για να υπάρξεις ρεαλιστικά, αναγκαστικά όχι μόνον δέχεσαι πως ανήκεις σε αυτήν, αλλά λαϊκιστικά την επικαλείσαι ως ολότητα – «Εμείς», λες και όχι Εγώ.
Ο μηδενισμός ενός προϋπολογισμού γίνεται όπως και ο μηδενισμός ενός κοινωνικού ατόμου: προσθέτεις στο θετικό παραγωγικό, δημιουργικό της ύπαρξης των εργαζομένων το αρνητικό (κατά τη γνώμη σου) που της λείπει για να ολοκληρωθεί. Αφαιρείς δηλαδή το κοινωνικό κράτος για να μείνει σκέτη-νέτη η αγορά. Και μετά λες το «πάση θυσία στο Ευρώ» προϋποθέτει το «πάση θυσία επενδύσεις ιδιωτών» και αυτό το αποκαλείς ρεαλισμό. Ρεαλισμός της χαμένης στον μύθο της αγοράς ύπαρξης είναι, αν και αποτελεί οικονομικό ανορθολογισμό. Στα είπα, επιχείρηση μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος συν επιχείρηση μείωσης του εμπορικού ελλείμματος στο ίδιο χρονικό διάστημα, σημαίνει ενίσχυση της αποταμίευσης και όχι της επένδυσης. Η συνταγή της τρόικας υπονομεύει ρεαλιστικά τις επενδύσεις παράγοντας ύφεση και μειώνοντας το κατά κεφαλή εισόδημα. Οι επενδύσεις θα έλθουν όταν και στο βαθμό που η εθνική οικονομία αναζωογονηθεί με ρευστό, που θα είναι το αποτέλεσμα δυστυχώς της ρευστοποίησης των σχέσεων στην αγορά. Όταν δηλαδή πέσουν δραματικά οι αξίες και εξανεμιστεί ο πλούτος για τον οποίον τάχα μου ανησυχείς μήπως και χάσεις.
Ο μεγαλύτερος σύμμαχος της συγκυβέρνησης στην σημερινή Ελλάδα, δεν είναι η τρόικα ή η διαπλοκή, αλλά το αμερικανικό όνειρο του πελάτη των κομμάτων. Δεν θέλω να φορολογηθώ εγώ, αλλά οι άλλοι στην «ομάδα», διότι εγώ είμαι ξεχωριστός και μπορεί σήμερα να είμαι φτωχός, αλλά αύριο, πού θα πάει, θα γίνω κι εγώ πλούσιος. Αλλά «συν Αθηνά και χείρα κίνει», δηλαδή στα νεοελληνικά: ας ρίξουμε στον κρατικό τζόγο το υστέρημά μας, την ιδιωτικοποίηση του οποίου παράλληλα ενισχύουμε! Ας προστατευτούν οι πλούσιοι! Μπορεί να τους ζηλεύει το παιδί της αγοράς ή το κομματόσκυλο, αλλά πού ξέρεις, πάντα υπάρχει πιθανότητα ένα ξεχωριστό άτομο να έρθει στην θέση τους αύριο: να γίνει εν δυνάμει επενδυτής. Μα τι λέω, ήδη αισθάνεται και λειτουργεί ως επενδυτής και ας είναι άνεργος! [Ποιός άτιμος φρόντισε να ταυτιστεί στο μυαλό του πολίτη η έννοια της επένδυσης με αυτή του πλουτισμού και γιατί;] Και αν φορολογήσουμε την αποταμίευση των επενδυτών, τότε ποιο θα είναι το κίνητρο της κοινωνικής ανόδου ή του τζόγου, ή της δημιουργίας ατομικού και κοινωνικού κεφαλαίου στοιχηματίζοντας με την ίδια την ζωή μας ή ακόμη την ίδια την ζωή μας;
Η αγορά είναι ένα στοίχημα, όπως το στοίχημα για το οποίο μιλά ο κ. Στουρνάρας ή ο κ. Σαμαράς. Όπως το στοίχημα του Παπανδρέου για το οποίο μιλάνε επίσης οι ηγεσίες κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς. Οι αγορές βάζουν στοίχημα με την Ελλάδα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις με τις αγορές. Η ΕΕ με την ολοκλήρωση της αγοράς. Η ολοκληρωμένη χρηματαγορά με τον «μαλάκα» τον ψηφοφόρο και τον πιο «…» μικροεπενδυτή σε ομόλογα του δημοσίου και τραπεζικές μετοχές. Βάζεις στοίχημα; Το μόνον στοίχημα που βάζω είναι πως όπως πας θα χάσεις αυτό που στοιχηματίζεις. Αυτό που ορίζεις με θετικό πρόσημο για την ύπαρξή σου. Τότε θα εκλιπαρείς τον διάβολο σου (το στοιχειό με το αρνητικό πρόσημο, το κοινωνικό κράτος) να σε σώσει, αλλά δεν θα υπάρχει για να το πράξει. Ο διάβολος των αγορών - το κοινωνικό κράτος που τιμωρεί τον πλουτισμό - θα έχει εξουδετερωθεί, μαζί με εσένα. Σε αυτό το σημείο η πίστη σου στον εσωτερικευμένο σου Θεό, θα κλονιστεί. Ο Θεός θα υπάρχει, έξω από εσένα. Έτσι θα νοιώσεις… και τότε είτε θα γίνεις ο πιο πιστός, σεμνός και ταπεινός οπαδός κάποιου θρησκευτικού δόγματος, είτε ο πιο αφοσιωμένος μύστης κάποιου κοσμικού ολοκληρωτισμού. Κάποιου υπεράνω της πολιτικής και θυμωμένου εκδικητή της προδότριας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυταρχισμού. Η αστική δημοκρατία θα νοιώσεις πως σε πρόδωσε, αν και αυτός που θα σε έχει προδώσει πραγματικά θα είναι ο διάβολος που υπηρέτησες σαν θεό, η αγορά του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ο καζινοκαπιταλισμός στον οποίο επένδυσες με την ψυχή σου, για να χάσεις στο τέλος και αυτήν.
Μεγαλύτερε σύμμαχε της συγκυβέρνησης, καί η ψυχή του πολίτη με κοινωνικά υλικά κατασκευάζεται. Έχει γλώσσα κοινωνική και όχι της αγοράς ή ρατσιστική, έχει έννοιες κοινωνικές για την ευημερία και όχι αριθμούς, αν και έχει και αυτή τα μαθηματικά της. Αν δεν φορολογήσεις τον πλούτο, (υγιή) επένδυση δεν θα δεις, όπως δεν θα δεις και Πολιτεία Ευημερίας και Κράτος Δικαίου και νομιμότητα. Αλλά, ακόμη κι αν δεις, καλύτερα να κρυφτείς: θα έχει έρθει για να ανακεφαλαιοποιήσει με δικά σου έξοδα τον πλούτο σου που έχει ήδη κάνει επενδυτικό του κεφάλαιο. Αυτό θα γεννήσει ένα νέο ρεαλισμό. Τον ρεαλισμό των δουλοπαροίκων! Τα υπόλοιπα είναι αυτό που θα περισσεύει στο μυαλό σου: η ζωή, μια και ολοένα και περισσότερο θα τρέχεις ή θα σέρνεσαι για να καλύψεις αυτό που θα σπανίζει, ώστε να ικανοποιήσεις τις απολύτως βασικές, βιοτικές σου ανάγκες.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
ΠΗΓΗ
