Του Νίκου Παπαγεώργη*
Όσοι νομίζουν ότι η κρίση ρευστότητας που αντιμετωπίζει η χώρα μας από τις αρχές του 2010 και μετά θα εξαντληθεί μόνο στην κρίση χρεοκοπίας και ξεπουλήματος των υποδομών της, πλανώνται πλάνη οικτρά. Είναι πλέον πασιφανές και στον ποιο αδαή, ότι ζούμε την πραγμάτωση ενός παγκοσμίου πειράματος για το πώς μία οικονομική κρίση θα υπονομεύσει θεσμούς, θα διαλύσει την κοινωνική συνοχή και κατ’ επέκταση θα....μετατρέψει το πολίτευμα της Δημοκρατίας σε στυγνή ελέω δανειστών Μοναρχία.Δεν ζούμε απλά στιγμές όπου απειλείται ο μισθός του νέου και η σύνταξη του γέροντα, αλλά στιγμές όπου βαθμιαία εξευτελίζεται το ίδιο μας το Δημοκρατικό πολίτευμα και αυτό γίνεται με 3 βασικούς τρόπους.
Όσοι νομίζουν ότι η κρίση ρευστότητας που αντιμετωπίζει η χώρα μας από τις αρχές του 2010 και μετά θα εξαντληθεί μόνο στην κρίση χρεοκοπίας και ξεπουλήματος των υποδομών της, πλανώνται πλάνη οικτρά. Είναι πλέον πασιφανές και στον ποιο αδαή, ότι ζούμε την πραγμάτωση ενός παγκοσμίου πειράματος για το πώς μία οικονομική κρίση θα υπονομεύσει θεσμούς, θα διαλύσει την κοινωνική συνοχή και κατ’ επέκταση θα....μετατρέψει το πολίτευμα της Δημοκρατίας σε στυγνή ελέω δανειστών Μοναρχία.Δεν ζούμε απλά στιγμές όπου απειλείται ο μισθός του νέου και η σύνταξη του γέροντα, αλλά στιγμές όπου βαθμιαία εξευτελίζεται το ίδιο μας το Δημοκρατικό πολίτευμα και αυτό γίνεται με 3 βασικούς τρόπους.