Διαφθορά θεσμῶν καί διαφθορά συνειδήσεων

Η επιβολή της βουλήσεως της πλειονότητας στη μειονότητα. Τι είναι η επιβολή;
Δεν είναι πρακτική τυρρανίας; Τι οφείλει – υποχρεούται να κάνει η μειονότητα; Να υποταχθεί!
Δεν εξετάζω  αν η βούληση των πολλών είναι ορθή. Εστιάζω στην επιβολή.
Διότι η μειονότητα οφείλει υπακοή, ακόμα κι αν διαφωνεί κάθετα με την θέληση των πολλών.
Ουπς! και η ελευθερία που πήγε;
Πολιτεία Ελεύθερων Ατόμων

“Δεν έχω μεγάλη συμπάθεια στον όρο «ηθική».
Γνωρίζω πολύ καλά την «γενεαλογία» της, την οποία διαφώτισε καλά ο Νίτσε.
Τείνω άλλωστε να πιστέψω ότι υπάρχουν τόσες πολλές «ηθικές» όσα και τα επίπεδα της ανθρωπότητας.
Αντιθέτως, πιστεύω πολύ στις αρχές που μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και κανόνες ζωής
Καταθέτω λοιπόν εδώ τις δικές μου αρχές, στις οποίες θέλω να πιστεύω ότι μένω κατά κανόνα συνεπής.”
Alain de Benoist

——————————–

Εἶναι γεγονός ὅτι θεσμοί καί ἀξίες σέ πολιτικό, ἐπαγγλεματικό, διαπροσωπικό καί πολιτιστικό πλαίσιο βρίσκονται σέ κρίση, χαρακτηριζόμενοι ἀπό συμπτώματα διαφθορᾶς. Ἐκτιμᾶται μάλιστα ὅτι ἡ διαφθορά ἀποτελεῖ «ἕνα πρόβλημα οἰκονομικῆς ἀποτελεσματικότητας καί ὄχι ἕνα ἠθικό ζήτημα» (Βλ. ἐφημ. Καθημερινή, 19. 4. 2007). Στήν σημερινή ἀναφορά θά δειχθεῖ κυρίως ὅτι ἡ διαφθορά τῶν συνειδήσεων, ἀτομικῶν ἀλλά καί συλλογικῶν, ἔχει ἐπιφέρει τήν διαφθορά τῶν θεσμῶν, ἀφοῦ ἔχει ἐν γένει διαστρέψει τό ἀξιολογικό πλαίσιο βάσει τοῦ ὁποίου ἔχει συγκροτηθεῖ ἡ κοινωνία.

Δέν ἀμφισβητεῖται ἀπό κανένα ὅτι οἱ θεσμοί καθ’ ἑαυτούς δέν εἶναι διεφθαρμένοι, διότι στήν ἀντίθετη περίπτωση δέν θά εἶχαν προταθεῖ ἀπό τόν νομοθέτη καί δέν θά εἶχαν γίνει δεκτοί ἀπό τήν συλλογική συνείδηση, ἐφ’ ὅσον μάλιστα ἔχει κριθεῖ ὅτι λειτουργοῦν πρός ὄφελος τῆς πολιτικῆς κοινωνίας.

Ὡστόσο, ἐάν οἱ θεσμοί δέν παρουσιάζουν τήν προσδοκώμενη «λειτουργικότητα» καί «ἀποτελεσματικότητα», λογικά αὐτό ὀφείλεται σ’ αὐτούς πού τούς ὑπηρετοῦν. Λ. χ. ἐάν τό σημερινό σχολεῖο πάσχει σέ ὅλους σχεδόν τούς τομεῖς (ἐκπαιδευτικό, διοικητικό, οἰκονομικό κ. ἄ.), ἡ αἰτία θά πρέπει νά ἀποδοθεῖ στήν συνείδηση καί στήν ἠθική συμπεριφορά αὐτῶν πού διαχειρίζονται τά πράγματα στόν οἰκεῖο τομέα. Ὑπό αὐτό τό πρῖσμα, τό πρόβλημα ἔχει ρίζες πνευματικές καί ἠθικές, καί ἄρα ἡ οἰκονομική καί ἡ stricto sensu πολιτική προσέγγισή του ἔχουν ἕνα δευτερογενή χαρακτήρα. Ἄλλωστε ἡ διαφθορά δέν συσχετίζεται πάντοτε μέ ἄμεσες οἰκονομικές διαδικασίες.

Παραδείγματα, ὅπως ἡ ἀλλοίωση ἀποτελεσμάτων σέ ἐξετάσεις τῶν δημοσίων ὀργανισμῶν, οἱ προσλήψεις σέ ὑπηρεσίες χωρίς (ἀντικειμενικά) κριτήρια, οἱ ἐκλογές ἀνθρώπων χωρίς ἐπιστημονικά ἐχέγγυα στίς πανεπιστημιακές κρίσεις, εἶναι σαφῶς συνέπειες μιᾶς διεφθαρμένης ἀντιλήψεως, ἀτομικῆς καί συλλογικῆς.

Ἐξ ἄλλου, ἐάν ἡ διαφθορά χαρακτηρίζει ἕνα μέρος τοῦ ὅλου καί ὄχι τό ὅλον, οἱ ἴδιοι οἱ θεσμοί ἴσως διαθέτουν ἐσωτερικῶς καί τούς τρόπους νά ἐλέγξουν τήν διεφθαρμένη ἀντίληψη. Ἐάν, ὅμως, γίνει δεκτό ὅτι ἡ διαφθορά χαρακτηρίζει πλέον τήν συλλογική καί ὄχι μόνον τήν ἀτομική συνείδηση, αὐτό δείχνει τουλάχιστον ὅτι πάσχει κατ’ ἀρχήν ἠθικῶς (ὄχι κατ’ ἀνάγκην οἰκονομικῶς) ὁλόκληρη ἡ συγκροτηθεῖσα κοινωνία.

Διότι φαίνεται νά ἔχει ἀλλάξει σήμερα τό συλλογικό ἀξιολογικό πλαίσιο βάσει τοῦ ὁποίου συμπεριφέρονταν παλαιότερα οἱ πολίτες. Βεβαίως αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀξίες, ἄν καί ἀντέχουν στόν χρόνο, δέν υἱοθετοῦνται σήμερα, στόν βαθμό πού ἔχουν «ἀντικατασταθεῖ» ἀπό τήν διεφθαρμένη ἀντίληψη καί συμπεριφορά.

Ὕστερα ἀπό τήν σκιαγραφεῖσα κατάσταση, τίθεται τό ἐρώτημα ἄν αὐτή εἶναι θεραπεύσιμη. Κατά τήν ἀναφερθεῖσα ἄποψη, ἡ διαφθορά «ἀντιμετωπίζεται μέ ὅρους management καί πολιτικῆς καί ὄχι μέ ὅρους ἠθικῆς». Ἐπειδή, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι οἰκονομικό γεγονός ἀλλά πνευματικό, τό ζήτημα εἶναι ἡ παρουσία τῆς συνειδήσεως καί τοῦ ἠθικοῦ χρέους. Ἄλλωστε ἡ οἰκονομική παράμετρος εἶναι στοιχεῖο πού κρίνει καί διαχειρίζεται ἡ ἀτομική, κυρίως, συνείδηση. Ἔτσι ἡ διεφθαρμένη συνείδηση θά ὁρίσει ἀναπόφευκτα καί διεφθαρμένους ὅρους management πρός ἴδιον ὄφελος.

Ἐπειδή ὁ λόγος εἶναι πλέον περί τῆς συλλογικῆς διαφθορᾶς, νομίζω ὅτι γιά τήν θεραπεία ἀπαιτεῖται μία μεταμόρφωση τῆς συνειδήσεως τοῦ ὅλου καί ὕστερα τοῦ ἐπί μέρους. Ἀσφαλῶς καί σ’ αὐτήν τήν περίπτωση ἀρκετές ἀτομικές συνειδήσεις θά παραμείνουν στόν κόσμο τῆς διαφθορᾶς. Ἀλλά ἴσως, κατά ἕνα τρόπο παραγωγικό, θά ξαναβρεῖ ἡ πολιτική κοινωνία, τήν ἠθική συμπεριφορά, τήν δικαιοσύνη, τήν ἀξιοκρατία, τήν ἀνιδιοτέλεια κ.ἄ. Ἀντιθέτως πρός τίς οἰκονομιστικές προσεγγίσεις τῶν καιρῶν, θά ἐπιμείνω στό γεγονός ὅτι ἀκόμη καί τό οἰκονομικό εἶναι κατ’ οὐσίαν πνευματικό πρόβλημα, πρόβλημα συνειδήσεως καί ἠθικοῦ χρέους.

© Δημήτρης Μπαλτάς, άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ‘Ευθύνη’

Διάβασε ακόμη σχετικά άρθρα και Δράσε αναλόγως

Ποιός είναι ο Σκοπός ενός Πολεμιστή;  Η ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, είναι μια γελοία παραίσθηση. Τί είναι όλα αυτά που μας περιβάλλουν; Ποιός είσαι στ’ αλήθεια; Ο κόσμος σού έχει επιβάλλει έπειτα από χρόνια και χρόνια εκπαίδευσης ότι η συμβατική σου αντίληψη είναι η μόνη αλήθεια. Σ’ αναγκάζει να ζητάς συνέχεια ανόητες και άχρηστες αποδείξεις, γιατί όλοι σου ζητούν αποδείξεις, και συνέχεια προσπαθείς να αποδείξεις κάτι στον εαυτό σου και στους άλλους. Η τέχνη των Μάγων σαν τον Δον Χουάν Μάτους, συνίσταται στο να σε ωθήσει σε μια ύστατη εξερεύνηση και να καταστρέψει ολοκληρωτικά την προκατάληψη της αντίληψης…»

Συνειδητό Ονείρεμα και Ανόργανα Όντα  “O άνθρωπος πορεύεται προς την γνώση όπως πορεύεται προς τον πόλεμο, σε αδιάπτωτη εγρήγορση, με φόβο, με σεβασμό και απόλυτη αυτοπεποίθηση. Το να πορεύεσαι προς τη γνώση ή προς τον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι λάθος, και όποιος το πράξει ίσως δε ζήσει για να το μετανιώσει. Όταν ένας άνθρωπος πληροί αυτές τις τέσσερις αναγκαίες προϋποθέσεις, δεν υπάρχουν σφάλματα για τα οποία πρέπει να λογοδοτήσει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι πράξεις του χάνουν τον αδέξιο χαρακτήρα και την επιπολαιότητα που διακρίνει τις πράξεις ενός ανόητου. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος αποτύχει ή υποστεί ήττα, θα έχει χάσει μόνο μια μάχη, και δε θα νιώθει πικρία και τύψεις γι’ αυτό.” Δον Χουάν Μάτους

Όχι Αντίδραση αλλά Ορθή Δράση Στην αντίδραση, το κίνητρο που ενώνει τα άτομα (εγώ=εμείς) είναι ο κοινός ο φόβος, η ανασφάλεια, η αδυναμία και συνήθως η δειλία για προσωπική ΑΦΑΝΗ, Δράση. Η απλή, ανούσια, επικίνδυνη και ανόητη, διαμαρτυρία που οδηγεί σε βιαιότητες και καταστροφές, εξυπηρετεί συγκεκριμένα κέντρα λήψης αποφάσεων, εκτονώνει και ανακουφίζει την μάζα (πρόβατα), δεν παρέχει όμως από μόνη της καμία λύση. Ο φαύλος κύκλος της συντήρησης – καταπίεσης διαιωνίζεται και δεν υπάρχουν καθόλου αποτελέσματα επί καλό του συνόλου. Η αντίδραση είναι η βαλβίδα που επιτρέπει στην χύτρα του συστήματος, να μην σκάσει, με ολέθρια αποτελέσματα για την διαιώνιση του. Αλλοίμονο λες να μην το γνωρίζουν; Αυτός είναι ο λόγος που επιτρέπουν, ελέγχουν, κατευθύνουν, οριοθετούν τις αντιδράσεις.

Πηγή:  http://www.terrapapers.com/?p=15063