Είναι ένα όπλο μαζικής καταστροφής. Είναι ένα αποτυχημένο σχέδιο. Είναι ασκήσεις επί χάρτου μιας ομάδας ανθρώπων. Είναι η αντίληψη των πραγμάτων κάτω από μια συγκεκριμένη οπτική. Δεν είναι η ζωή σου. Ούτε η δική μου. Η ζωή μας είναι κάτι άλλο, που δημιουργείται και αναπτύσσεται στο προσωπικό χώρο.Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κι η μονάδα μπορεί να αποφασίσει τι ακριβώς θα είναι η ζωή, άσχετα με το ποιος επιθυμεί να την εγκλωβίσει στα δικά του σχέδια.
Η ζωή αυτής της μικρής, ανώνυμης μονάδας επιτρέπει να μπουν όσα μνημόνιο εκείνη θα αποφασίσει. Αυτή η μικρή μας ανώνυμη ζωή έχει ανθρώπους που γνωρίζουμε, που αγαπάμε, που μισούμε, που μας είναι αδιάφοροι, έχει στιγμές πόνου ή χαράς, έχει φόβους που αφήσαμε να μας κυριεύσουν ή άλλους που καταφέραμε να νικήσουμε. Έχει αυτό που είμαστε ο καθένας μας. Αυτό που ο καθένας μας ΑΝΤΕΧΕΙ να είναι.
Όλο το σύστημα που κινείται γύρω από εμάς είναι ένα μόρφωμα φτιαγμένο από ότι ακριβώς μπορεί να ελέγξει να ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ, αυτό που ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Δεν με εκβιάζει η ανεργία, με εκβιάζει η αδυναμία μου να τα καταφέρω να βρω τρόπους να επιζήσω χωρίς δουλειά.
Δεν με εκβιάζουν αυτά που θα χάσω, αλλά όλα όσα έκανα απαραίτητα και αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μου. Το σύστημα καθορίζει συγκεκριμένους κανόνες. Η αδυναμία μας να το νικήσουμε είναι απλά γιατί δεν έχουμε σκεφτεί να βρούμε εναλλακτικές λύσεις.
Πρέπει να μάθεις αυτά τα πράγματα, για να μπορείς να βρεις αυτές τις δουλειές, για να κερδίσεις αυτά τα λεφτά και ν΄αγοράσεις αυτά τα αντικείμενα. Αν ήσουν ναυαγός σε ένα ερημονήσι και δεν είχες κανέναν άλλο γύρω σου εκτός από εσένα και τα διαθέσιμα για να ζήσεις σ΄αυτό το νησάκι, η ζωή δεν θα χρειαζόταν τίποτα από ότι χρειάζεσαι τώρα. Αν βρισκόσουν λοιπόν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση όπου δεν θα είχες κανέναν άλλον γύρω σου εκτός από εσένα και τη φύση, το μόνο στήριγμα, η μόνη ασφάλεια, η μόνη προστασία που θα είχες θα ήταν η ικανότητά σου να εφεύρει τρόπους να ζήσεις. Η ικανότητά σου να μάθεις να φτιάχνεις μια φωλιά για να κοιμηθείς, να μάθεις ποιοι καρποί τρώγονται, να ξέρεις πως θα φτιάξεις ένα όπλο για τυχόν επίθεση από κάποιο θηρίο, θα μάθαινες να καταλαβαίνεις πότε θαρθει καταιγίδα, πότε θα είναι ηλιόλουστες μέρες, πως κινείται η θάλασσα, θα αναγνώριζες όλους τους ήχους, όλες τις μυρουδιές και θα τους έδινες ονόματα. Τα δικά σου ονόματα....
Αυτό που ζούμε όλοι μας δεν είναι απλά μια προσαρμογή του τι είμαστε σε ένα κοινωνικό σύνολο. Είναι η απόλυτη εξάρτηση από μια τάξη πραγμάτων που μπορεί πλέον να κινείται χωρίς καν να τη κουρδίζει κανένας. Το ίδιο το σύστημα που ο άνθρωπος έφτιαξε για να "τακτοποιήσει" καλύτερα τη ζωή του, εδώ και πολλούς αιώνες είναι μια ανεξάρτητη δύναμη που τον κατευθύνει σε όσα εκείνος είχε και δεν είχε ζητήσει. Έχει ξεφύγει το ανθρώπινο κατασκεύασμα από τον ίδιο το δημιουργό του. Δεν υπάρχει τώρα το μνημόνιο. Έχουν υπάρξει εκατομμύρια μνημόνια στις ζωές των ανθρώπων.
Όλη μας η ύπαρξη είναι ένας μηχανισμός διάσωσης από κάτι που δεν έχουμε κατανοήσει και που δεν θυμόμαστε καν πότε το επιλέξαμε. Είναι πολύ δύσκολο να θυμηθεί κάποιος τι είναι, από τη στιγμή που δεν έμαθε ποτέ.
Ξέρεις εσύ, ξέρω εγώ πως να φτιάχνουμε από την αρχή το φαΐ που θα φάμε; Έχουμε γη που μας αναλογεί για να το κάνουμε ελεύθεροι;
Ξέρεις εσύ, εγώ, τι δυνάμεις μπορεί να έχουμε μέσα μας; Τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και τι όχι, από τη στιγμή που τα όρια των δυνατοτήτων μας είναι ενταγμένα σε μια συγκεκριμένη πορεία που όλο το πλήθος ακολουθεί με επί μέρους παραλλαγές, μέρος όμως της ίδιας αντίληψης, και που πολύ χαριτωμένα ονομάζουμε προσωπικότητα, ταλέντο, ικανότητα;
Σε τι έχεις δοκιμάσει τις ικανότητές σου; Στη συγκεκριμένη ποικιλία ζωής που σου καθόρισαν από την ημέρα που γεννήθηκες; Τι είναι αυτή η προσωπικότητα; Το μέτρο αφομοίωσης των όσων σου προσφέρανε έτοιμα στο πιάτο να γευτείς; Τι είσαι στ΄αλήθεια; Ξέρεις; Ξέρω;
Δεν έχουμε καν τη δυνατότητα πλέον να μπούμε σε καράβια για να εξερευνήσουμε άγνωστες ηπείρους. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε το τόπο κατοικίας μας παρά μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να εξηγήσουμε ότι βλέπουμε με δικό μας τρόπο. Οι εφευρέτες πέθαναν. Οι εξερευνητές πέθαναν. Οι τεχνίτες πέθαναν. Οι φιλόσοφοι πέθαναν. Οι αστρονόμοι πέθαναν. Έχουν αντικατασταθεί από υπαλλήλους με πτυχία ή με εργάτες μαζικής παραγωγής.
Ψάχνουμε ένα ζωγράφο που να ζωγραφίσει κάτι αναπάντεχο. Ψάχνουμε για ένα μουσικό που να φτιάξει κάτι που δεν έχουμε ήδη ακούσει. Ψάχνουμε να βρούμε ένα Μεσσία που θα κηρύξει μια νέα θρησκεία. Ψάχνουμε να βρούμε έναν τεχνίτη που θα φτιάξει μια κούκλα να μιλάει. Ένα κωμικό που θα έχει να πει ένα καινούργιο αστείο. Ένα φιλόσοφο που θα ανακαλύψει νέα ονόματα στ΄αστέρια. Και δεν βρίσκουμε τίποτα από δαύτους. Το μόνο νέο πράγμα που νοιώθουμε να αγγίζουμε είναι όταν γεννιέται ένα παιδί, όταν ερωτευόμαστε για πρώτη φορά, όταν προσπαθούμε να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, όταν μπερδευτούμε και βρεθούμε σε ένα άγνωστο σοκάκι, όταν ξενυχτάμε δίπλα σ΄ενα αγαπημένο μας που έφυγε και προσπαθούμε να νοιώσουμε που πήγε....
Κάναμε αιώνες πορεία για να φτάσουμε να έχουμε μεγαλύτερη άγνοια για την ουσία της ύπαρξής μας ακόμα κι από τους παππούδες μας που ζούσαν στα σπήλαια. Κατασκευάσαμε πανύψηλα κτίρια, φοβερές γέφυρες, τεράστια τούνελ, σκάψαμε τη γη, εξερευνήσαμε τους ωκεανούς, πήγαμε στο διάστημα, για να ανακαλύψουμε πως ένα ξέρουμε πως τίποτα δεν ξέρουμε στ΄αλήθεια. Και τώρα την εποχή που μια νέα συμφορά απλώνεται πάνω από ολόκληρη την ανθρωπότητα, ανακαλύπτουμε πως είμαστε στη κυριολεξία ΑΟΠΛΟΙ σε οτιδήποτε μας σερβίρουν.
Σε μια ανθρωπότητα που μετράει τέτοιου μεγέθους όπλα μαζικής καταστροφής που θα μπορούσαν να την αφανίσουν σε δευτερόλεπτα, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν πως αυτά τα όπλα τα έχουν στα χέρια τους παρανοϊκοί που μπορεί να τα πατήσουν ανά πάσα στιγμή, αν δεν είμαστε φρόνιμοι. Φρόνιμοι και υπάκουοι στο τέρας που εμείς οι ίδιοι ευχηθήκαμε να πάρει σάρκα και οστά.
Δεν είναι το μνημόνιο η ζωή μας. Δεν είναι το μνημόνιο που θα καταστρέψεις τις ζωές μας. Αυτό που καταστρέφει τις ζωές μας, αυτό που μας αφήνει άοπλους και μόνιμα φοβισμένους, είναι η απόσταση που φτιάξαμε μεταξύ αυτού που είμαστε κι αυτού που μάθαμε να είμαστε. Η αδυναμία μας να ταξιδέψουμε σε ένα τόπο που δεν έχει ανακαλύψει κάποιος άλλος. Η ισοπέδωση της μονάδας σε ένα απρόσωπο και απόλυτα κατευθυνόμενο πλήθος. Πρέπει να ναυαγήσουμε. Να πέσουμε μόνοι μας στη θάλασσα. Να βρούμε ένα νησί να κατασκηνώσουμε. Να γράψουμε τη ζωή μας από την αρχή ανακαλύπτοντας τι είμαστε, τι θέλουμε, τι στ΄αλήθεια ονειρευόμαστε.
Ίσως το τελευταίο καταφύγιο που μας απομένει είναι εκείνα τα όνειρα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Εκείνοι οι τόποι που βλέπουμε στον ύπνο μας που δεν έχουμε πάει ποτέ. Εκείνα τα πρόσωπα που μιλάμε μαζί τους χωρίς να ξέρουμε ποιοι είναι. Εκείνες οι παράξενες συνθήκες όπου μπορούμε να πετάμε, να πέφτουμε, να μιλάμε με πεθαμένους και ζωντανούς, να μιλάμε σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνουμε, να κάνουμε πράγματα που δεν γνωρίζουμε πως ήμασταν ικανοί να κάνουμε.
Ίσως η μεγάλη μάχη των ανθρωποειδών που έχουν εισβάλει στη ζωή μας να είναι ακριβώς αυτή. Να μας κάνουν να χάσουμε ΚΑΙ τον ύπνο μας. Αντισταθείτε. Συνεχίστε να ονειρεύεστε όλα όσα δεν έχουν γίνει πραγματικότητα ακόμα. Συνεχίστε να κινείστε στο βασίλειο του φανταστικού. Γιατί στ΄αλήθεια δεν ξέρω αν αυτή η ζωή είναι ένα ξύπνημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ή ένας ύπνος βαθύς από τον οποίο δεν έχουμε ακόμα ξυπνήσει.
Ένα ζευγαράκι που ερωτεύεται ξεχνάει να φάει, ξεχνάει να κοιμηθεί, ξεχνάει ακόμα και το σπίτι του. Υπάρχει μόνο ένας έρωτας που θέλει να ζήσει, Ένα πάθος να τα κάνει όλα χωρίς να σταματήσει σε κανένα εμπόδιο. Νοιώθει πως μπορεί να κατακτήσει το σύμπαν και τίποτα, κανείς δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στα σχέδιά του. Γιατί μέσα του καίει μια φλόγα που δεν την έχει ξανανιώσει. Νοιώθει να παρασέρνεται από κάτι που θέλει να το ανακαλύψει όλο. Η γεύση αλλάζει, η ακοή, η αφή, η όραση. Βλέπει το αντικείμενο του πόθου του με τα δικά του μάτια. Μπορεί να είναι για όλους άσχημο και γι εκείνον πανέμορφο. Μπορεί να λέει βλακείες και να τις ακούει σαν ποίημα. Μπορεί να είναι σε ένα μίζερο σπίτι και να το νοιώθει σαν παλάτι.
Γιατί συμβαίνει αυτό? Γιατί είναι δημιουργός. Δημιουργός μιας κατάστασης που γεννήθηκε από μέσα του και την οδηγεί όπου θέλει στην ευτυχία ή τη καταστροφή. Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Δεν είμαστε πια ερωτευμένοι με τη ζωή. Δεν την ανακαλύπτουμε. Δεν δημιουργούμε. Είμαστε απλά υποχείρια μιας συγκεκριμένης μορφής ζωής που δεν επιλέξαμε. Την ονομάζουμε όμορφη ή άσχημη ανάλογα με τα στάνταρ που άλλοι έχουν ορίσει. Την ονομάζουμε πλούσια ή φτωχοί ανάλογα με τις στάνταρ ανάγκες που άλλοι έχουν επιβάλλει. Δεν την αγαπάμε με το δικό μας τρόπο.
Είναι λογικό να μην είμαστε ελεύθεροι να την αγαπήσουμε όπως θέλουμε και να τη ζήσουμε όπως νοιώθουμε. Αφού αυτή η ζωή δεν έχει γίνει από έρωτα αλλά από συνοικέσιο. Μια καλή ανταλλαγή από τους πατεράδες μας της προίκας που μας κληρονόμησαν. Ένας τυπικός γάμος για το καλό της οικογένειας. Ένας υποκριτικός καθωσπρεπισμός για να ευχαριστηθεί το σόι. Μάλλον υπάρχει κάποια ζωή εκεί έξω που περιμένει να κλεφτούμε μαζί της. Αλλά είναι δύσκολο να τη βρούμε, όταν τόσο πολύ φοβόμαστε μη χάσουμε τη προίκα....
Η ζωή αυτής της μικρής, ανώνυμης μονάδας επιτρέπει να μπουν όσα μνημόνιο εκείνη θα αποφασίσει. Αυτή η μικρή μας ανώνυμη ζωή έχει ανθρώπους που γνωρίζουμε, που αγαπάμε, που μισούμε, που μας είναι αδιάφοροι, έχει στιγμές πόνου ή χαράς, έχει φόβους που αφήσαμε να μας κυριεύσουν ή άλλους που καταφέραμε να νικήσουμε. Έχει αυτό που είμαστε ο καθένας μας. Αυτό που ο καθένας μας ΑΝΤΕΧΕΙ να είναι.
Όλο το σύστημα που κινείται γύρω από εμάς είναι ένα μόρφωμα φτιαγμένο από ότι ακριβώς μπορεί να ελέγξει να ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ, αυτό που ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Δεν με εκβιάζει η ανεργία, με εκβιάζει η αδυναμία μου να τα καταφέρω να βρω τρόπους να επιζήσω χωρίς δουλειά.
Δεν με εκβιάζουν αυτά που θα χάσω, αλλά όλα όσα έκανα απαραίτητα και αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μου. Το σύστημα καθορίζει συγκεκριμένους κανόνες. Η αδυναμία μας να το νικήσουμε είναι απλά γιατί δεν έχουμε σκεφτεί να βρούμε εναλλακτικές λύσεις.
Πρέπει να μάθεις αυτά τα πράγματα, για να μπορείς να βρεις αυτές τις δουλειές, για να κερδίσεις αυτά τα λεφτά και ν΄αγοράσεις αυτά τα αντικείμενα. Αν ήσουν ναυαγός σε ένα ερημονήσι και δεν είχες κανέναν άλλο γύρω σου εκτός από εσένα και τα διαθέσιμα για να ζήσεις σ΄αυτό το νησάκι, η ζωή δεν θα χρειαζόταν τίποτα από ότι χρειάζεσαι τώρα. Αν βρισκόσουν λοιπόν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση όπου δεν θα είχες κανέναν άλλον γύρω σου εκτός από εσένα και τη φύση, το μόνο στήριγμα, η μόνη ασφάλεια, η μόνη προστασία που θα είχες θα ήταν η ικανότητά σου να εφεύρει τρόπους να ζήσεις. Η ικανότητά σου να μάθεις να φτιάχνεις μια φωλιά για να κοιμηθείς, να μάθεις ποιοι καρποί τρώγονται, να ξέρεις πως θα φτιάξεις ένα όπλο για τυχόν επίθεση από κάποιο θηρίο, θα μάθαινες να καταλαβαίνεις πότε θαρθει καταιγίδα, πότε θα είναι ηλιόλουστες μέρες, πως κινείται η θάλασσα, θα αναγνώριζες όλους τους ήχους, όλες τις μυρουδιές και θα τους έδινες ονόματα. Τα δικά σου ονόματα....
Αυτό που ζούμε όλοι μας δεν είναι απλά μια προσαρμογή του τι είμαστε σε ένα κοινωνικό σύνολο. Είναι η απόλυτη εξάρτηση από μια τάξη πραγμάτων που μπορεί πλέον να κινείται χωρίς καν να τη κουρδίζει κανένας. Το ίδιο το σύστημα που ο άνθρωπος έφτιαξε για να "τακτοποιήσει" καλύτερα τη ζωή του, εδώ και πολλούς αιώνες είναι μια ανεξάρτητη δύναμη που τον κατευθύνει σε όσα εκείνος είχε και δεν είχε ζητήσει. Έχει ξεφύγει το ανθρώπινο κατασκεύασμα από τον ίδιο το δημιουργό του. Δεν υπάρχει τώρα το μνημόνιο. Έχουν υπάρξει εκατομμύρια μνημόνια στις ζωές των ανθρώπων.
Όλη μας η ύπαρξη είναι ένας μηχανισμός διάσωσης από κάτι που δεν έχουμε κατανοήσει και που δεν θυμόμαστε καν πότε το επιλέξαμε. Είναι πολύ δύσκολο να θυμηθεί κάποιος τι είναι, από τη στιγμή που δεν έμαθε ποτέ.
Ξέρεις εσύ, ξέρω εγώ πως να φτιάχνουμε από την αρχή το φαΐ που θα φάμε; Έχουμε γη που μας αναλογεί για να το κάνουμε ελεύθεροι;
Ξέρεις εσύ, εγώ, τι δυνάμεις μπορεί να έχουμε μέσα μας; Τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και τι όχι, από τη στιγμή που τα όρια των δυνατοτήτων μας είναι ενταγμένα σε μια συγκεκριμένη πορεία που όλο το πλήθος ακολουθεί με επί μέρους παραλλαγές, μέρος όμως της ίδιας αντίληψης, και που πολύ χαριτωμένα ονομάζουμε προσωπικότητα, ταλέντο, ικανότητα;
Σε τι έχεις δοκιμάσει τις ικανότητές σου; Στη συγκεκριμένη ποικιλία ζωής που σου καθόρισαν από την ημέρα που γεννήθηκες; Τι είναι αυτή η προσωπικότητα; Το μέτρο αφομοίωσης των όσων σου προσφέρανε έτοιμα στο πιάτο να γευτείς; Τι είσαι στ΄αλήθεια; Ξέρεις; Ξέρω;
Δεν έχουμε καν τη δυνατότητα πλέον να μπούμε σε καράβια για να εξερευνήσουμε άγνωστες ηπείρους. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε το τόπο κατοικίας μας παρά μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να εξηγήσουμε ότι βλέπουμε με δικό μας τρόπο. Οι εφευρέτες πέθαναν. Οι εξερευνητές πέθαναν. Οι τεχνίτες πέθαναν. Οι φιλόσοφοι πέθαναν. Οι αστρονόμοι πέθαναν. Έχουν αντικατασταθεί από υπαλλήλους με πτυχία ή με εργάτες μαζικής παραγωγής.
Ψάχνουμε ένα ζωγράφο που να ζωγραφίσει κάτι αναπάντεχο. Ψάχνουμε για ένα μουσικό που να φτιάξει κάτι που δεν έχουμε ήδη ακούσει. Ψάχνουμε να βρούμε ένα Μεσσία που θα κηρύξει μια νέα θρησκεία. Ψάχνουμε να βρούμε έναν τεχνίτη που θα φτιάξει μια κούκλα να μιλάει. Ένα κωμικό που θα έχει να πει ένα καινούργιο αστείο. Ένα φιλόσοφο που θα ανακαλύψει νέα ονόματα στ΄αστέρια. Και δεν βρίσκουμε τίποτα από δαύτους. Το μόνο νέο πράγμα που νοιώθουμε να αγγίζουμε είναι όταν γεννιέται ένα παιδί, όταν ερωτευόμαστε για πρώτη φορά, όταν προσπαθούμε να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, όταν μπερδευτούμε και βρεθούμε σε ένα άγνωστο σοκάκι, όταν ξενυχτάμε δίπλα σ΄ενα αγαπημένο μας που έφυγε και προσπαθούμε να νοιώσουμε που πήγε....
Κάναμε αιώνες πορεία για να φτάσουμε να έχουμε μεγαλύτερη άγνοια για την ουσία της ύπαρξής μας ακόμα κι από τους παππούδες μας που ζούσαν στα σπήλαια. Κατασκευάσαμε πανύψηλα κτίρια, φοβερές γέφυρες, τεράστια τούνελ, σκάψαμε τη γη, εξερευνήσαμε τους ωκεανούς, πήγαμε στο διάστημα, για να ανακαλύψουμε πως ένα ξέρουμε πως τίποτα δεν ξέρουμε στ΄αλήθεια. Και τώρα την εποχή που μια νέα συμφορά απλώνεται πάνω από ολόκληρη την ανθρωπότητα, ανακαλύπτουμε πως είμαστε στη κυριολεξία ΑΟΠΛΟΙ σε οτιδήποτε μας σερβίρουν.
Σε μια ανθρωπότητα που μετράει τέτοιου μεγέθους όπλα μαζικής καταστροφής που θα μπορούσαν να την αφανίσουν σε δευτερόλεπτα, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν πως αυτά τα όπλα τα έχουν στα χέρια τους παρανοϊκοί που μπορεί να τα πατήσουν ανά πάσα στιγμή, αν δεν είμαστε φρόνιμοι. Φρόνιμοι και υπάκουοι στο τέρας που εμείς οι ίδιοι ευχηθήκαμε να πάρει σάρκα και οστά.
Δεν είναι το μνημόνιο η ζωή μας. Δεν είναι το μνημόνιο που θα καταστρέψεις τις ζωές μας. Αυτό που καταστρέφει τις ζωές μας, αυτό που μας αφήνει άοπλους και μόνιμα φοβισμένους, είναι η απόσταση που φτιάξαμε μεταξύ αυτού που είμαστε κι αυτού που μάθαμε να είμαστε. Η αδυναμία μας να ταξιδέψουμε σε ένα τόπο που δεν έχει ανακαλύψει κάποιος άλλος. Η ισοπέδωση της μονάδας σε ένα απρόσωπο και απόλυτα κατευθυνόμενο πλήθος. Πρέπει να ναυαγήσουμε. Να πέσουμε μόνοι μας στη θάλασσα. Να βρούμε ένα νησί να κατασκηνώσουμε. Να γράψουμε τη ζωή μας από την αρχή ανακαλύπτοντας τι είμαστε, τι θέλουμε, τι στ΄αλήθεια ονειρευόμαστε.
Ίσως το τελευταίο καταφύγιο που μας απομένει είναι εκείνα τα όνειρα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Εκείνοι οι τόποι που βλέπουμε στον ύπνο μας που δεν έχουμε πάει ποτέ. Εκείνα τα πρόσωπα που μιλάμε μαζί τους χωρίς να ξέρουμε ποιοι είναι. Εκείνες οι παράξενες συνθήκες όπου μπορούμε να πετάμε, να πέφτουμε, να μιλάμε με πεθαμένους και ζωντανούς, να μιλάμε σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνουμε, να κάνουμε πράγματα που δεν γνωρίζουμε πως ήμασταν ικανοί να κάνουμε.
Ίσως η μεγάλη μάχη των ανθρωποειδών που έχουν εισβάλει στη ζωή μας να είναι ακριβώς αυτή. Να μας κάνουν να χάσουμε ΚΑΙ τον ύπνο μας. Αντισταθείτε. Συνεχίστε να ονειρεύεστε όλα όσα δεν έχουν γίνει πραγματικότητα ακόμα. Συνεχίστε να κινείστε στο βασίλειο του φανταστικού. Γιατί στ΄αλήθεια δεν ξέρω αν αυτή η ζωή είναι ένα ξύπνημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ή ένας ύπνος βαθύς από τον οποίο δεν έχουμε ακόμα ξυπνήσει.
Ένα ζευγαράκι που ερωτεύεται ξεχνάει να φάει, ξεχνάει να κοιμηθεί, ξεχνάει ακόμα και το σπίτι του. Υπάρχει μόνο ένας έρωτας που θέλει να ζήσει, Ένα πάθος να τα κάνει όλα χωρίς να σταματήσει σε κανένα εμπόδιο. Νοιώθει πως μπορεί να κατακτήσει το σύμπαν και τίποτα, κανείς δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στα σχέδιά του. Γιατί μέσα του καίει μια φλόγα που δεν την έχει ξανανιώσει. Νοιώθει να παρασέρνεται από κάτι που θέλει να το ανακαλύψει όλο. Η γεύση αλλάζει, η ακοή, η αφή, η όραση. Βλέπει το αντικείμενο του πόθου του με τα δικά του μάτια. Μπορεί να είναι για όλους άσχημο και γι εκείνον πανέμορφο. Μπορεί να λέει βλακείες και να τις ακούει σαν ποίημα. Μπορεί να είναι σε ένα μίζερο σπίτι και να το νοιώθει σαν παλάτι.
Γιατί συμβαίνει αυτό? Γιατί είναι δημιουργός. Δημιουργός μιας κατάστασης που γεννήθηκε από μέσα του και την οδηγεί όπου θέλει στην ευτυχία ή τη καταστροφή. Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Δεν είμαστε πια ερωτευμένοι με τη ζωή. Δεν την ανακαλύπτουμε. Δεν δημιουργούμε. Είμαστε απλά υποχείρια μιας συγκεκριμένης μορφής ζωής που δεν επιλέξαμε. Την ονομάζουμε όμορφη ή άσχημη ανάλογα με τα στάνταρ που άλλοι έχουν ορίσει. Την ονομάζουμε πλούσια ή φτωχοί ανάλογα με τις στάνταρ ανάγκες που άλλοι έχουν επιβάλλει. Δεν την αγαπάμε με το δικό μας τρόπο.
Είναι λογικό να μην είμαστε ελεύθεροι να την αγαπήσουμε όπως θέλουμε και να τη ζήσουμε όπως νοιώθουμε. Αφού αυτή η ζωή δεν έχει γίνει από έρωτα αλλά από συνοικέσιο. Μια καλή ανταλλαγή από τους πατεράδες μας της προίκας που μας κληρονόμησαν. Ένας τυπικός γάμος για το καλό της οικογένειας. Ένας υποκριτικός καθωσπρεπισμός για να ευχαριστηθεί το σόι. Μάλλον υπάρχει κάποια ζωή εκεί έξω που περιμένει να κλεφτούμε μαζί της. Αλλά είναι δύσκολο να τη βρούμε, όταν τόσο πολύ φοβόμαστε μη χάσουμε τη προίκα....
Πηγή
