Δεν πρόκειται πλέον για πράξη φιλανθρωπίας, όταν παντοιοτρόπως επιδεικνύεται. Το χειρότερο; ΄Οταν άλλα παιδιά σήμερα πηγαίνουν στο σχολείο το πρωί με άδειο στομάχι (είχαν φάει το μεσημέρι της προηγούμενης ημέρας, σύμφωνα με προχθεσινά δημοσιεύματα στον τύπο), τότε η επίδειξη αποβαίνει πρόκληση. Τί χρειάζεται ένα παιδί σήμερα; ΄Ενα iPad ή ένα iPhone; ΄Ενα ποδήλατο ή ένα αυτοκινητάκι έστω τηλεκατευθυνόμενο; Τί θα χρειάζεται τα επόμενα δυο τρία χρόνια; Ας μελετήσουν τα ΜΜΕ λίγα παιδαγωγικά πρώτα, οι διάφοροι φορείς "φιλανθρωπίας" ας επιμετρήσουν τις προεκτάσεις των "φιλανθρωπικών" τους ενεργειών και τότε να προβαίνουν σε από τηλεοράσεως εκπλήρωσης της επιθυμίας ενός παιδιού (κυρίως ενός παιδιού) όταν μάλιστα τα πρόσωπα φέρουν στην πολυτελή παρουσία τους τα σημάδια των προθέσεών τους. Οι οργανισμοί και οι εταιρείες δύνανται, αλλά πολλές οικογένειες αδυνατούν. Αν αγαπούν τα παιδιά, ας το δείξουν διαφορετικά, μυστικά, σχεδόν με ιεροπρέπεια. Τότε και η δωρεά αποκτά αξία και ο μικρός
παραλήπτης αντιλαμβάνεται γιατί η επιθυμία του ικανοποιήθηκε. Γράφω αυτά γιατί πιστεύω μαζί με ΄Ελληνες φιλοσόφους ότι κάθε πράξη μας πρέπει να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο, όπως οι ενέργειες των πολιτικών πρέπει τελικά να έχουν κάνει τη χώρα καλύτερη από ό,τι την παρέλαβαν.
Του Βαρνάβα Λοϊζίδη
