ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Στο στόχαστρο το φυσικό αέριο και οι στρατηγικές δημόσιες επιχειρήσεις
Τρομακτικές είναι οι πιέσεις που δέχεται η πολιτική ηγεσία της Κύπρου για να αποδεχτεί και να υπογράψει το Μνημόνιο συνεργασίας που θα ανοίξει τον δρόμο για την δανειοδότησή της από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Όλες τις προηγούμενες εβδομάδες ξεδιπλώθηκε ένα όργιο πιέσεων με αποδέκτη τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, έτσι ώστε να ανάψει το πράσινο φως για τη υπογραφή του Μνημονίου παραμερίζοντας τις
αντιστάσεις του, που περισσότερο σχετίζονταν με την υστεροφημία του μιας κι ούτε ο ίδιος θα είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές της 17ης Φεβρουαρίου ούτε έχει ούτως ή άλλως ελπίδα να κερδίσει ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ, Σταύρος Μάλας. Μια υποψηφιότητα η οποία από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε χαρακτηρίστηκε υποψηφιότητα ήττας.
Τον χορό των πιέσεων πρώτος τον έσερνε ο ηγέτης του κόμματος Δημοκρατικού Συναγερμός, Νίκος Αναστασιάδης, που με βάση όλες τις προβλέψεις θα είναι ο νικητής των ερχόμενων εκλογών και επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τα κίνητρά του για την ψυχολογική τρομοκρατία που ασκεί, επικαλούμενος τον κίνδυνο κατάρρευσης της οικονομίας, αδυναμίας πληρωμής συντάξεων και άλλα πολύ γνωστά στους Έλληνες πολίτες, είναι προφανή: Αυτό που θέλει είναι να ακυρώσει την στρατηγική του ΑΚΕΛ (το οποίο ναι μεν έφερε στην Κύπρο την Τρόικα αλλά δεν θέλει να οριστικοποιηθεί η συμφωνία μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου) και το Μνημόνιο να υπογραφεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα για να το χρεωθεί ο ίδιος ο Δ. Χριστόφιας. Σε αυτή την κατεύθυνση ο Ν. Αναστασιάδης, υπέρμαχος του Σχεδίου Ανάν το 2004, έφτασε να απειλήσει μέχρι και με ποινική δίωξη τον σημερινό πρόεδρο στην περίπτωση που καταρρεύσει η οικονομία. Όταν όμως θα καταρρεύσει λόγω του Μνημονίου, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, τότε ποιος θα αναλάβει την πολιτική και ποινική ευθύνη;
Τραπεζικό πραξικόπημα
Ρόλο επιταχυντή στην διαδικασία υπαγωγής της Κυπριακής Δημοκρατίας σε καθεστώς Μνημονίου έπαιξε η απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να διακόψει την ρευστότητα προς τις κυπριακές τράπεζες στις 20 Ιανουαρίου σε περίπτωση που δεν υπογραφεί το Μνημόνιο. Σε μια τέτοια περίπτωση οι κυπριακές τράπεζες – απόλυτα εξαρτημένες από την ΕΚΤ ελέω συμμετοχής στην ευρωζώνη και απεμπόλησης της νομισματικής ανεξαρτησίας – θα έχαναν την πρόσβαση στον μηχανισμό έκτακτης παροχής ρευστότητας του ELA, από τον οποίο χρηματοδοτούνται συστηματικά. Μόνο η Κύπρου Λαϊκή έχει πάρει 5,5 δισ. ευρώ από αυτό τον μηχανισμό, σύμφωνα με δημοσιεύματα. Τότε είναι που άρχισαν και τα όργανα περί επικείμενης χρεοκοπίας, αδειάσματος των ταμείων των τραπεζών, κλπ, κλπ. Κλίμα που στην συνέχεια εντάθηκε με αφορμή την απόφαση του οίκου αξιολόγησης Fitch να υποβαθμίσει την κυπριακή οικονομία, κατά δύο μάλιστα βαθμίδες, με την επίκληση των κινδύνων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών! (Τέτοια αλληλεγγύη ούτε η Μαφία δεν δείχνει!) Αξιοποιώντας την απόφαση της ΕΚΤ ο υπουργός Οικονομικών Βάσος Σιαρλή και ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας, Πανίκος Δημητριάδης, προχώρησαν σε ένα μίνι πραξικόπημα κι εν αγνοία της πολιτικής ηγεσίας, σύμφωνα με δημοσιεύματα, συμφώνησαν με την Τρόικα την επίσπευση εφαρμογής του Μνημονίου, τουλάχιστον για τις τράπεζες.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να υπογραμμίσουμε τους κινδύνους που αποδεδειγμένα πλέον δημιουργεί η περίφημη ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών και η ανεξέλεγκτη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, καθώς αποκαλύπτεται ότι η θωράκισή της από την πολιτική εξουσία δεν διασφαλίζει απλώς και μόνο ότι θα λειτουργεί ανεξάρτητα από τις πολιτικές ηγεσίες, προς όφελος ενός γενικού καλού. Αυτό που κατάφερε η ανεξαρτητοποίηση των κεντρικών τραπεζών, όπως επιβλήθηκε επιτακτικά από την Συνθήκη του Μάαστριχτ κι ως προϋπόθεση για την υλοποίηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης, είναι να λειτουργούν τελικά εναντίον της εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας, αποτελώντας ένα μηχανισμό επιβολής των πιο συντηρητικών σχεδίων στην οικονομία και την πολιτική! Έτσι, οι κεντρικές τράπεζες αποδείχθηκαν η πέμπτη φάλαγγα του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού.
Η υπαγωγή της Κύπρου σε καθεστώς Μνημονίου αποτελεί πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο λόγω του ότι τα χρηματοδοτικά προβλήματα του νησιού προέκυψαν όταν τα δημόσια οικονομικά λειτούργησαν σαν σωσίβια λέμβος για τις εμπορικές τράπεζες! Από τη στιγμή που ανέλαβε η Κύπρος το κόστος διάσωσης των τραπεζών, όπως ακριβώς συνέβη και στην Ιρλανδία, η τραπεζική κρίση πήρε την μορφή της δημοσιονομικής. Παρόλα αυτά το δημόσιο χρέος της Κύπρου δεν αυξήθηκε σε ανησυχητικό βαθμό και στο τέλος του 2011 παρέμενε στο 71,6% του ΑΕΠ (το οποίο ανερχόταν σε 17,8 δισ. ευρώ), όταν το δημόσιο χρέος της Γερμανίας ήταν 81,2% του ΑΕΠ. Το ποιος είναι ο μεγάλος ασθενής της Κύπρου φαίνεται πεντακάθαρα κι από την κατανομή του δανείου, που θα φτάσει τα 17,5 δισ. ευρώ. Όσο είναι σχεδόν το ΑΕΠ! Η μερίδα του λέοντος, 10 δισ. ευρώ, θα κατευθυνθούν στις τράπεζες, 6 δισ. για την αναχρηματοδότηση του χρέους και μόλις 1,5 δισ. για τα δημόσια οικονομικά. Από τη στιγμή όμως που είναι ηλίου φαεινότερο πως την κρίση στην Κύπρο την προκάλεσαν οι τράπεζες κι αυτές θα ευνοηθούν από το δάνειο, τα αιτήματα της Τρόικας για επιβολή άγριας λιτότητας με μειώσεις μισθών, κοινωνικών παροχών και αυξήσεις φόρων είναι εντελώς αδικαιολόγητα και προκλητικά, αποκαλύπτοντας ότι το ζητούμενο είναι να επιδεινώσουν την ζωή των εργαζομένων κι όχι να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά της Κύπρου.
Αρπαγή κοιτασμάτων και ΔΕΚΟ
Η Τρόικα ωστόσο τα θέλει όλα. Όχι μόνο την φτωχοποίηση των Κυπρίων, αλλά και τον πλούτο του νησιού. Αυτό αποκαλύπτεται από την επιμονή της να ιδιωτικοποιηθούν οι κρατικές επιχειρήσεις κι επίσης να περιέλθουν υπό τον έλεγχό της τα ενεργειακά κοιτάσματα της Κύπρου. Τα δύο αυτά αιτήματα – που αποκαλύπτουν ότι, όπως και στην Ελλάδα, η Τρόικα αποτελεί συγκαλυμμένο όργανο εξυπηρέτησης διεθνών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων – είναι που δημιούργησαν κι ένα προσωρινό αδιέξοδο στις συνομιλίες κυβέρνησης και Τρόικας. Το βέτο συγκεκριμένα τέθηκε από τον υπουργό Εμπορίου, Νεοκλή Συλικιώτη, ο οποίος δήλωσε ότι δεν πρόκειται να εγκρίνει την υποθήκευση του πλούτου του νησιού, που σύμφωνα με συγκλίνουσες εκτιμήσεις και μιλώντας για το λεγόμενο οικόπεδο 12 υπολογίζεται σε 80 δισ. ευρώ (σχεδόν πέντε φορές το ΑΕΠ του νησιού) εκ των οποίων το 70% ανήκει στο κράτος. Το μέλημα της Τρόικας ωστόσο είναι τόσο τα κοιτάσματα όσο κι οι κυπριακές ημιδημόσιες επιχειρήσεις να περάσουν στην ιδιοκτησία των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Το σχέδιο αυτό προωθείται και δεν παρεμποδίζεται από την διατύπωση που συμφωνήθηκε στο Μνημόνιο και με βάση δημοσιεύματα ναι μεν δεν προκρίνεται άμεσα η ιδιωτικοποίηση, θα υλοποιηθεί ωστόσο αν το χρέος κριθεί μη βιώσιμο. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια παραδοξολογία. Αν αυτή τη στιγμή, που το χρέος βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα με βάση τα πιο αυστηρά κριτήρια κρίνεται μη βιώσιμο και απειλητικό σε βαθμό να θεωρείται επιβεβλημένη η υπαγωγή σε καθεστώς Μνημονίου, είναι δυνατό να κριθεί βιώσιμο όταν θα έχει επιβαρυνθεί με ένα δάνειο που ισούται με το 100% του ΑΕΠ και θα έχει διπλασιαστεί; Προφανώς όχι! Η Τρόικα δέχτηκε να κάνει μια υποχώρηση, ξέροντας ότι ο χρόνος είναι με το μέρος της κι ότι αργά ή γρήγορα όταν η κυπριακή ηγεσία θα σέρνεται σαν ζητιάνος – όπως συμβαίνει σήμερα με την Ελληνική ηγεσία – εκλιπαρώντας για την …δόση της, τότε δεν θα έχει το σθένος να προβάλλει την παραμικρή αντίρρηση απέναντι στα αιτήματά της για ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων σε γερμανικές ή άλλες ευρωπαϊκές πολυεθνικές.
Τέλος, πρέπει να υπογραμμιστούν οι τεράστιες ευθύνες που αναλαμβάνει το ΑΚΕΛ και προσωπικά ο ίδιος ο Δημ. Χριστόφιας αν τελικά υπογράψει το Μνημόνιο, καθώς η Τρόικα θα αποδειχθεί ο νέος, ο Τρίτος Αττίλας, που θα φέρει την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα διακυβεύματα είναι τόσο σημαντικά που ο Δημ. Χριστόφιας δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις πιέσεις που ασκούνται, όσο ασφυκτικές κι αν είναι.
Αρχίζει ο εφιάλτης του Μνημονίου
«Για πρώτη φορά μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το θέμα που κυριαρχεί δεν είναι το εθνικό αλλά το οικονομικο-κοινωνικό». Τα λόγια αυτά, όπως μας τα μετέφερε στέλεχος του ΔΗΚΟ, αποτυπώνουν τις συζητήσεις που διεξάγονται καθημερινά και τα κριτήρια με τα οποία οι Κύπριοι θα ψηφίσουν τον Φεβρουάριο, οπότε θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές. Εκτός απροόπτου φυσικά… Το απρόοπτο όμως, των πρόωρων εκλογών, δεν είναι τόσο απίθανο μετά τα σενάρια που έκαναν την εμφάνισή τους από τα μέσα Αυγούστου για να ενταθούν τον Σεπτέμβρη χωρίς μέχρι στιγμής να έχουν αποκλειστεί οριστικά, και τα οποία φέρουν τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, να σκέφτεται ακόμη και να παραιτηθεί από το αξίωμά του, προκαλώντας πρόωρες εκλογές που, με βάση το Σύνταγμα, θα πρέπει να προκηρυχθούν εντός 40 ημερών. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου ο πρόεδρος της Βουλής, Γιαννάκης Ομήρου, θα αναλάβει την άσκηση των καθηκόντων του προέδρου και πολύ πιθανά το τεράστιο πολιτικό κόστος που συνοδεύει την υπογραφή του Μνημονίου. Γιατί, το μεγάλο διακύβευμα της σημερινής συγκυρίας στην Κύπρο είναι οι υπό εξέλιξη διαπραγματεύσεις με την Τρόικα για την υπογραφή του Μνημονίου και ειδικότερα ποιός θα υπογράψει το Μνημόνιο, το οποίο αποδεικνύεται εξόχως αντι-δημοφιλές.
Δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για την εφημερίδα Σημερινή και διενεργήθηκε μεταξύ 29 Σεπτέμβρη και 4 Οκτωβρίου έδειξε πως το 48% των ερωτηθέντων ήταν κατά του Μνημονίου, ενώ υπέρ ήταν το 38%. Η στάση των Κυπρίων εμφανίστηκε να αλλάζει την επόμενη εβδομάδα όταν μεταφέρθηκε και στην Κύπρο, από την Καθημερινή που διενήργησε τη δημοσκόπηση, η χρυσή συνταγή για να επιβάλεις και το πιο αντιλαϊκό και μισητό μέτρο: ως απαραίτητη προϋπόθεση για την παραμονή στο ευρώ! Έτσι, στην εντελώς εκβιαστική ερώτηση «να υπογραφτεί το Μνημόνιο και να παραμείνουμε στο ευρώ» το 61% απάντησε θετικά, ενώ μόνο ένα ποσοστό 20% είπε ναι στο ερώτημα «να μην υπογραφεί το Μνημόνιο, με κίνδυνο να οδηγηθεί η Κύπρος εκτός ευρώ».
Χαμένο το ΑΚΕΛ
Το ΑΚΕΛ παρότι έφερε την Τρόικα στην Κύπρο και ξεκίνησε τις επίσημες διαπραγματεύσεις μαζί της δεν θέλει να αναλάβει το πολιτικό κόστος που συνοδεύει την υπογραφή του Μνημονίου και θα το στιγματίσει για πάντα, κινδυνεύοντας να έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ, να κλείσει δηλαδή άδοξα τον πολιτικό του κύκλο. Ήδη, ο υποψήφιός του για την προεδρία, Σταύρος Μαλάς, που εγκαινίασε επίσημα την προεκλογική περίοδο με την παραίτησή του από το υπουργείο Υγείας την Δευτέρα 15 Οκτωβρίου, δεν εισέρχεται στην προεκλογική περίοδο με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς δεν είναι λίγοι όσοι εκτιμούν ότι μπορεί να μην περάσει καν στον δεύτερο γύρο. Η τελευταία πάντως δημοσκόπηση του ΡΙΚ που είδε το φως της δημοσιότητας την προηγούμενη Πέμπτη 18 Οκτωβρίου φέρνει στην πρόθεση ψήφου τον Σταύρο Μαλά να καταλαμβάνει την δεύτερη θέση (23,8%), με τον Γιώργο Λιλλήκα στην τρίτη (17%), ενώ την πρώτη θέση διατηρεί ο Νίκος Αναστασιάδης (με 36,9%). Αν τυχόν και υπογράψει το ΑΚΕΛ μέχρι τις εκλογές το Μνημόνιο, όπως πιέζει ο Δημοκρατικός Συναγερμός που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ο νικητής των εκλογών αναδεικνύοντας το Νίκο Αναστασιάδη πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο εξευτελισμός του ΑΚΕΛ θα είναι τέλειος. Αν όμως, αντίθετα, παραιτηθεί ο Δημ. Χριστόφιας τότε η τράπουλα ξαναμοιράζεται και το ΑΚΕΛ κατεβαίνει στις εκλογές διεκδικώντας την ψήφο των Κυπρίων με μοναδικό σχεδόν επιχείρημα ότι αρνήθηκε να υπογράψει. Έτσι, ο υποψήφιός του, με τον αέρα του αντάρτη και το φωτοστέφανο του αντι-μνημονιακού, αποκτά νέα ώθηση κι ο Ν. Αναστασιάδης παύει να θεωρείται φαβορί.
Το ΑΚΕΛ μέχρι στιγμής βαδίζει στην κόψη του ξυραφιού. Γιατί, από την μια χρεώνεται τα μέτρα λιτότητας που ανακοινώνονται, με την δέσμευση κάθε φορά πως θα είναι τα τελευταία. Το πιο πρόσφατο πακέτο, που ανακοινώθηκε την προηγούμενη Πέμπτη, περιλαμβάνει κλιμακούμενες περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων στον δημόσιο και ημιδημόσιο τομέα που ξεκινούν από 6,5% (για μισθούς από 1.001 έως 1.500 ευρώ) και φτάνουν στο 12,5% (για μισθούς άνω των 4.001 ευρώ). Αν σε αυτές τις μειώσεις συνυπολογιστούν κι όσες άλλες έχουν ήδη ανακοινωθεί, όπως και οι αυξήσεις των εισφορών, τότε η συνολική μείωση εκτιμάται μεταξύ 17-20%. Το ΑΚΕΛ επίσης δικαίως χρεώνεται όχι μόνο την άφιξη της Τρόικας αλλά επίσης και το άνοιγμα του δρόμου για την υπογραφή του Μνημονίου. Πολύ χαρακτηριστικά από τις Βρυξέλλες που βρέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα ο Δημήτρης Χριστόφιας, συμμετέχοντας στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ, δήλωσε χωρίς περιστροφές ότι «θέλουμε να υπογράψουμε το Μνημόνιο το συντομότερο δυνατό».
Παράλογες απαιτήσεις της Τρόικας
Από την άλλη όμως, ΑΚΕΛ και Δ. Χριστόφιας μέχρι στιγμής προβάλουν ορισμένες αντιστάσεις απέναντι στις απαιτήσεις της Τρόικας, που πρέπει να ειπωθεί πως είναι από προκλητικές έως εξωφρενικές! Έτσι έχει χαρακτηριστεί για παράδειγμα το αίτημα της Τρόικας να αυξηθεί το ποσοστό ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών (Core Tier I) από 8% σε 10%. Σε αυτή την περίπτωση, ανακεφαλαιοποίηση θα χρειαστούν περισσότερες τράπεζες και τα απαιτούμενα κεφάλαια δανειοδότησης από τον Μηχανισμό Στήριξης θα αυξηθούν αναλόγως, προκαλώντας ασφυξία στην κυπριακή οικονομία, που θα δυσκολευτεί αφάνταστα να τα ξεπληρώσει. Κι αν είχε μία ελπίδα να μην βυθιστεί στη δίνη υπερχρέωσης – ύφεσης θα την χάσει κι αυτή. Μέχρι στιγμής και με βάση πληροφορίες του ειδησεογραφικού πρακτορείου Μπλούμπεργκ η Κύπρος αναμένεται να ζητήσει 11 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 62% του ΑΕΠ! (Μόνο για την σύγκριση και για να φανούν οι τεράστιοι κίνδυνοι που εγκυμονούνται για την Κύπρο, στην περίπτωση που κάνει το ολέθριο σφάλμα και υπαχθεί στον Μηχανισμό, να αναφέρουμε πως το πρώτο δάνειο της Τρόικας στη Ελλάδα ύψους 110 δισ. ευρώ, σε ένα ΑΕΠ ύψους 227 δισ. ευρώ, αντιστοιχούσε «μόλις» στο 48% του εθνικού προϊόντος!). Από τα 11 δισ. που λέγεται ότι θα ζητήσει η Κύπρος 5 δισ. ευρώ θα πάνε για την ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και 6 δισ. για την αποπληρωμή χρεών και την κάλυψη χρηματοδοτικών αναγκών μέχρι το 2015, μιας κι έως τότε λήγουν ομόλογα ύψους 4,7 δισ. ευρώ. Απαράδεκτη επίσης έχει χαρακτηριστεί, απ’ όλα τα κόμματα, η απαίτηση της Τρόικας για εκποίηση υποθηκευμένης ακίνητης περιουσίας σε περίπτωση μη αποπληρωμής δόσεων εντός 18 μηνών, κ.α.
Στις τράπεζες η ευθύνη
Το ΑΚΕΛ επίσης, εντελώς άδικα και αυθαίρετα χρεώνεται τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυπριακή οικονομία από το ΔΗΣΥ και τους νεοφιλελεύθερους που ρίχνουν την πέτρα του αναθέματος για μια ακόμη φορά στο «σπάταλο κράτος», ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι το δημόσιο χρέος της Κύπρου ήταν μόνο 72% του ΑΕΠ και το δημοσιονομικό έλλειμμα 4,5%! Η πραγματικότητα είναι πως η Κύπρος (όπως ακριβώς συνέβη και με την Ιρλανδία) έφτασε στο σημερινό αδιέξοδο εξ αιτίας των τραπεζών και ειδικότερα των όρων που συνόδευσαν την χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου (PSI) τον Μάρτιο του 2012. Το «κούρεμα» που επιβλήθηκε κόστισε στις κυπριακές τράπεζες 4 δισ. ευρώ, σύμφωνα με πληροφορίες. Κύκλοι του ΑΚΕΛ ωστόσο καταλογίζουν ευθύνες σε αυτές τις τράπεζες που το 2010 και το 2011 αγόραζαν από την δευτερογενή αγορά όσα ομόλογα ξεφορτώνονταν Γάλλοι και Γερμανοί! Οι ίδιες πηγές καταλογίζουν πολύ σοβαρές ευθύνες επίσης στο κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα της Κύπρου που τα προηγούμενα χρόνια δεν άσκησε τον εποπτικό ρόλο όπως ήταν υποχρεωμένο. Μάς ανέφεραν για παράδειγμα ότι μόνο η άδεια που δόθηκε τον Μάρτιο του 2011 στην Μαρφίν Εγνατία για να γίνει θυγατρική της Μαρφίν Λαϊκής στοίχισε στην κυπριακή οικονομία 4 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 22% του κυπριακού ΑΕΠ! Οι ευθύνες της ΕΕ για την κατρακύλα της κυπριακής οικονομίας, με αφορμή το PSI είναι τόσο σοβαρές, ώστε η κριτική απέναντι στις Βρυξέλλες ανθεί. Σε αυτό το κλίμα, για παράδειγμα, πρέπει να ενταχθούν κι οι πρόσφατες δηλώσεις του γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού, ότι η Κύπρος θα πρέπει να σκεφτεί αν θα παραμείνει στο ευρώ!
Σε κάθε περίπτωση η ένταξη της Κύπρου στον Μηχανισμό και η υπογραφή του Μνημονίου είναι λύσεις καταστροφικές, που θα πρέπει να αποφευχθούν πάση θυσία! Η πρόσφατη εμπειρία της Ελλάδας είναι πολύ διδακτική…
