Του Πανίκου Παναγιώτου
ΜΕΤΑ τις
συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών,
παρακολουθώντας τους μονίμους αντιπροσώπους των ΗΠΑ, της Βρετανίας και
της Γαλλίας να «κατακεραυνώνουν» τη Ρωσία για την
εισβολή στην Κριμαία,
ζητώντας την άμεση αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από το ουκρανικό
έδαφος, διερωτήθηκα ξανά «τι ευθύνεται;» και ως Κύπρος, ως Ελληνισμός
απολέσαμε το δίκαιό μας. Σχεδόν κανείς πια στον ΟΗΕ και στην Ευρωπαϊκή
Ένωση δεν μιλά για τουρκική κατοχή.
Η
απελευθέρωση έγινε επανένωση. Οι κοινότητες έγιναν πλευρές. Οι
ελεύθερες και οι κατεχόμενες περιοχές έγιναν δύο συνιστώντα κράτη. Ακόμη
και η ομοσπονδία γίνεται σιγά-σιγά συνομοσπονδία.
Η
πρωταρχική ευθύνη γι’ αυτή την εξέλιξη βαραίνει την κυπριακή πολιτική
ηγεσία όλα αυτά τα χρόνια του συνεχιζόμενου τουρκικού εγκλήματος.
Ανεξάρτητα κομματικής προέλευσης, φάσκει και αντιφάσκει, αρνούμενη να
λάβει υπόψη το σύνολο των παραμέτρων και των βασικών χαρακτηριστικών που
συνθέτουν την πραγματικότητα σε σχέση με το τι έγινε, τι υπάρχει ως
δεδομένο επί του εδάφους μετά από σαράντα χρόνια κατοχής και τι θέλει ο
μέσος Κύπριος πολίτης για να νιώσει ασφάλεια στον τόπο του.
Γι’
αυτό, στο τέλος της ημέρας, όχι μόνο δεν μπορεί να επιτευχθεί μια
λογική και αξιοπρεπής λύση, στηριγμένη στο διεθνές δίκαιο, αλλά
παρατηρείται μια συνεχής υποχωρητικότητα. Λαμβάνοντας υπόψη τις θέσεις
και διεκδικήσεις των Ελληνοκυπρίων, από τότε που ξεκίνησαν οι
διαπραγματεύσεις μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή του ’74 και πού
βρίσκονται σήμερα, διαπιστώνεται ξεκάθαρα ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά
όλο δίνει και η τουρκική όλο παίρνει.
Και
επειδή η ελληνοκυπριακή ηγεσία ανέκαθεν διακήρυσσε ότι η δική μας
πλευρά έχει κάνει οδυνηρές παραχωρήσεις από το 1974 και ότι πλέον δεν
υπάρχουν άλλα περιθώρια για υποχωρήσεις, είναι φυσικό ο κόσμος της
Κύπρου να έχει οχυρωθεί πίσω απ’ αυτή τη σωστή ή λανθασμένη αντίληψη.
Επομένως, μέχρι να καταλήξουν κάπου οι συνομιλίες, σε λύση ή σε ναυάγιο
και για να προληφθούν τουλάχιστον τα χειρότερα, η Λευκωσία έχει
υποχρέωση να προστατέψει την Κυπριακή Δημοκρατία, να ασκήσει τα
κυριαρχικά δικαιώματα στη δική της ΑΟΖ και να μη λησμονά να λέει τα
πράγματα με το όνομά τους.
ΠΗΓΗ: Το κείμενο δημοσιεύθηκε την Κυριακή 16 Μαρτίου 2014 στην εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ της Κύπρου, www.philenews.com
