Ας ονομάσουμε τα πράγματα με το όνομα τους. Οι θεσμοί είναι οι τροϊκανοί,
το μνημόνιο είναι μνημόνιο και το δημοψήφισμα είναι ένα ηχηρό μήνυμα του λαού προς
άπαντες. Ένα μήνυμα το οποίο δεν απευθύνεται μονάχα στους θεσμούς, τα κόμματα,
την Ευρώπη, τον κόσμο, αλλά και στον πρωθυπουργό τον ίδιο που το έχει ζητήσει.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, έχει
ξεκινήσει να χαράζει μια νέα πορεία για διαπραγμάτευση
με τους θεσμούς, οι οποίοι χρόνια τώρα πυροβολούν εν ψυχρό, τους λαούς της Ευρώπης
και όχι άσκοπα. Έπειτα λοιπόν, από μια δύσκολη διαπραγμάτευση, έφτασε η ώρα να
ακουστεί και η φωνή του λαού με το δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμα του οποίου έχει
δώσει ένα σαφές μήνυμα προς όλους, ότι ο λαός της Ελλάδας πρώτος σηκώνει το
κεφάλι και λέει ΟΧΙ. Φωνάζει ΟΧΙ στην τρομοκρατική πολιτική των θεσμών, στην
αδιάλλακτη τους στάση και στην αισχρή παραβίαση και εξευτελισμό των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων ως συνεπακόλουθο μιας οικονομικής υποδούλωσης. Ο Ελληνισμός με
δημοκρατικές διαδικασίες είπε, «φτάνει». Τ’ ακούσατε;
Όχι, δεν φταίει ο λαός εάν οι κυβερνήσεις διαχρονικά από το 1974 επί καιρώ
Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή ως και του Αντώνη Σαμαρά ήταν δοσιλόγοι και
επιρρεπείς στον ραγιαδισμό και το μαύρο, εύκολο χρήμα. Φταίνε αυτοί που
αποφάσιζαν για τον λαό ερήμην του. Φταίνε αυτοί που χρόνια τώρα γεμίζουν τις ίδιες
καρέκλες και λένε τα ίδια λόγια και προφασίζονται τις ίδιες δικαιολογίες για να
αποδομούν και να αποδυναμώνουν την χώρα. Αυτοί που προφασιζόμενοι το «κοινό
καλό» μέσα από την Ευρώπη, έχουν καταστρέψει τον πρωτογενή και δευτερογενή
τομέα της χώρας, αφήνοντας την στο έλεος των έτοιμων προϊόντων των καρτέλ που
διοικούν την Ευρώπη. Η Ευρώπη από την άλλη, το «κοινό» αυτό οικοδόμημα που μόνο
κοινό δεν είναι, αποτελείται από ένα βιομηχανικό καρτέλ το οποίο είναι μακράν ο
μεγαλύτερος επιχειρηματικός και επενδυτικός όμιλος στον κόσμο. Αυτός ο όμιλος,
κατά την διάρκεια του εικοστού αιώνα, κατάφερε να γίνει η κυρίαρχη οικονομική
δύναμη κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ήταν μεθοδευμένο. Αυτό λοιπόν το καρτέλ
έχει καταφέρει να τοποθετήσει τους πολιτικούς του παράγοντες στις κυβερνήσεις
των πιο ισχυρών βιομηχανικών κρατών του κόσμου με αποτέλεσμα, στις μέρες μας να
βλέπουμε μέσα από τα θυγατρικά τους ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τους εκπροσώπους
τους να παρελαύνουν. Μερικοί από τους οποίους, είναι η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Βαν
Ρομπάϊ, ο Ροκφέλλερ, ο Κίσσινγκερ κλπ. Μερικές από τις εταιρείες που
εκπροσωπούν αυτοί οι πολιτικοί
παράγοντες είναι ο πρώην συνασπισμός IG Farben και νυν AGFA, Bayer, BASF και Sanofi, ο όμιλος Ροκφέλλερ, και το δυνατό μονοπώλιο
της Standart Oil του New Jersey, η οποία αποτελεί μονοπώλιο, διοικεί
και ελέγχει εκατοντάδες άλλες εταιρείες παγκοσμίου φήμης.
Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί κανείς πως τα πράγματα
λειτουργούν μεθοδικά προς την πλήρη υποδούλωση ολόκληρου του κόσμου μέσα από
αυτό το καρτέλ των πολυεθνικών εταιρειών, το οποίο δια των εκπροσώπων του
μπορεί και διοικεί τον κόσμο;
Αλήθεια, ποιος μπορεί να πάει ενάντια σε ένα τέτοιο θηρίο; Ποιος τολμά και
με ποιο κόστος;
Η Ελλάδα τόλμησε με τον Τσίπρα να επιχειρηματολογεί, γιατί οι υποδείξεις
και τα μνημόνια της Ευρώπης πολύ απλά δεν λειτουργούν για να ευημερούν τα κράτη
και δεν λειτουργούν για να ευημερεί ο κόσμος. Λειτουργούν για να εξυπηρετούν τα
συμφέροντα των καρτέλ που διοικούν. Τα τελευταία χρόνια είδαμε την οικονομική
ύφεση να κλιμακώνεται και να εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, μεθοδικά,
συστημικά, γιατί με τον τρόπο αυτό μπορεί να είναι δικαιολογημένη στα μάτια των
τεχνοκρατών και λοιπών πολιτών που στηρίζουν τις γνώσεις τους σε έρευνα,
μαθηματικά μοντέλα καθώς και στην καλή τους πίστη σε ένα σύστημα το οποίο
ελέγχουν και διαχειρίζονται ιδιωτικές Εταιρείες, με ιδιωτικό συμφέρον.
Οι οικονομικοί αυτοί συνασπισμοί λοιπόν, έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα
χρόνια τώρα. Μέσα από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα έδιναν κονδύλια για να αποδυναμωθεί
και να ελαχιστοποιηθεί ο πρωτογενής και δευτερογενής ανεξάρτητος από τις πολυεθνικές
τομέας της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να παραμείνει υποδουλωμένη σε αυτή για να
επιβιώσει. Αυτό είναι ένα κλασικό παράδειγμα τού «δόγματος του σοκ», με το
οποίο μπορεί οποιαδήποτε χώρα να παραμείνει υπόδουλη στα μονοπώλια του καρτέλ αλλά
και των «σωτήρων» δανειστών που δεν είναι άλλοι παρά οι ίδιοι εκπρόσωποι του
καρτέλ. Συμφέρει βλέπετε, είναι πολύ καλή επιχειρηματική συμφωνία. Αυτό όμως,
σημαίνει πόλεμος. Αυτό σημαίνει εσχάτη προδοσία, από όλους αυτούς που χρόνια
τώρα συντηρούσαν και ενδυνάμωναν αυτήν την υποταγή στο καρτέλ. Στις πλείστες
περιπτώσεις, το καρτέλ φρόντιζε δια του βαλτού εκπροσώπου του να δίνει
συμβουλές στις χώρες που ήταν στόχος, χρόνια προτού αυτές αντιληφθούν ότι κάτι
δεν πάει καλά με τα οικονομικά τους. Αυτός ο ειδικός εκπρόσωπος, ονομάζεται οικονομικός δολοφόνος.
Σίγουρα θυμίζει κάτι ο όρος αυτός, σε προηγούμενες κυβερνήσεις της Ελλάδας και ειδικά
από την εποχή του Α. Πανανδρέου και εντεύθεν. Με τις τρεις τελευταίες
κυβερνήσεις, Καραμανλή-Παπανδρέου-Σαμαρά όμως, τα πράγματα έχουν ξεφύγει και
φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Σήμερα, ο Ελληνικός λαός είπε ΟΧΙ. Ποιο όμως είναι το νόημα, μετά από ένα
τέτοιο δημοψήφισμα, να προχωρά ο Τσίπρας σε μια πρόταση συμφωνίας με τους δανειστές;
Με αυτούς δηλαδή, τους εκπροσώπους των καρτέλ, που διακαώς θέλουν την Ελλάδα, όπως
και τις υπόλοιπες χώρες, υπόδουλες και υποταγμένες. Από ό,τι φάνηκε από την
μάχη με το δημοψήφισμα, τους δανειστές δεν του ενδιέφερε, πρωτίστως, τόσο πολύ η
συμφωνία, αλλά ο Τσίπρας. Έχουν βαλθεί να τον αποδυναμώσουν, παραδειγματίζοντας
έτσι όποιον σκέφτεται να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Το κτύπημα κάτω από την
μέση με το εντεταλμένο κλείσιμο των τραπεζών, ο ανελέητος πόλεμος μέσα από τα
ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης, ο μεθοδευμένος επηρεασμός της κοινής
γνώμης τόσο εντός, όσο και εκτός Ελλάδας, έχουν στήσει τον Τσίπρα στον τοίχο. Ο
εκβιασμός «ή υπογράφετε ή φεύγετε από το ευρώ» δεν είναι πλέον αρκετός, αφού αυτοσκοπός δεν είναι μια συμφωνία, αλλά
μια παραδειγματική τιμωρία.
Παρόλα αυτά, ο κόσμος στήριξε το ΟΧΙ. Και η κυβέρνηση έχει την ελάχιστη
υποχρέωση να μην παραδώσει τώρα τα όπλα.
Αν τελικά τα πράγματα οδηγηθούν σε μη συμφωνία, τότε η Ελλάδα οφείλει στον λαό της,
τους προγόνους της αλλά και στην ιστορία της να επιλέξει μια άλλη πορεία που
δεν θα είναι ούτε εύκολη, ούτε σύντομη.
Πόσοι όμως θα τον ακολουθήσουν πραγματικά; Από την άλλη, αν επιλεγεί η πορεία προς
συμφωνία, με νέο μνημόνιο, τότε θα γνωρίσει η Ελλάδα, μαζί και όλη η υφήλιος,
το πραγματικό πρόσωπο των θεσμών, που εκπροσωπούν το ιδιωτικό συμφέρον του
καρτέλ, αντί για τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας στις οποίες θα έπρεπε να
είναι χτισμένο το οικοδόμημα της Ευρώπης. Οι θεσμοί μέχρι τώρα έχουν
αντιληφθεί, πως η στάση του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας δεν συνάδει με την
ιδεολογία των προκατόχων του, αφού έχει ως γνώμονα την βιωσιμότητα του χρέους
καθώς και την εξεύρεση του τρόπου για δημιουργία καθεστώτος ανάπτυξης και
παραγωγικότητας. Κι αυτό θεωρείται από τους θεσμούς επικίνδυνο, γιατί
διαταράζει τις ισορροπίες στο βαθμό που μπορεί να αποτελέσει αιτία για
καταστροφή του υφιστάμενου Ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Μέσα από αυτό, ο Τσίπρας
καλείται να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Κι αυτό το βάρος της ευθύνης, το οποίο καλείται
να σηκώσει, τον οδηγεί σε τρεις επιλογές. Η πρώτη είναι να παραιτηθεί,
δηλώνοντας ευθαρσώς την αδυναμία του να εναντιωθεί σε αυτό το «θηρίο», η
δεύτερη είναι να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο και να καταλήξει ένα πιστό
υποχείριο των θεσμών και η τρίτη είναι, να μείνει και να παλέψει για την Ελλάδα
και τον λαό της. Φυσικά, για την
τελευταία επιλογή χρειάζεται πολιτική ευθιξία, ήθος, τόλμη αλλά και θάρρος για
να βγάλει το σπαθί και ως καλός ηγέτης να χαράξει πορεία. Πρέπει, με
ειλικρίνεια να σταθεί ενώπιον του λαού που τον έχει στηρίξει και να τους πει τα
πράγματα ως έχουν, χωρίς διπλωματικές υπεκφυγές και χωρίς μασημένα λόγια.
Πρέπει να αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης και να δείξει στον κόσμο
πως αυτό το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν έχει μέλλον. Όχι, με την μορφή που υπάρχει
σήμερα. Η Ελλάδα, μέσα σε αυτό, ούτε μπορεί να ορθοποδήσει αλλά ούτε και να
έχει συνέχεια.
Έπειτα πρέπει να διασφαλίσει στον κόσμο ότι τα πράγματα θα αλλάξουν ριζικά
και η χώρα θα ξαναγεννηθεί μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Οι νόμοι να αναμορφωθούν
στοχεύοντας την διαφάνεια, την δημοκρατία και την δικαιοσύνη και όχι
οποιαδήποτε κομματική ιδεολογία. Να καθαρίσει το σύστημα από ό,τι σαθρό και να διασφαλίσει,
πως η δικαιοσύνη θα κάνει επιτέλους την δουλεία της αμερόληπτα και χωρίς
παρεμβάσεις. Να εξασφαλίσει την
διαφάνεια σε όλες τις διαδικασίες και πάνω από όλα, να είναι κοντά στον λαό. Ο
Έλληνας, θα δεχτεί να πληρώσει ακόμη ένα μέρος του μισθού του για λίγο χρόνο
ακόμα, φτάνει αυτό να αφήνει περιθώρια για ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά του.
Αν καταφέρει ο Αλέξης Τσίπρας να οραματιστεί επαρκώς όλα αυτά, τότε από
αύριο η Ελλάδα θα έχει ήδη ξεκινήσει την διαδικασία της αναγέννηση της και μαζί
ο κόσμος όλος. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Να είστε σίγουροι γι’ αυτό. Ήδη, δειλά
δειλά έχουν δείξει κι άλλοι λαοί ότι συμφωνούν, πως αυτή είναι η οδός προς την
κάθαρση και την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Το μόνο που μένει, είναι η απόφαση για την τελική μάχη.
