Είναι ενδιαφέρον το γεγονός, ότι εν τω μέσω μιας τέτοιας οικονομικής κρίσης
και ενόψει εκλογών, υπάρχει μια διάθεση προς μια υπερκομματική διερεύνηση της
αλήθειας. Εάν υποθέσουμε ότι ανέκαθεν όλα τα κόμματα είχαν και από μια δική
τους ‘αλήθεια’ με την οποία μεγάλωναν τα ‘παιδιά’ τους από γενιά σε γενιά, τότε
σημαίνει ότι, πολύ πιθανόν, μέχρι σήμερα κανένας μας δεν είχε πρόσβαση στην
πραγματική εικόνα ή, πολύ επιεικώς, αυτοί που ήταν πιο κοντά στην αλήθεια,
είχαν καταφέρει να την αγγίξουν μόνο ακροθιγώς. Αυτό το φαινόμενο -οι
‘πολλαπλές’ αλήθειες- είναι κάτι που αναπόφευκτα προκύπτει εάν και εφόσον οι
πολίτες κάθε Ευρωπαϊκού κράτους προσπαθούν να ερμηνεύσουν την κατάσταση στην
οποία περιήλθαν, χωρίς να συνυπολογίζουν την πραγματική φύση της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και πολύ περισσότερο χωρίς να γνωρίζουν τις ρίζες αυτού του
αντιδημοκρατικού συστήματος.
Μια τέτοια υπερ-κομματική και υπέρ-εθνική παρουσίαση του πολιτικού προεκλογικού παρασκηνίου θέλησε να κάνει και
ο καθηγητής πανεπιστημίου Dr.
Smalhout, στις 8 Σεπτεμβρίου
2012, ενόψει, τότε, των εκλογών στην Ολλανδία, με ένα άρθρο που δημοσίευσε στην
εφημερίδα ‘De Telegraaf’. Στο άρθρο αυτό επιχείρησε να δημοσιοποιήσει την αλήθεια, όπως την έλαβε
μέσα από το βιβλίο ‘Οι Ναζιστικές Καταβολές της Ε.Ε’ . Για το ίδιο βιβλίο
υπήρξε σχετική δημοσίευση και στην εφημερίδα “National” της Ρουμανίας με τίτλο ‘Το βιβλίο που συγχύζει
τους Ευρωβουλευτές’.
Σύμφωνα με το βιβλίο αυτό, στο οποίο υπάρχει σαφής τεκμηρίωση καθώς και
παραπομπές σε όλα τα σχετικά αρχεία από τα πορίσματα της Δίκης της Νυρεμβέργης,
ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν αποτέλεσμα ενός διεφθαρμένου ψυχοπαθή με
το όνομα Χίτλερ και ενός στρατού από πειθήνια ρατσιστικά στρατιωτάκια της
Ναζιστικής Βέρμαχτ, όπως μας άφηναν να πιστεύουμε τα τελευταία περίπου
εβδομήντα χρόνια. Αντίθετα, από τα αρχεία της Δίκης της Νυρεμβέργης και σύμφωνα
με τον Γενικό Εισαγγελέα, Telford Taylor,
προκύπτει ότι ο κύριος υποκινητής και διαχειριστής του Δευτέρου
Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το Καρτέλ της IG Farben, χωρίς το οποίο
αυτός ο πόλεμος δεν θα ήταν ποτέ εφικτός.
Το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης διεξήγαγε μια σειρά από 13 δίκες. Ωστόσο, μόνο
η πρώτη δίκη, όπου δικάστηκαν τα πολιτικά και στρατιωτικά ανδρείκελα του Ναζιστικού καθεστώτος, παρουσιάζεται στον
κόσμο ως ‘Η Δίκη της Νυρεμβέργης’. Οι υπόλοιπες, όπως η δίκη εναντίον της IG Farben, έχουν σκόπιμα αποσιωπηθεί από το κοινό και σκόπιμα κρατηθεί έξω από τα
βιβλία της ιστορίας. Αυτή η μονομερής προσέγγιση της ιστορίας είναι το λιγότερο
ανακριβής και σκόπιμα έχει απομακρύνει την προσοχή του κοινού μακριά από τους αληθινούς
υπαίτιους και εγκληματίες του πολέμου. Με δύο λόγια, μέχρι πρόσφατα αγνοούσαμε
ποιοι ήταν οι ιθύνοντες, που όχι μόνο
προετοίμασαν τον πόλεμο και χρηματοδότησαν πλήρως την άνοδο των Ναζί στην
εξουσία αλλά και παρείχαν κάθε
υλικοτεχνική και άλλη υποστήριξη χρειαζόταν για τη διασφάλιση ενός νικηφόρου
πολέμου: από εκρηκτικά και μέσα μαζικής εξόντωσης, ελαστικά, τεχνητή βενζίνη
και άλλα, μέχρι πλάσμα του αίματος.
Η IG Farben -ένας συνασπισμός των μεγαλύτερων
χημικών/φαρμακευτικών εταιριών της Γερμανίας- που περιλάμβανε τη γνωστή Bayer, τη BASF, τη Hoechst καθώς και άλλες μικρότερες εταιρίες- ήταν το μεγαλύτερο
καρτέλ της εποχής στον τομέα των χημικών, του πετρελαίου και των φαρμάκων. Ο
σκοπός του Καρτέλ ήταν απλός και ίδιος με αυτόν του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου:
ο έλεγχος της διεθνούς αγοράς μέσα από το μονοπώλιο των χημικών, των φαρμάκων
και του πετρελαίου σε όλο τον κόσμο, πράγμα που θα καθιστούσε την Γερμανία
κυρίαρχη δύναμη.
Για να είμαστε πιο ακριβείς, τα αρχεία της Δίκης
της Νυρεμβέργης εναντίον της IG Farben (1947-48) τεκμηριώνουν, ότι ήδη από το
έτος 1936 –τρία χρόνια πριν την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου- οι
διευθύνοντες της IG Farben ήταν υπεύθυνοι για την προετοιμασία του λεγόμενου ‘Τετραετούς
Πλάνου’- δηλαδή, του ρυθμιστικού σχεδίου προς
την κατάκτηση της Ευρώπης. Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο προβλεπόταν ότι σε κάθε
κατακτημένη χώρα από τον στρατό του Χίτλερ, η IG Farben θα αναλάμβανε εξ
ολοκλήρου όλες τις χημικές και πετροχημικές επιχειρήσεις…. σε μηδενικό
κόστος!
Όταν απέτυχε και η δεύτερη απόπειρα του Καρτέλ για παγκόσμια στρατιωτική
κατάκτηση, ήταν φανερό ότι μια Τρίτη προσπάθεια προς επίτευξη της Γερμανικής
Ηγεμονίας έπρεπε να έχει μια πιο συγκεκαλυμμένη μορφή. Αυτή η μορφή δεν είναι
τίποτε άλλο από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, ήταν λογικό, ότι εάν η Ε.Ε
θα αποτελούσε πλέον τη νέα πλατφόρμα από την οποία το Καρτέλ θα επιδίωκε τους
στόχους του, τότε θα έπρεπε κατά την οικοδόμηση της να συμπεριληφθούν οι παλιοί
γνώριμοι ηγέτες του Καρτέλ και αρχιτέκτονες του Ναζιστικού καθεστώτος. Όμως,
ποιος άραγε πολιτικός ανάλαβε ποτέ την ευθύνη
να μας ενημερώσει για το παρελθόν του πρώτου προέδρου της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής – του ανώτατου εκτελεστικού οργάνου της Ε.Ε; Η μήπως ούτε και οι
ίδιοι οι πολιτικοί ι δεν γνώριζαν και ούτε και σήμερα γνωρίζουν;
Μια από τις πιο σπουδαίες
φυσιογνωμίες του Ναζιστικού
καθεστώτος, που συνετέλεσε και ως βασικός αρχιτέκτονας της ‘Νέας Παγκόσμιας Τάξης’ υπό τη Ναζιστική Γερμανία
στην περίπτωση που οι Γερμανία θα
κέρδιζε τον πόλεμο, ήταν ο Ναζιστής δικηγόρος και καθηγητής του Πανεπιστημίου
του Ροστοκ, Walter Hallstein (1901-1982). Στις 23 Ιανουαρίου, 1939,
μόνο εφτά μήνες πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Hallstein εκφώνησε
μια ιστορική ομιλία μέσα από την οποία περιέγραφε με λεπτομέρεια τη νομική δομή
που θα είχε η Ευρώπη κάτω από τον έλεγχο του συνασπισμού Ναζί / IG Farben.
Μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου
Πολέμου, κατά το έτος 1950 και αφού προηγουμένως απέκρυψε από τους Συμμάχους το
ναζιστικό παρελθόν του, ο Hallstein ορίστηκε σύμβουλος του Καγκελαρίου της
Δυτικής Γερμανίας, Adenauer, καθώς επίσης και κύριος διαχειριστής της
εξωτερικής του πολιτικής. Ως αποτέλεσμα της προηγούμενης και εκτεταμένης του
εμπειρίας στο σχεδιασμό μιας Ευρώπης υπό
την κυριαρχία του Καρτέλ και των Ναζί, αυτός ο άνθρωπος τοποθετήθηκε αργότερα ως βασικός αρχιτέκτονας της Ε.Ε των
Βρυξελλών. Ακριβώς το ίδιο άτομο που συνέταξε το προσχέδιο για τον τρόπο χειρισμού των κατακτημένων χωρών μετά την
προσδοκώμενη επικράτηση του συνασπισμού Ναζι/Καρτέλ, έγινε –απλά 19 χρόνια
αργότερα- ο βασικός αρχιτέκτονας αυτού του αντιδημοκρατικού οικοδομήματος που
ονομάζεται ‘Ε.Ε των Βρυξελλών’. Το 1958 διορίστηκε
ως πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – ένα πόστο που κράτησε για μια
ολόκληρη δεκαετία και από το οποίο δεν παρέλειψε να βοηθήσει πολλούς πρώην
εγκληματίες πολέμου που καταδικάστηκαν στη Νυρεμβέργη.
Έτσι λοιπόν, δεν πρέπει πλέον να μας προκαλεί έκπληξη η αντιδημοκρατική
φύση αυτού του οικοδομήματος, τη στιγμή μάλιστα που όλο και αυξάνονται οι φωνές
σε ολόκληρη την ήπειρο που διαμαρτύρονται ή προβληματίζονται για τα δημοκρατικά
ελλείμματα της Ε.Ε. Γνωρίζοντας τον ιθύνοντα νου, τον άνθρωπο που σχεδίασε και
πραγματοποίησε τη δημιουργία της Ε.Ε, ένας στενός συνεργάτης και νομικός
στυλοβάτης του ναζιστικού κινήματος, κατανοούμε πλέον ότι αυτό που δημιούργησε
δεν θα μπορούσε να σφύζει από δημοκρατία. Ας σκεφτούμε λίγο με πόσο δέος όλοι
εμείς οι υποτακτικοί και πειθήνιοι πολίτες των χωρών της Ε.Ε κουβεντιάζουμε
μεταξύ μας και λέμε ότι ‘δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, αφού το αποφάσισε η
Κομισιόν’ ή ‘είναι οδηγία των Βρυξελλών’! Ακόμα και βουλευτές και ευρωβουλευτές
δεν παραλείπουν να εκφράσουν αυτήν την αδυναμία αντίδρασης στις θελήσεις της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αλλά αυτήν την επιτροπή και τον πρόεδρό της και τους
άλλους αξιωματούχους (τους διάφορους Μπαρόζο, Ρομπάι, Άστον κλπ) κανένας από
εμάς δεν τους ψήφισε και πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να τους καθαιρέσουμε.
Είναι διορισμένοι τοποτηρητές οικονομικών συμφερόντων και με τη βοήθεια 54.000
υπαλλήλων, γραφειοκρατών, ελέγχουν τις ζωές μας, ελέγχουν το μέλλον μας, πουλώντας
μας μεγάλες ιδέες και ευρωπαϊκά οράματα.
Με λίγα λόγια, η παλιά ναζιστική ιδέα ‘Εin Volk, ein Reich, ein Führer’–‘ Ένας
λαός, μια αυτοκρατορία, ένας ηγέτης’-
γίνεται πραγματικότητα μέσα από την Ε.Ε και μάλιστα κατά τρόπο που να έχει
περάσει στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης ότι οποιαδήποτε προσπάθεια για
αποτίναξη του Γερμανικού ζυγού ταυτίζεται με την αντίθεση του όποιου πολιτικού
κόμματος προς την ιδέα της ‘Ενωμένης Ευρώπης’ και των δικαιωμάτων των λαών που
δήθεν προστατεύει στους κόλπους της. Όποιος μιλήσει για την εξ υπαρχής
αντιδημοκρατική φύση και δομή της Ε.Ε εισπράττει τη ρετσινιά του
‘ευρωσκεπτικιστή’.
Ο Δρ Rath, ένας από τους
κύριους ερευνητές και συγγραφείς του βιβλίου ‘Οι Ναζιστικές Καταβολές της Ε.Ε’,
είναι και ο ερευνητής που έχει τεκμηριώσει επιστημονικά τη φυσική αντιμετώπιση
του καρκίνου και των καρδιοπαθειών θέτοντας σε κίνδυνο την ύπαρξη αυτού του
χημικού/φαρμακευτικού Καρτέλ. Έχει ταυτόχρονα αποτελέσει μια φωνή πολιτικής
συνειδήσεως εκθέτοντας τα σχέδια του ίδιου αυτού Καρτέλ για διεθνή κυριαρχία -
σήμερα με προπύργιο την Ε.Ε. Ο ίδιος και το Ίδρυμα του έχει λάβει τη
‘Σκυταλοδρομία Ζωής’, ένα βραβείο πολιτικού θάρρους από τους επιζώντες του Auschwitz και άλλων στρατοπέδων συγκέντρωσης
με την εντολή: Ποτέ ξανά! Δεν θα δεχτούμε
μια τρίτη προσπάθεια του Καρτέλ για υποδούλωση των λαών!
Παρόλο που είναι γερμανός, ο Δρ Rath, ξεσκεπάζει το ρόλο της σημερινής
Γερμανίας και των Καρτέλ εις βάρος των λαών της Ευρώπης. Και επειδή, όποιοι δεν
γνωρίζουν την ιστορία είναι καταδικασμένοι να επαναλάβουν τα λάθη της, έχουμε
ευθύνη να φέρουμε αυτήν τη γνώση μπροστά σε όλους τους πολιτικούς και τους
λαούς της Ευρώπης. Οφείλουμε όλοι να ενημερωθούμε σωστά και να πάρουμε
αποφάσεις. Να προστατέψουμε τους σημερινούς πολίτες της Ευρώπης αλλά και τις
επερχόμενες γενιές από την καταδυνάστευση των οικονομικών Καρτέλ. Απαιτούμε μια
Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση - μια Ευρώπη όπου η εξουσία θα πηγάζει από τον ίδιο
το λαό και θα υπηρετεί τα εκατομμύρια των πολιτών και όχι τα συμφέροντα μιας
χούφτας επενδυτών.
