Μια σοβαρή πτυχή της τραγωδίας του κυπριακού Ελληνισμού είναι η
ανυπαρξία ηγετών άξιων του ονόματος, του ρόλου και της αποστολής τους.
Είναι θλιβερός κοινός τόπος να ακούτε από την πλειοψηφία των πολιτών ότι
δεν έχουμε ηγέτες, που να διεκδικούν και να υπερασπίζουν πρώτα τα
συμφέροντα του τόπου και ύστερα τα κομματικά, προσωπικά, εκλογικά,
ψηφοθηρικά. Ο εκλεκτός φίλος
«Εκεί γύρω στο 2001, κάποιος με πληροφόρησε πως θα γινόταν αδελφοποίηση
κάποιας νησιώτικης πόλης της Ελλάδας με μιαν τουρκική. Έστειλα τότε ένα
τηλεομοιότυπο στην αείμνηστη Γιάννα Λοϊζίδου, η οποία ανέδειξε το θέμα
ραδιοφωνικά. Στη συνέχεια, βάζοντας το χέρι στην τσέπη κάποιοι άνθρωποι,
οι οποίοι καμία σχέση δεν είχαμε με κόμματα ή με προσφυγικές
οργανώσεις, μαζέψαμε ένα ποσό και τρεις από εμάς, μέσα στο καταχείμωνο,
πήγαν στο νησί, βγήκαν από ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και,
στο τέλος, κατόρθωσαν να ακυρωθεί η αδελφοποίηση.
»Επιστρέφοντας στην Κύπρο, συναντηθήκαμε με την τότε Δήμαρχο της κατεχόμενης Κερύνειας, για να την ενημερώσουμε. Η κυρία Δήμαρχος, αντί άλλης ερώτησης, θέλησε να μάθει ποιοι είμαστε και αναλαμβάνουμε αυτόκλητοι τέτοιες πρωτοβουλίες! Τίποτα δεν είμαστε, είπαμε, απλώς δράσαμε ακαριαία, επειδή το πράγμα δεν σήκωνε αναβολή. Τότε η κ. Δήμαρχος μας πληροφόρησε πως ''αργά ξυπνήσαμε'' και πως τέτοιες αδελφοποιήσεις ελληνικών και τουρκικών πόλεων συνέβαιναν εδώ και χρόνια!
Προσωπικά αντέδρασα ολίγον έντονα. ''Και εν τοιαύτη περιπτώσει, κ.
Δήμαρχε, εσείς τι κάνατε;'', τη ρώτησα. Και μου απάντησε: ''Έστειλα
φαξ''!!! Επαναστάτησε το είναι μου! ''Φαξ, κ. δήμαρχε;'' της είπα, ''και
ρωτάτε με ποιο δικαίωμα αναλάβαμε τέτοια πρωτοβουλία; Γίνεται κανένας
με το μήνυμα χατζής;''.
»Η αείμνηστη Γιάννα μάς έδωσε χρόνο στην εκπομπή της και μιλήσαμε για την πρωτοβουλία που αναλάβαμε. Για την ιστορία, σου λέγω πως την επόμενη μέρα Δήμαρχοι κατεχομένων πόλεων και Πρόεδροι επώνυμων προσφυγικών σωματείων εμφανίστηκαν σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και περιέγραφαν τους δικούς τους, αόρατους μέχρι τότε, ''αγώνες'', για ανάλογα θέματα. Καταλαβαίνεις, υποθέτω, πού το πάω.
Όταν πρόκειται για δημόσιες σχέσεις και για να λέμε στον χαζοχαρούμενο
πολίτη πως ''κάνουμε το πρέπον'', στέλνουμε μηνύματα και για τον
Ντάουνερ στον ΓΓ του ΟΗΕ. Αν, όμως, ο Ν. Αναστασιάδης ήθελε να κάνει
κάτι δραστικό, ούτε στον ΓΓ έπρεπε να στέλνει μηνύματα ούτε να δέχεται
απαντήσεις μέσω κλητήρων. Απλούστατα, θα ΄λεγε στον Ντάουνερ, πρόσωπο με
πρόσωπο, να γκρεμιστεί από την Κύπρο και να μην τον ξαναδεί στα μάτια
του.
»Ο Αναστασιάδης, το πρόβλημα δεν είναι με τον Ντάουνερ που το έχει. Τα ίδια πράγματα επιδιώκουν! Είναι μ’ εμάς που έχει πρόβλημα και είναι σ’ εμάς που θέλει να δείξει πως κάτι κάνει. Αλλά θα είδες, φαντάζομαι, στον ''Φιλελεύθερο'' το σκίτσο του ΠΙΝ. Το αναδημοσίευσε και η ''Σ''. ''Βρήκαμε'', λέει ο ένας ζητιάνος, ''πετρέλαιο''. Και τον ρωτά ο άλλος ζητιάνος: ''Ηγέτες, βρήκαμε''; Τα παραμύθια, οι άλλοι λαοί, τα προορίζουν για τα μικρά παιδιά που ζουν σε φανταστικούς κόσμους.
Εμάς, τους Έλληνες, οι ηγέτες μας μάς περνούν για μικρά παιδιά και δεν
έχουν καμιάν αλήθεια να μας πουν. Μόνο παραμύθια! Προπάντων για τα δικά
τους πεπραγμένα! Σου το ξανάγραψα: Αυτοί, σαν δεύτερης διαλογής μυαλά,
είναι το ''εφικτό'' -εκείνο που τους επιτρέπουν- που επιδιώκουν. Επειδή,
αν έκοφκεν λιγάκι παραπάνω ο νους τους και προπάντων αν δεν ήσαν
χεσμένοι, είναι το ανέφικτο -όπως το νομίζουν- που θα επεδίωκαν! Δηλαδή
το συμφέρον των Ελλήνων της Κύπρου!».
