Να κλάψουμε διά το τραγικόν του πράγματος; Να γελάσουμε διά το ηλίθιον
του γεγονότος; Ή να ουρλιάξουμε από οργή διά το αφόρητα προκλητικόν της
απόφασης; Αναφερόμαστε ξανά στην επιμονή των κομμάτων να βολέψουν
κάμποσες δεκάδες ανώτατους κυβερνητικούς, κρατικούς και πολιτειακούς
αξιωματούχους, με δωρεάν χρήση λιμουζίνας, με όλα τα έξοδα
Σε μια δήθεν έκφραση ευαισθησίας, οι βολευτές μας αποφάσισαν να
μειώσουν τον αριθμό τους σε μερικές μόνο δεκάδες. Και τι παρατηρήθηκε;
Ό,τι συμβαίνει πάντα στην άθλια μπανανία Κύπρο: Πρώτα αξιωματούχοι
απαίτησαν να εποχούνται λιμουζινών (γιατί οι άλλοι και όχι κι εγώ;) και,
δεύτερον, παρενέβησαν τα κόμματα για να ικανοποιήσουν τους δικούς τους.
Όπως αναμενόταν, πάλι, δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά και στο ρουσφέτι
(όπως οι κλέφτες…). Και ανέστειλαν την απόφασή τους για τις 16
Ιανουαρίου.
Θα πείτε: Μα, πού ζουν οι βολευτές μας και τα κόμματα; Μάλλον στον Άρη! Θα διερωτηθείτε: Μα, είναι σοβαροί; Καθόλου! Θα απορήσετε: Μα, οι βολευτές και τα κόμματα δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους, σε μια Κύπρο που ζει πρωτόγνωρες, πρωτοφανείς και απίστευτες οικονομικές τραγωδίες; Όχι, προφανώς ούτε βλέπουν ούτε θέλουν να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Προέχει «το κόμμαν τζιαι τα μμάθκια τους», οι δικοί τους και το βόλεμά τους. Και οι πενόμενοι πολίτες; Αυτοί να βράσουν στο ζουμί τους, να πεθάνουν της πείνας, ας ξανακουρευτούν!
Προχθές, φίλος αναγνώστης, που μου έθιξε το ζήτημα των δωρεάν
λιμουζινών, διερωτήθηκε με οργή: «Δεν ντρέπονται; Θα δώσουν δωρεάν
λιμουζίνες σε ανθρώπους που, ακόμα και με τις ελάχιστες περικοπές των
απολαβών τους, εξακολουθούν να εισπράττουν χιλιάδες τον μήνα;». Όχι,
αγαπητέ, ούτε ντρέπονται ούτε αισχύνονται ούτε νοιάζονται. Διότι, αν
νοιάζονταν για τους πολίτες, θα κοίταζαν γύρω τους: Δεκατρείς χιλιάδες
οικογένειες, δηλαδή πέραν των 45.000 ανθρώπων είναι φτωχοί και
συντηρούνται από την κοινωνική αρωγή. Χώρια πολλές χιλιάδες άλλοι που,
από αξιοπρέπεια, δεν είναι καταγεγραμμένοι.
Σε αυτές τις δεκάδες χιλιάδες προσθέστε τις 76.000 και πλέον συμπολιτών μας που έχασαν τις δουλειές τους και κατά κανόνα προέρχονται από τη μεσαία και ανώτερη τάξη και, αίφνης, τους διέλυσε το τσουνάμι της ανεργίας. Πένονται. Δυστυχούν. Δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε υποχρεώσεις τους. Δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν τις αιτιολογημένες προσδοκίες των παιδιών τους. Ουσιαστικά, δεν έχουν αύριο και δεν έχουν μέλλον. Κι όμως: Οι βολευτές μας και τα κόμματά τους, ενώπιον αυτής της συγκλονιστικής ανθρώπινης τραγωδίας, που βιώνουν πέραν των 200 χιλιάδων συμπατριωτών μας, αυτοί το λιμουζινάτο βιολί τους. Να ξαναπούμε την άποψή μας: Εκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρόεδρο της Βουλής, ΚΑΝΕΙΣ άλλος να μη δικαιούται δωρεάν λιμουζίνας.
Αν είχαμε σοβαρά κόμματα και υπεύθυνους, ευαίσθητους βουλευτές, δεν θα σπαταλούσαν ούτε ένα δευτερόλεπτο για τις δωρεάν λιμουζίνες. Κι όμως, εδώ και πάνω από οκτώ μήνες μηχανεύονται τρόπους για να βολέψουν δικούς τους. Αυτά είναι τα κόμματά μας, αυτοί και οι βουλευτές μας. Πριν από λίγες ημέρες θέσαμε δημόσια μια πρόκληση: Να βρεθεί έστω και ένας παχυλότατα αμειβόμενος αξιωματούχος και, συναισθανόμενος την τραγωδία του λαού, να αποποιηθεί τη δωρεάν λιμουζίνα του. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία: ΟΥΔΕΙΣ βρέθηκε! Ουδείς ευαισθητοποιήθηκε. Κατά τον ποιητή, όλοι χωριστά ονειρεύονται -και βολεύονται- και κανείς δεν ακούει τον βραχνά του πενόμενου πολίτη…
