Ως γνωστόν οι Ολυμπιακοί Αγώνες ΔΕΝ είναι
ούτε αθώοι ούτε ακολουθούν κάποιο αόριστο αθλητικό πνεύμα, αλλά
αντιθέτως είναι μια γιορτή του χρήματος και των οφελών που μπορούν να
έχουν μεγάλα και μικρά κράτη από τον αθλητισμό. Ο αθλητισμός είναι
επίσης γνωστό ότι δεν προστατεύει τους νέους από τα ναρκωτικά ούτε τους
κρατά μακριά από την εγκληματικότητα. Απόδειξη τα τεράστια ποσά που
διαθέτει η ολυμπιακή επιτροπή για τον εντοπισμό των απαγορευμένων ουσιών
που λαμβάνουν σχεδόν όλοι οι αθλητές για να φτάσουν στα μεγάλα
επιτεύγματα που είναι πια το ζητούμενο για κάθε κράτος.
Αυτή η μεγάλη
γιορτή του ΧΡΗΜΑΤΟΣ και του ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ πρέπει να τελειώνει. Η υποκρισία
του λεγόμενου αθλητικού πνεύματος των αθανάτων πρέπει να τελειώνει.
Βλέπουμε αθλητές να διασύρονται και στο τέλος να φεύγουν με τις κλωτσιές
απ’ τους αγώνες για τις μη πολιτικώς ορθές τοποθετήσεις τους, την ίδια
στιγμή που όλο το υπόλοιπο αθλητικό πνεύμα των αγώνων εξαντλείται
αποκλειστικά στον ανταγωνισμό ενός εθνικιστικού παραληρήματος αθλητών
και παραγόντων που ούτε ο Χίτλερ δεν θα ζήλευε. Η υψωμένη σημαία ως
σύμβολο ανωτερότητας και ως σύμβολο του επιπέδου της ποιότητας του κάθε
κράτους ξεχωριστά είναι το κύριο χαρακτηριστικό των αγώνων. Βλέπουμε από
την μια τις μηχανές παραγωγής αθλητών της Αμερικής και της Κίνας να
συναγωνίζονται πια, όχι με τους Γερμανούς των 100 εκατομμυρίων, αλλά με
τους ολιγάριθμους Κορεάτες. Βλέπουμε τα μικρά κράτη να αγοράζουν αθλητές
από άλλες χώρες του τρίτου κόσμου, με σκοπό να δείξουν τις σημαίες τους
σε επενδυτές και τουρίστες, αλλά κυρίως στους δικούς τους
καταπιεσμένους λαούς. Όλοι φυσικά χαιρόμαστε όταν η Ιαμαϊκή ή η Κούβα ας
πούμε κερδίζουν τα μεγαθήρια, όμως ουδόλως μας νοιάζει το γεγονός ότι
αυτοί που θα βγουν κερδισμένοι είναι τα καθεστώτα αυτών των χωρών και
όχι ο ίδιος ο λαός. Φυσικά και χαιρόμαστε όταν οι εξαθλιωμένοι Αφρικανοί
κερδίζουν τους υπερόπτες Ευρωπαίους και Αμερικανούς, γνωρίζοντας όμως
πολύ καλά ότι την επαύριον των αγώνων η φτώχεια και η εξαθλίωση θα
συνεχιστεί στις χώρες της μαύρης ηπείρου και αυτοι που κέρδισαν τα χρυσά
μπορεί να είναι και απ τους πρωτεργάτες της εξαθλίωσης του λαού τους .
Στις ομάδες με λευκούς και μαύρους αθλητές της Ευρώπης και της Αμερικής
χαιρόμαστε όταν κερδίζουν οι μαύροι παρά οι λευκοί, έστω και αν αυτοί οι
μαύροι μπορεί και συνήθως είναι πιο ρατσιστές και φασίστες από τους
λευκούς.
Έφτασε ο καιρός να αναθεωρήσουμε τη στάση
μας έναντι αυτών των αγώνων. Δεν γίνεται οι προϋπολογισμοί για την
προετοιμασία και διεξαγωγή των αγώνων να ξεπερνούν το ΑΕΠ πολλών χωρών,
ούτε γίνεται οι χώρες που θέλουν να διεκδικήσουν τους αγώνες να
υποθηκεύουν το οικονομικό τους μέλλον για λίγες μέρες απίστευτης μεν
προβολής, χωρίς ουσία δε αποτελεσμάτων. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση
της Ελλάδας. Δεν μιλώ μόνο για τους αγώνες του 2004 που τίποτα δεν μας
πρόσφεραν, αλλά μιλώ και για τα προηγούμενα χρόνια, όταν τα χρυσά
έπεφταν στην αγκαλιά μας συνεχώς, ώσπου φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε
εαυτούς και μεγαθήρια του αθλητισμού, για να ζητιανεύουμε τώρα κάποιο
μετάλλιο για να σώσουμε την αξιοπρέπεια των αθλητών μας. Τα κέρδη από
τον αθλητισμό δεν είναι για τους καλούς και για τη χώρα, αλλά για τα
καθεστώτα, και αυτά μόνο πρόσκαιρα. Θυμάστε τότε που οι Ρουμάνοι και οι
Βούλγαροι κέρδιζαν 10 και 15 χρυσά και ήταν υπερδυνάμεις του αθλητισμού;
Μέσα σε λίγα χρόνια τα καθεστώτα τους κατέρρευσαν και μετά άρχισαν και
αυτοί να διακονούν στις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου. Ούτε η Κένυα ούτε
η Αιθιοπία ούτε οι Κορεάτες κερδίζουν τίποτε από τα χρυσά τους.Η
φτώχεια στην ανατολικη Αφρικη θερίζει μωρα και μεγαλους σε απιστευτους
αριθμούς όσα χρυσα και αν κερδιζουν οι αθλητες της όσους αθλητες και αν
πουλήσουν στους πλουσιους αραβες τουρκους και ευρωπαιους νεο
σκλαβοαγοραστές. Ας αφήσουμε λοιπόν τους αγώνες ευροβίζιον, τους
αγώνες της χλιδής και των πολυεθνικών και ας επιστρέψουμε στους αγώνες
των αθλητών. Αυτό μπορεί να γίνει αν οι αγώνες επιστρέψουν στην Ελλάδα,
στην αρχαία Ολυμπία, το καλοκαίρι κάθε 4 χρόνια, χωρίς όλες αυτές τις
υπερβολές, χωρίς τα θανατηφόρα έξοδα και χωρίς τον μεταμοντέρνο
ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ που θέλει τους λαούς ομοιόμορφους σε όλα πλην της σημαίας που
κρατούν σαν κρετίνοι στα χέρια τους. Νοείται ότι αυτό μπορεί να γίνει
μόνο αν οι αγώνες περιοριστούν στον κλασικό αθλητισμό και τίποτε άλλο.
Τα λεγόμενα Ολυμπιακά Γκέυμς ας γίνονται την άνοιξη κάπου αλλού πάλι,
χωρίς φανφαρονισμούς και περιττά έξοδα. Νοείται ότι οι αγώνες και τα
γκέυμς πρέπει να αποφύγουν τις σημαίες και τα σύμβολα που εντείνουν τον
κρατικό ανταγωνισμό. Οι σημαίες πρέπει να φύγουν εντελώς απ’ τις
κερκίδες και τους οπαδούς και θα μπορούσαν να μείνουν μόνο ως διακριτικά
των αθλητών και ίσως στα χέρια των αθλητών που κερδίζουν τα μετάλλια.
Η επιστροφή των αγώνων στην Ολυμπία μπορεί
να στενοχωρήσει μερικές χώρες, όμως όλες θα κερδίσουν από τη διεξαγωγή
τους εκεί, χωρίς καμιά χώρα να χάσει την ευκαιρία να προβάλει τον
πολιτισμό της. Θα μπορούσε π.χ. κάθε τετραετία οι αγώνες να είναι
αφιερωμένοι στους πολιτισμούς μιας ΗΠΕΙΡΟΥ, όπου οι ίδιοι οι λαοί θα
οργάνωναν τις πολιτιστικές τους εκδηλώσεις και στην ήπειρό τους και στην
Ολυμπία. Ας τελειώνουμε με τον γιγαντισμό, ας τελειώνουμε με την
εμπορευματοποίηση των πάντων, ας τελειώνουμε και με τους εθνικισμούς της
ισοπέδωσης και της παγκοσμιοποίησης, με τους εθνικισμούς των κυρίαρχων
ελίτ όλων των χωρών. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ας μείνουν αγώνες άμιλλας και
όχι αγώνες επίλυσης ατομικών, οικονομικών και άλλων αδιεξόδων. Τα δε
γκέυμς ας επιστρέψουν στην αρχική τους σημασία, δηλαδή ας ξαναγίνουν
παιχνίδια που παίζουμε για την ευχαρίστησή μας, για να γυμναζόμαστε και
γιατί όχι για να δείχνουμε σε όλους ότι εμείς παίζουμε καλύτερα.
Οι θεοί ας βάλουν το χέρι τους.
Β.Φ.
Πηγή: http://vasosftohopoullos.wordpress.com/2012/08/09/%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82/
