Πεϊπερολογία- Paperology

Πέϊπερολογία τα «χάρτινα δεσμά», η “μπουδρολογία”  της επιστήμης. Είναι συνηθισμένο σε συζητήσεις να ακούγεται το «τόσοι επιστήμονες υπάρχουν, δεν μπορεί να μην το έχουν δει!» σε οτιδήποτε έρχεται, να διατηρήσει την σφαίρα της καθημερινότητας μας. Μάλιστα τολμούν να το ξεστομίσουν και άτομα

πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα μιας και οι επιστήμες προχωρούν… !

Νέες μελέτες (γνωστά και ως papers) πραγματικά βγαίνουν χιλιάδες σε ετήσια βάση και περιλήψεις ή και ολόκληρα αποστέλλονται για δημοσίευση στα αναρίθμητα επιστημονικά περιοδικά (Journals), τα οποία περιοδικά με την σειρά τους αναθέτουν σε έγκυρους επιστήμονες του αντικειμένου να κάνουν την κριτική πάνω στην μελέτη και εάν είναι «καλή» να δημοσιευτεί στο περιοδικό, δίνοντας έτσι κύρος στον ερευνητή και στο περιοδικό που με την σειρά του παρουσιάζει κάτι καινούργιο στην επιστήμη. Μέχρι εδώ όλα είναι φαίνονται σωστά και δείχνουν να προάγουν την επιστήμη. Αλλά δημιουργούνται και ερωτηματικά! Πόσα περιοδικά υπάρχουν; Σε ποιο πρέπει να δημοσιεύσει κάποιος για να έχει περισσότερο κύρος;

Την απάντηση στο πρώτο ερώτημα την έδωσε το ιντερνέτ, που όλα πλέον τα περιοδικά έχουν ιστότοπο και παρέχουν στα μέλη τους και ηλεκτρονικές αναζητήσεις παλαιότερων άρθρων, καθώς και οδηγούς υποβολής νέων, και νέοι ιστότοποι που αναλαμβάνουν τον ρόλο ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών που συγκεντρώνουν πολλά από τα περιοδικά π.χ  

 

Στο δεύτερο ερώτημα η λύση είναι ένας δείκτης που έχει κάθε περιοδικό που αντικατοπτρίζει την εγκυρότητά του και την «αξία» που έχει στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Επομένως μπορεί ο ερευνητής να στοχεύσει σωστά και να πετύχει μία δημοσίευση σε ένα καλό περιοδικό. Ο ερευνητής τώρα που είναι στην έρευνα και αναζητεί να βρει σχετικά με το θέμα του μελέτες, χρησιμοποιεί τον όλο παραπάνω μηχανισμό και διαβάζει μελέτες και έρευνες άλλων ώστε είτε συνεχίσει την δουλειά άλλων είτε να αποφύγει να κατευθυνθεί σε εσφαλμένες ή δοκιμασμένες κατευθύνσεις. 

Οι ερευνητές: Έρευνα κάνουν: α) οι υποψήφιοι διδάκτορες που πρέπει να εργαστούν πάνω σε ένα πρωτότυπο θέμα και στην Ελλάδα είναι υποχρεωμένοι να κάνουν 2 δημοσιεύσεις (πρακτικά άνω των 2, όσες ζητήσει ο επιβλέπων) για να πάρουν το διδακτορικό τους. Παράλληλα διδάσκουν σε μικρά εξάμηνα, συντονίζουν εργασίες στα εργαστήρια, αναθέτουν διπλωματικές και βοηθούν του φοιτητές στις διπλωματικές τους.

β) οι μετά-διδακτορικοί που εργάζονται ως βοηθοί των καθηγητών είτε σε εργαστήρια είτε στην διδασκαλία και πρακτικά εξακολουθούν να κάνουν ότι και οι διδακτορικοί αλλά επιτέλους με πληρωμή.

γ) οι καθηγητές που έχουν την τελική ευθύνη του ονόματος του εργαστηρίου ή του τμήματος, και είναι επιφορτισμένη με όλον τον διοικητικό κυκεώνα, την διδασκαλία, την συγγραφή βιβλίων και τον όλο συντονισμό των εργασιών.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Ας δούμε τώρα και τι γίνεται στην πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα: Οι ερευνητές έχουν καταντήσει δημοσιοσχεσίτες! Ψάχνουν να βρουν στα πάμπολλα πέϊπερς, που υπάρχουν είτε λάθη και να πάρουν την δόξα του «διορθωτή» είτε για να βολιδοσκοπήσουν προς τα πού να κινηθούν για να μπορέσουν να βρουν θέμα για να παράξουν κάποιο πέϊπερ το οποίο να δημοσιεύσουν. 

Όλα αυτά με την πίεση του χρόνου, εάν δεν κάνουν κάποια δημοσίευση δεν θα μπορέσουν αν ανέλθουν στην επόμενη βαθμίδα ή δεν θα πάρουν το διδακτορικό ή δεν θα κρατήσουν την θέση τους όπως γίνεται στο εξωτερικό. 

Αποτελέσματα των πρακτικών αυτών είναι η μή εμφάνιση «πρωτότυπων» μελετών αλλά αναμοχλεύσεις των ίδιων θεμάτων, απλά εφαρμογή ενός διαφορετικού τρόπου προσέγγισης του ιδίου προβλήματος και στην πλειονότητα «ρυθμισμένα» αποτελέσματα! Δηλαδή λύσεις που λειτουργούν ή «περίπου» λειτουργούν με τα συγκεκριμένα νούμερα-συνθήκες, με καμιά δυνατότητα εφαρμογής σε άλλες συνθήκες. 

Άχρηστα για την πρόοδο αλλά χρήσιμα στον ερευνητή που κερδίζει το ότι δημοσιεύει! Θύματα είναι και όλοι οι «έντιμοι» ερευνητές που για να προχωρήσουν την έρευνα είναι αναγκασμένοι να διαβάζουν πάμπολλα τέτοια πέϊπερς ψάχνοντας λύσεις στα προβλήματα που έχουν και δυσκολεύονται να προχωρήσουν μιας και χάνουν χρόνο προσπαθώντας να εφαρμόσουν τα ανεφάρμοστα! 

———————-

Ο Καθηγητής της επιδημιολογίας Ιων. Ιωαννίδης, παρουσίασε μία μελέτη [1] σύμφωνα με την οποία οι πλειονότητα των ιατρικών «επιστημονικών μελετών»-πέϊπερς είναι εσφαλμένα!  Ένα τυχαία επιλεγμένο πέϊπερ έχει κάτω του 50% πιθανότητα να είναι σωστό!!! Επίσης τονίζει ότι η διαδικασία επανάληψης είναι πιο σημαντική από την ίδια την ανακάλυψη [2]. 

Το απίθανο είναι η αντίδραση στην μελέτη του Καθ. Ιωαννίδη ενός μεγάλου συντάκτη ενός μεγάλου περιοδικού που δήλωσε:

«Όταν τα διαβάζω, δεν τα διαβάζω ψάχνοντας για αποδείξεις όπως ένα βιβλίο αλλά για να πάρω ιδέες. Εάν κάτι δεν είναι σωστό αλλά έχει τον πυρήνα μιας νέας ιδέας τότε αξίζει να το διαβάσω». 

Δεν χωρά αμφιβολία ότι το γεγονός είναι γνωστό στους επιστήμονες. 

Ένα άλλο αξιοσημείωτο είναι η μελέτη που έκαναν μερικοί μαθητές του ινστιτούτου τεχνολογίας της Μασαχουσέτης [3], έφτιαξαν ένα πρόγραμμα που τυχαία «παράγει» μελέτες πάνω σε θέματα υπολογιστικής επιστήμης! Ένας υπολογιστής με ένα έξυπνο πρόγραμμα παράγει νέες μελέτες και το αποτέλεσμα είναι μία από αυτές να γίνει δεκτή σε συνέδριο! [4]

Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι ερευνητές από το Μ.Ι.Τ. ήταν ότι δεν είχαν τα λεφτά για να πάνε στο συνέδριο. Βέβαια η αιτία ξεκινάει από πολύ νωρίτερα, από την προπτυχιακή ζωή όλων των επιστημόνων.

Μελέτη που έγινε στις ΗΠΑ και Καναδά [5] έδειξε ότι το 56% των προπτυχιακών φοιτητών στις οικονομικές επιστήμες κλέβουν! Επίσης σύμφωνα με την ίδια έρευνα κλέβουν το 54% των φοιτητών των πολυτεχνείων, το 50% των θετικών επιστημών, το 49% των ιατρικών, το 45% των νομικών και το 43% των ανθρωπιστικών επιστημών! Μάλιστα από την μελέτη προκύπτει ότι οι φοιτητές θεωρούν απαραίτητο το «κλέψιμο» για την μετέπειτα επαγγελματική τους επιτυχία.

Βέβαια τα πανεπιστήμια για να αποτρέψουν το κλέψιμο άρχισαν να χρησιμοποιούν εξελιγμένα λογισμικά [6] που αναλύουν τις εργασίες και τις βαθμολογούν εάν και κατά πόσο είναι αυθεντικές ή απλά αντιγράφηκαν ή και αγοράστηκαν ακόμα και από το διαδίκτυο [7]!

Τα αποτελέσματα μιας τέτοια πρακτικής είναι ακόμα αμφίβολα αλλά στις ΗΠΑ εφαρμόζονται πλέον κατά κόρον, αλλά κατά περίεργο τρόπο μόνο στις προπτυχιακές εργασίες, αναμένουμε πιο εξελιγμένο λογισμικό…μιας και τα αποτελέσματα είναι κωμικά. Για παράδειγμα φοιτητής αγγλικών που πιάστηκε από το πρόγραμμα να κλέβει και αποβλήθηκε από το πανεπιστήμιο έκανε μήνυση στο πανεπιστήμιο με το σκεπτικό ότι έπρεπε να τον εντοπίσουν και να τον προειδοποιήσουν νωρίτερα και όχι να τον αποβάλουν όταν τελείωνε και ενώ είχε πληρώσει τα δίδακτρα 3 ετών [8]!

Η λέξη Πειπερολογία δεν είναι κατασκεύασμα της στιγμής [9]. Η Paperology (Πέϊπερολογία) είναι χρόνια σε χρήση στο εξωτερικό και αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί με τα ατελείωτα πέϊπερς που ο κάθε ερευνητής έχει πλέον στο ενεργητικό του. Όπως και το «μπουρδολόγημα» δεν είναι της στιγμής. Στις απαιτήσεις για εργασίες των φοιτητών με μήκος 10 σελίδων είναι κοινή η απάντηση «Εεε έχω γράψει περίπου 5-6 και θα μπουρδολογίσω μέχρι να γεμίσω και τις 10». Καθώς και δεν είναι καθόλου άγνωστο στους έλληνες ερευνητές το «μαγειρεμένα αποτελέσματα» και το «δεν βγαίνουν αυτά που γράφει». 

Οι νέοι πτυχιούχοι ή διδάκτορες, που αυτοί σύμφωνα με την στατιστική θα φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους στην ηλικία των 25-26, έχουν ευτυχώς επίγνωση και του ρόλου του χρήματος στην έρευνα στα ιδιωτικά κέντρα με τις προθεσμίες και τους συντελεστές παραγωγικότητας και της φρενίτιδας των δημοσιεύσεων στα κρατικά ιδρύματα-πανεπιστήμια για να συνεχίσουν οι επιχορηγήσεις και αναζητούν κάποια μέρη όπου θα μπορούν να ερευνούν γιατί θέλουν να μάθουν περισσότερα και να τα μοιραστούν με τον υπόλοιπο κόσμο [10]!

Δεν κλειδώνεται η γνώση ούτε με πατέντες ούτε με διαχειριστικές πρακτικές της καινοτομίας!

————————————————————————-
Σ.Σ. !!! (σκεπτικός σαρκασμός έκπληξης)

Πρέπει να ευχαριστήσω θερμά τον φίλο που μου έδωσε αυτό το άρθρο, που αναδημοσιεύω και να φρίξω μαζί σας. Ακόμη πιστεύετε τις μπουρδολογίες του Ακαδημαϊκού κατεστημένου; Τώρα που η θάλασσα έγινε γιαούρτι, δηλαδή ιντερνέτ με φθηνές γραμμές adsl τι κάνετε; Ακόμη βλέπετε ποδόσφαιρο και διασκεδάζετε; Τότε μην τολμήσετε να διαμαρτυρηθείτε στις τελευταίες στιγμές σας όταν θα σας πλησιάσουν αποκαλυπτικές καταστάσεις, και πείτε, μα εγώ δεν έχω καμιά δύναμη, να αλλάξω οτιδήποτε.

Δύναμη έχετε, αλλά με την μαζική πλύση εγκεφάλου, που διατηρείτε σε ύπαρξη αυτήν την παράλογη και αφύσικη πραγματικότητα στην οποία ζούμε όλοι μας, και η οποία διαρκώς χειροτερεύει. Έχετε υποχρέωση στον ανώτερο εαυτό σας, ψυχή, θεϊκό σπινθήρα, ή όπως αλλιώς το καταλαβαίνετε.

Διάβασε ακόμη

1. http://medicine.plosjournals.org/perlserv/?request
=get-document&doi=10%2E1371%2Fjournal%2Epmed%2E0020124 2.
http://www.newscientist.com/article.ns?id=dn7915
3. http://www.pdos.lcs.mit.edu/scigen/
4. http://www.iiisci.org/sci2005/
5. http://today.reuters.com/news/articlenews.aspx?type
=oddlyEnoughNews&storyid=2006-09-21T120800Z_01_N20379527_RTRUKOC_0_US-LIFE-CHEATING.xml&src=rss
6. http://www.turnitin.com/
7. http://www.nytimes.com/2004/08/22/books/review/22HANSENL.html?ex
=1250827200&en=c12688ef34fc026e&ei=5090&partner=rssuserland
8.http://www.theregister.co.uk/2004/05/28/plagarist_student/
9.http://media.www.tuftsdaily.com/media/storage/paper856/news/2005/03/14/
Features/Jeff-Volinski.Stop.Whining-1490495.shtml?sourcedomain=www.tuftsdaily.com&MIIHost=media.collegepublisher.com#more
10. http://ask.slashdot.org/article.pl?sid=06/07/28/0051241

ΠΗΓΗ