Κατεχόμενες Περιουσίες: Σκοπιμότητες και Πραγματικότητες
Μια από τις πλέον αρνητικές εξελίξεις εντός του 2010 ήταν η Απόφαση του ΕΔΑΔ που έκρινε ως ένδικο μέσο της Τουρκίας την Επιτροπή Περιουσιών στην οποία παρέπεμψε τις Ε/κ προσφυγές που εκκρεμούσαν ενώπιόν του. Το ΕΔΑΔ κάνει αναφορά και στην λειτουργία της Επιτροπής μέχρι τον Δεκ 2011 με βάση σχετικό «νόμο» του ψευδοκράτους και αυτό λειτουργεί πιεστικά πάνω στους Ε/κ ιδιοκτήτες των οποίων οι περιουσίες βρίσκονται υπό κατοχήν. Οι ιδιοκτήτες βρίσκονται σήμερα χωρίς σαφή καθοδήγηση από το κράτος, ενώ διάφοροι επιτήδειοι εξωθούν τους ιδιοκτήτες να προσφύγουν στην Τουρκο-Επιτροπή. Ποιος θα μιλήσει στους επηρεαζόμενους με υπευθυνότητα;...
Το πιο πάνω συνιστά πειθαναγκασμό που στηρίζεται στην παραπλάνηση, προερχόμενος μάλιστα από δικηγόρους! Κατ΄αρχήν, δεν υπάρχει καμιά απολύτως υποχρέωση σε Ε/κ να προσφύγει στην Τ/Επιτροπή και καμιά υποχρέωση για προσφυγή στο ΕΔΑΔ, το οποίο άλλωστε δεν διαθέτει μηχανισμό επιβολής των αποφάσεων του. Επομένως, ως έχουν τα πράγματα, εκείνος που θέλει να προσφύγει στο ΕΔΑΔ, μπορεί και τώρα να υποβάλει αίτηση κατευθείαν, αν και το αίτημα προφανώς δεν θα γίνει αποδεχτό με την υπόδειξη για εξέταση του στην Τ/Επιτροπή πρώτα. Κι ενώ το δικαίωμα ιδιοκτησίας δεν εξαρτάται, ούτε αλλοιώνεται από το κατά πόσον θα προσφύγει ένας στο ΕΔΑΔ, οι κίνδυνοι από την προσφυγή στην Τ/Επιτροπή είναι τεράστιοι και απροσδιόριστοι, που εμφανίζονται επιτήδεια ως απλά ένα διαδικαστικό προστάδιο. Στην πραγματικότητα, ο ιδιοκτήτης/θύμα αποδέχεται μια διαδικασία της οποίας το κόστος είναι τεράστιο, επειδή κυρίως το κόστος σε χρήμα και χρόνο «οδηγεί» στο αναπόφευκτο: στην αποδοχή αποζημίωσης με αντίτιμο την οριστική απώλεια της περιουσίας. Και το ποσό της αποζημίωσης είναι τόσο εξευτελιστικό ακόμη και για όσους θέλουν απλά να πωλήσουν τις περιουσίες τους χάριν του χρήματος. Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα τι θα γίνει μετά τον Δεκέμβρη του 2011. Όμως, το χειρότερο σενάριο σε περίπτωση που ο ιδιοκτήτης δεν προσφύγει στην Τ/Επιτροπή είναι να χάσει την ευκαιρία να προσφύγει στο ΕΔΑΔ. Αυτό είναι το χειρότερο. Αλλά, ποιό είναι το χειρότερο σενάριο στην περίπτωση που το θύμα -ένας Ε/κ ιδιοκτήτης περιουσίας- προσφύγει στην Τ/Επιτροπή (ο θύτης); Το οριστικό «θάψιμο» των περιουσιών μας.
Το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) – δικαστικό όργανο της ΕΕ– έκρινε στην ουσία το δικαίωμα ιδιοκτησίας κάθε Ε/κ στην κατεχόμενη περιουσία του στην Απόφαση Όραμς. Η ιδιοκτησία σε όλη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας ως πλήρους μέλους της ΕΕ και η συνεπαγόμενη ευρωπαϊκή νομιμότητα, έχει επιβεβαιωθεί τελεσίδικα με την επισήμανση πως οι αποφάσεις Κυπριακών Δικαστηρίων είναι υποχρεωτικά εκτελεστέες από όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Όλα! Φυσικά, υπάρχουν διαφορές (δικαιοδοσίας και άλλες) ανάμεσα στο ΕΔΑΔ και το ΔΕΚ οι οποίες δεν πρέπει να παραγνωρίζονται.
Παρεμπιπτόντως, γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν προχωρά την διαδικασία κατάσχεσης περιουσίας των Όραμς στην Αγγλία –ως Ευρωπαίων πολιτών– στο πλαίσιο της απόφασης του Κυπριακού Δικαστηρίου και του ΔΕΚ; Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα δυνατά μηνύματα μιας τέτοιας κίνησης για τους σφετεριστές. Αντί τούτου, οι προτάσεις της πλευράς μας στο περιουσιακό, για πρώτη φορά κάνουν χρήση προνοιών που καθιστούν εν πολλοίς ανέφικτη την αποκατάσταση των Ε/κ περιουσιών στους ιδιοκτήτες τους. Πέραν από τα λόγια, στην πράξη δημιουργείται μια κατάσταση που οδηγεί τους ιδιοκτήτες μέσα από την απόγνωση να καταλήξουν στον δούρειο ίππο που αποτελεί η Τ/Επιτροπή. Για αυτό και πρέπει να υπάρξουν ανατροπές, προτού το περιουσιακό κριθεί με βάση τις τουρκικές επιταγές και με χαμένους τους ιδιοκτήτες και την Κύπρο.
Κώστας Μαυρίδης
Η απόφαση για τις περιουσίες ανήκει στον καθένα. Μερικά όμως πράγματα πρέπει να επισημανθούν χάριν της αλήθειας και προτού είναι αργά. Γνωστοί δικηγόροι εξωθούν Ε/κ ιδιοκτήτες με τον εξής συλλογισμό: «Ένας Ε/κ που προσφεύγει στην Επιτροπή, δεν χάνει τίποτα αφού μπορεί να αρνηθεί όποια πρόταση του προταθεί». Και συνεχίζουν πως, «όποιος δεν πάει στην Επιτροπή μέχρι τον Δεκ 2011, θα χάσει για πάντα το δικαίωμά του». Χωρίς να διευκρινίζουν «ποιο δικαίωμα θα χάσει». Ο συλλογισμός αναπόφευκτα σπρώχνει τον κόσμο στην Τ/Επιτροπή –όπως επιδιώκει και η Τουρκία– αφού δήθεν, δεν χάνει τίποτα με το να προσφύγει και από την άλλη, όποιος δεν προσφύγει, θα χάσει δήθεν «το δικαίωμα στην περιουσία του».
