Την βαθιά ριζωμένη πεποίθηση της κοινής γνώμης στη Γερμανία ότι «η απόλυτη αιτία του κακού» για την Ευρώπη είναι οι Έλληνες επισημαίνει ο Olivier Cyran, σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στην Le Monde diplomatique, που θα κυκλοφορήσει την 1η Ιουλίου.Στο άρθρο του Olivier Cyran για την ευρω-κρίση, την Γερμανία και την Ελλάδα, καταγράφονται απόψεις Γερμανών τραπεζιτών, που παραπέμπουν στις απόψεις του παρελθόντος ότι «η εργασία ελευθερώνει» (Arbeit macht frei). O Olivier Cyran μεταφέρει τις...
απόψεις του πρώην Γερμανού τραπεζίτη, του Thilo Sarrazin, ενός ανθρώπου που «δεν χαμογελά ποτέ».
Το βιβλίο του «Γερμανία δρόμος προς τη καταστροφή», που εξέδωσε το 2010, έγινε το σημαντικότερο best-seller στη Γερμανία από το 1945.
«Περιγράφει σ΄ αυτό «την αγωνία ενός έθνους που πλήττεται από τη μετανάστευση, το Ισλάμ, το δημογραφικό». Τώρα το πρώην στέλεχος της Deutsche Bank εξέδωσε ένα νέο βιβλίο με τίτλο πολύ επίκαιρο, απ΄ ότι φαίνεται, για τους Γερμανούς: «Η Ευρώπη δεν χρειάζεται το ευρώ»!
Στο νέο του βιβλίο ο πρώην τραπεζίτης υποστηρίζει ότι η ευημερούσα Γερμανία πρέπει να προχωρήσει μόνη της και να μην δώσει ούτε δεκάρα στους «εταίρους της Μεσογείου», τους οποίους κατηγορεί ότι «κατέστρεψαν την Ευρώπη με την αλλεργία τους στην εργασία».
Όπως επισημαίνει στην ηλεκτρονική της έκδοση η Le Monde diplomatique, «η άποψη αυτή δεν είναι νέα. Αποτελεί την αιχμή του δόρατος του νεοεθνικιστικού οικονομικού μοντέλου, στο οποίο είχε αναφερθεί και ο πρώην πρόεδρος της πανίσχυρης Ομοσπονδίας Γερμανικών Επιχειρήσεων, Hans-Olaf Henkel,το Νοέμβριο του 2010»:
«Σώστε τα χρήματά μας. Πουλάμε τη Γερμανία», είχε δηλώσει.
Σε βιβλίο του δε για το θέμα υποστήριζε πως «η απάτη του ευρώ απειλεί την ευημερία της Γερμανίας». Είναι εκείνος που είχε προτείνει τη διαίρεση της Ευρώπης σε δύο οικονομικές ζώνες: μία του ισχυρού και μία του αδύναμου ευρώ.
Ο πρώην τραπεζίτης Thilo Sarrazin, μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, και όπως τον αποκαλούν, «ροκ-σταρ της σοσιαλδημοκρατίας», παρουσιάζει τους Έλληνες ως τον εχθρό της «γερμανικής ευημερίας»:
«Ο κάθε λαός έχει το δικαίωμα να ζει όπως κρίνει σκόπιμο. Αν οι Έλληνες θέλουν να κάνουν σιέστα περισσότερο από το να δουλεύουν, αν θέλουν να εγκαταλείπουν τα γραφεία τους για να περνούν ώρες με τις ερωμένες τους, είναι δικαίωμά τους, αρκεί να μην μας ζητάνε να διευθετούμε τα χρέη τους». Όταν δε ρώτησαν τον θρασύτατο Γερμανό πρώην τραπεζίτη από που αντλεί τις γνώσεις του για τον ελληνικό λαό, απάντησε προκλητικά: «Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο Spiegel»!
Τι σημαίνει για τους Γερμανούς, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, το «Arbeit Macht Frei», η περιβόητη ρήση για την «καταναγκαστική εργασία»; Ας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας:
Όπως είναι σε όλους γνωστό, οι Γερμανοί έχουν ένα πάθος με την εργασία. Σαν καλοί προτεστάντες, αλλά και σαν καθολικοί, γνωρίζουν πως «η εργασία ελευθερώνει» (Arbeit Macht Frei). Εκλαμβάνουν όμως με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο την παραπάνω ρήση – την «ανατριχιαστική φράση» του Χίμλερ στην πύλη του στρατοπέδου του Νταχάου -, που σήμαινε φρικτός θάνατος! Εννοούν την εργασία των άλλων.
Συχνά στην ιστορία τους χρησιμοποίησαν αναγκαστική εργασία ξένων σε στρατόπεδα εργασίας. Για το καλό τους φυσικά πάντα. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το πρώτο χρονικό σημείο εφαρμογής της καταναγκαστικής εργασίας. Πρωτοπόρος στη λεηλασία και τη χρησιμοποίηση καταναγκαστικής εργασίας ήταν η μεγάλη χαλυβουργία των Krupp.
‘Ομως, η μεγάλη ώρα της καταναγκαστικής εργασίας ήρθε με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οργανωμένα και μεθοδικά, με το γνωστό γερμανικό τρόπο, στήθηκαν τα στρατόπεδα εργασίας. Εκεί εκατομμύρια άνθρωποι θα εργάζονταν για το καλό της Γερμανίας, αλλά και για το δικό τους φυσικά καλό, γιατί κατά τους Γερμανούς. «η εργασία ελευθερώνει» (Arbeit Macht Frei).
Οι Krupp ανέλαβαν πολλές από τις βιομηχανίες των κατακτημένων χωρών, πολλές από τις οποίες ξηλώθηκαν και μεταφέρθηκαν στη Γερμανία. Το 1943 ο Alfried Krupp, ιδιοκτήτης της εταιρείας, έγινε υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ. Όπως και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Krupp χρησιμοποίησε καταναγκαστική εργασία στα εργοστάσια της.
Οι «σύγχρονοι αυτοί δούλοι» προέρχονταν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και υπολογίζεται ότι υπήρχαν 100.000 «σκλάβοι», όταν οι ελεύθεροι εργάτες της Γερμανίας ανέρχονταν στις 278.000. Μια άλλη εταιρεία που ταυτίστηκε με το ναζιστικό καθεστώς ήταν η Siemens. 100.000 κρατούμενοι δούλευαν στο εργοστάσιό της στο Άουσβιτς, ενώ το λογότυπό της βρίσκεται ακόμη πάνω στους θαλάμους αερίων του Μπούχενβαλντ.
Κατά τη διάρκεια του ναζισμού η ΑΕG χρησιμοποίησε και αυτή καταναγκαστική εργασία κρατουμένων σε εργοστάσιά της, αλλά και η IG Farbenindustrie σε εργοστάσια που έχτισε κοντά στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στα οποία παρήγαγε εκτός της συνθετικής βενζίνης και τα χημικά για τις μαζικές εξοντώσεις.
Υπολογίζεται πως απήχθησαν από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα εργασίας 12 εκατομμύρια άνθρωποι από 20 ευρωπαϊκές χώρες και γύρω στα 15 εκατομμύρια εργάστηκαν καταναγκαστικά σε διάφορα σημεία της κατεχόμενης Ευρώπης. Οι καταναγκαστικά εργαζόμενοι αποτελούσαν το 20% τουλάχιστον του συνολικού εργατικού δυναμικού της Γερμανίας. Πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους από τις κακουχίες, την κακομεταχείριση και τον υποσιτισμό.
Ποιο ήταν το μέλλον των γερμανικών εταιρειών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Το 1959 η Krupp ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη εταιρεία στην Ευρώπη και η δωδέκατη στον κόσμο με 125.000 εργαζόμενους. Το ίδιο συνέβη και με όλες τις άλλες γερμανικές εταιρείες-συνεργάτες των Ναζί και αποδέκτες της «εργασίας σκλάβων».
Οι εταιρείες που είχαν αποτελέσει την IG Farben επανασυστάθηκαν μετά τη λήξη του πολέμου για να αποτελέσουν και πάλι τις γνωστές Bayer, BASF και Hoechst. Τα ίδια και με την Siemens, την ΑΕG και όλες τις υπόλοιπες.
Με χρήματα των Αμερικανών και με την εργασία των Γερμανών εργατών, αλλά και των εκατομμυρίων μεταναστών από τον ευρωπαϊκό Νότο, το γερμανικό κεφάλαιο κατέκτησε κατά την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα την πρώτη θέση στην Ευρώπη και μια από τις πρώτες στον κόσμο. Η εργασία των μεταναστών, «αυτών των τεμπέληδων του ευρωπαϊκού Νότου», είναι ιδιαίτερης σημασίας για το γερμανικό κεφάλαιο.
Σήμερα η ηγεσία της Γερμανίας προωθεί την δημιουργία «ειδικών επενδυτικών ζωνών» με χαμηλότερη φορολογία και φτηνότερα εργατικά χέρια. Τέτοιες ζώνες προβλέπουν σημαντικά φορολογικά και επενδυτικά κίνητρα, αλλά ενδεχομένως και διαφορετικούς όρους εργασίας (χαμηλότεροι μισθοί, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, «εισαγωγή» εργαζομένων κ.ά.).
Τι θα είναι οι «ειδικές επενδυτικές ζώνες»; Θα αποτελούν μια «παραλλαγή» των ναζιστικών στρατοπέδων εργασίας», προσαρμοσμένων στις σημερινές συνθήκες; Περιοχές όπου δεν θα ισχύουν οι νόμοι και οι ρυθμίσεις του κράτους και οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται υπό την απόλυτη κυριαρχία του εργοδότη; Στα «σύγχρονα στρατόπεδα» δεν θα σπρώχνουν τους εργαζόμενους τα όπλα των Ες-Ες, αλλά η ανεργία η φτώχεια και η απελπισία. Η «εργασία (των άλλων) ελευθερώνει», αλλά ποιόν τελικά; Τη Γερμανία και το κεφάλαιό της;
Μήπως είναι επιτακτική ανάγκη όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες να λάβουν σοβαρά υπόψη την προειδοποίηση του μεγαλοεπενδυτή Τζορτζ Σόρος -που ομολογεί για δικούς του λόγους- ότι «η Γερμανία εξελίσσεται σε μισητή ιμπεριαλιστική δύναμη» και να πάρουν έγκαιρα «τολμηρές αποφάσεις» για να ανακόψουν την οικονομική πολιτική που επιβάλλεται από την σκληροπυρηνική γερμανική ηγεσία και να θέσουν τα θεμέλια για την ισότιμη ανάπτυξη όλων των χωρών της Ευρώπης;
pygmi.gr
Πηγή: http://www.epirus-ellas.gr/2012/06/arbeit-macht-frei.html
