Εδώ και κάποιες μέρες οι τούρκοι αρθρογράφοι (και όχι μόνο) αναρωτιούνται, εαν μετα την κατάρριψη του Τουρκικού F4 οι πιθανότητες πολέμου ανάμεσα στις δύο χώρες - Τουρκία, Συρία- έχουν αυξηθεί αισθητά. Είναι αναμφισβήτητα ένα σημαντικό ερώτημα γιατι στην περίπτωση εχθροπραξιών η Τουρκία θα γινοταν η αιχμή μιας εισβολής στη Συρία με την υποστήριξη διαφορων αραβικών χωρών και δυτικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων της Αμερικής. Αυτο, σημειώνει άρθρο της εφημερίδας Ατλάντικ, θα το έκανε δύσκολο για την Ρωσία να μείνει άπραγη λόγω της πολύτιμης ναυτικης της βάσης στη Συρία.
Οπότε η απάντηση στο έρωτημα μας, εαν η Τουρκία είναι πιο κοντά στον πόλεμο, φαίνεται να είναι 'ναι΄ αλλά μόνο οριακά.
Αναλυτές υποστηρίζουν πως αυτη η καταφατική απάντηση προέρχεται εν μέρει από τη δήλωση του Ερντογάν ότι «οι κανόνες εμπλοκής έχουν αλλάξει" υπό το φως της κατάρριψης του τουρκικού αεροσκάφους , και ότι η Τουρκία θα απαντήσει τώρα επιθετικά στις προκλήσεις της Συρίας .Αυτό μειώνει το πολιτικό περιθώριο που έχει η Τουρκία στην περιπτωση που υπάρξει άλλη πρόκληση της Συρίας.
Παρ 'όλα αυτά, ο λόγος που οι πιθανότητες πολέμου έχουν αυξηθεί μόνο οριακά, είναι διττός.
Δηλαδή ο Ερντογάν στις διαβουλεύσεις του με το ΝΑΤΟ, έδρασε επικαλούμενος το άρθρο 4, το οποίο επιβάλλει κυρώσεις για «διαβουλεύσεις» μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ και όχι το άρθρο 5, το οποίο θα ήταν πρόσκληση για δράση. (Η απόφαση αυτή μπορεί απλώς να αντικατοπτρίζει την αντίληψη του ότι τα άλλα έθνη του ΝΑΤΟ δεν έχουν καμία διάθεση για πόλεμο.)
Εκτος τούτου, στον τίτλο της τουρκικής εφημερίδας Daily News που αποκαλεί την Συρία rogue state ('ανυπάκουο καθεστώς') αναφέρεται και στην επικοινωνία με την Ρωσία. Η Τουρκία, που συνεργάζεται στενά με την Ρωσία δεν έχει κανένα συμφέρον να αναβιώσει τα ρήγματα του Ψυχρού Πολέμου οπότε ουτε και την έναρξη ενός πραγματικού πολέμου, στον οποίο η Ρωσία θα βρίσκεται με το μέρος του εχθρού!
Ο αλλος λόγος που η πιθανότητα πολέμου είναι μόνο οριακή είναι ότι ήταν ήδη μια προβληματική επιλογή. Η Τουρκία, σύμφωνα με την εφημερίδα New York Times, έχει γίνει το κέντρο μιας προσπάθειας, που συντονίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με στόχο να προμηθεύει τους αντάρτες της Συρίας με όπλα πληρωμένα απο την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, και, ναι, την Τουρκία. Απ' αυτην την οπτική γωνία, η Τουρκία κατατάσεται, έτσι κι αλλιως, ως εχθρική δύναμη.
Βέβαια σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα υπάρχει και η άλλη άποψη για τη πτήση του αεροσκάφους σύμφωνα με την οποία φαίνεται ότι οι Τούρκοι "επαιζαν" ένα παιχνίδι με την Συριακή αεράμυνα στην προσπάθεια τους να καταγράψουν κρίσιμα δεδομένα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για την βελτιστοποίηση ηλεκτρονικών αντιμέτρων σε περίπτωση που το ΝΑΤΟ αποφάσιζε να συμμετάσχει και να επιβάλει ζωνη απαγόρευσης πτήσεων σε όλη την Συρία. Κάτι που έγινε και στην Λιβύη το 2011. Το πρόβλημα όμως που αντιμετώπισαν οι Τούρκοι είναι ότι οι Σύριοι προφανώς δεν ήθελαν να “παίξουν” και χρησιμοποίησαν αντι-αεροπορικά πυρά αντι για πυραύλους εδάφους-αέρος. Οπότε με αυτό υπόψη μας η κατάρριψη του αεροσκάφους ενδεχομένως να ήταν “μια ατυχή βολή απο μέρους της Συρίας” και ένα ατυχές αποτέλεσμα για τους σκοπούς της Τουρκίας.
Ως αποτέλεσμα η κατάρριψη του αεροσκάφους τονίζει το γεγονός ότι η Τουρκία και η Συρία οδεύουν προς τον πόλεμο. Η απάντηση του Ερντογάν φαίνεται να ήταν προμελετημένη αλλά μεχρι το βαθμό που απαιτείται από έναν ηγέτη που θέλει να διαβεβαιώσει τον λαό του ότι δεν είναι δειλός.
Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι: μέχρι που μπορεί να φτασει ένας ηγέτης για να αποδείξει ότι δεν είναι δειλός;
