Τι συμβαίνει τελικά στο ανθρώπινο είδος;… Τι συμβαίνει στις ζωές μας;…
Ποια είναι αυτή η «αόρατη» παράμετρος, που μας κάνει να μπερδεύουμε το προφανές με το φανταστικό;…
Ανόητοι (;) άνθρωποι;…
Εγκληματικά(;) μυαλά;…
Οργισμένα νιάτα;…
«Βολεμένοι» μικροαστοί;…
Διεφθαρμένοι πολιτικοί;…
Άπληστοι τραπεζίτες;…
Κοινωνίες οι οποίες προσπαθούν να επιβληθούν η μία στην άλλη προς όφελος τους;…
Κράτη που, εξαιτίας της λαμπρής τους ιστορίας, προσπαθούν να αποκτήσουν διαφορικό πλεονέκτημα έναντι άλλων;…
Στρατοί, που στο όνομα της «ελευθερίας» ισοπεδώνουν ανθρώπινες και όχι μόνο ζωές;…
Ποιοι είναι πίσω από όλα αυτά;…
Εμείς, ο καθένας από μας ξεχωριστά και όλοι μαζί, τι ρόλο παίζουμε, σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου;…
Παρατηρείς την φύση γύρω σου και βλέπεις μία τέλεια «αταξία»… Έναν αρμονικό, αέναο χορό…
«Χάος»… Θα πούμε, μερικοί από εμάς…
Βλέπεις τις ανθρώπινες κοινωνίες, και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου, ότι υπάρχει κάποια σχετική «Τάξη»…
Υπάρχει;…
Στο «χάος» της φύσης, τίποτα δεν καταστρέφεται… Όλα ξαναδημιουργούνται συνεχώς… Κάποια πράγματα εξαφανίζονται, κάποια άλλα παίρνουν την θέση τους… Κύκλος ζωής… Με αρμονία… Χωρίς «συναισθήματα» ανθρώπινης «φύσης»…
Στην «τάξη» του είδους μας, εξαφανίζονται τα πάντα και δεν «εμφανίζεται» τίποτα καινούριο… Μία συνεχής κατηφορική πορεία προς την θλίψη…
Γιατί πεθαίνουν παιδιά από πείνα, δίψα αρρώστιες, κακουχίες, εκμετάλλευση, πολέμους;…
Γιατί κανένας «νόμος», καμία φιλοσοφική, κοινωνική, πολιτική, οικονομική, θρησκευτική θεωρία, δεν αποδίδει;…
Φταίει η φύση μας;… Γεννιόμαστε με «ελαττώματα» μερικοί από μας;…
Πως γίνεται ένα παιδί, να γεννιέται με προδιάθεση να σκοτώσει κάποια άλλη ύπαρξη, όχι από διαταραχή της προσωπικότητας του (που σύμφωνα με επιστήμονες ψυχολόγους και κοινωνιολόγους προέρχεται από το περιβάλλον που την διαμόρφωσαν, πλην των περιπτώσεων εγγενών βλαβών του εγκεφάλου οι οποίες δύσκολα προσδιορίζουν εγκληματική συμπεριφορά, τουναντίων χρήζουν επιστημονικής ιατρικής φροντίδας εφ’ όρου ζωής), αλλά απλά και μόνο επειδή κάποιος τους «δίνει την εντολή» να το κάνουν;…
Ποιος φταίει γι όλα αυτά;… Ο «διάβολος» μέσα μας;… Το «κακό» που προσπαθεί να επικρατήσει του «καλού»;…
Ποιος από μας, όταν σκέφτεται το «καλό», το «σωστό», δεν το περιορίζει στα στενά όρια του «εαυτού», της μικρής κοινωνίας που διαβιώνει, της ευρύτερης εδαφικής του περιοχής, τα «θεωρητικά» και περιορισμένης χρονικής σταθερότητας (σύμφωνα με την ιστορία πάντα) «σύνορα» του «κράτους»;…
Γιατί το: «Ο θάνατος σου η ζωή μου», σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, θεωρείται από την συντριπτική πλειοψηφία των «σκεπτόμενων ανθρώπων», ως νόμος της φύσης, που η λογική του προέκταση αγγίζει τους ανθρώπους;… Έχετε δει ποτέ ζώα να μετακινούνται από μία περιοχή στην άλλη, για άλλους λόγους πέραν της δυνατότητας εξασφάλισης νερού και τροφής;…
Έχετε δει ποτέ ζώα να μετακινούνται από μία περιοχή στην άλλη, για να επιβουλευτούν τους φυσικούς της πόρους, με γνώμονα το «κέρδος»;… Ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο;… Έχετε δει ζώα, να ανταγωνίζονται αναμεταξύ τους, σε οποιοδήποτε «στίβο», για δόξα και φήμη;…
Ναι, υπάρχει ιεράρχηση και στη φύση, αλλά όλα είναι μια «κυκλική» αλυσίδα… «Όλα», χρειάζονται το ένα το άλλο… Κανένα είδος, έμβιο ή φυτό, δεν προσπαθεί να «επιβάλει» την ύπαρξη του έναντι άλλων… Απλά προσπαθούν να επιβιώσουν… Μέρα την μέρα… Όχι να «ανελιχθούν» στην ιεραρχία της φύσης… Κάποια εξελίσσονται αναλόγως των συνθηκών… Κάποια εξαφανίζονται… Νέα δημιουργούνται…
Όχι του τύπου του είδους μας, που εξαιτίας τυχαίων συμβάντων (τόπος γέννησης, τεχνολογικού και πλουτοπαραγωγικού υπόβαθρο αυτού, οικονομοκοινωνικού «στάτους» της οικογένειας προέλευσης, δυνατότητα εκπαίδευσης, δυνατότητα επιβίωσης) διαμορφώνει την ζωή τους καθενός από εμάς, με διαφορετική βάση πιθανοτήτων για ευημερία…
Τι φταίει;…
Ποιός από εμάς, θα έδινε ποτέ το φαγητό του, σε κάποιον αδύναμο, που δεν έχει καθόλου, με αποτέλεσμα ίσως να πεινάσει αυτός;…
Ποιος από εμάς, θα επέτρεπε την νοητική και σωματική αυτοδιάθεση του άλλου, ακόμη και αν αυτός δεσμευότανε μαζί του, με στερεοτυπικού υποβάθρου και βάση ανθρώπινων συμβάσεων παραδοχών και νόμων, οποιοδήποτε τύπου σχέση υποχρεωτικής «δοσοληψίας»;…
Ποιός από εμάς, θα έριχνε τον εαυτό του στην «φωτιά», για να σώσει κάποιον άλλον από βέβαιο θάνατο, με κίνδυνο να χάσει αυτός την ζωή του;…
Ποιος από εμάς, θα έβαζε στο σπίτι του κάποιον άστεγο, και θα κοιμόταν αυτός στο πάτωμα;…
Ποιος από εμάς, θα ζητούσε συγνώμη σε κάποιον που τον «έβλαψε» και όχι σε κάποιον που αυτός έχει βλάψει;…
Ποιος από εμάς, θα χάριζε την ζωή του, θυσία αγάπης, για να ζήσει κάποιος νεώτερος του, ίσως το παιδί του;… Έναν ξένο;…
Ποιος από εμάς, θα τα έβαζε με τον εαυτό του χωρίς να «φταίει», για τα δεινά κάποιου άλλου, έξω και μακριά από την δική του ύπαρξη;…
Μην ψάχνετε να βρείτε τι φταίει…
Κανείς δεν σας φταίει…
Όλοι μας φταίμε και ο καθένας ξεχωριστά…
Γίνετε «πειρατές» στην σκέψη σας, αν θέλετε όλοι μαζί να προχωρήσουμε μπροστά, σ’ αυτή την υπέροχη γαλάζια σφαίρα, που «κρέμεται» 4,5 δις χρόνια και θα «κρέμεται» άλλα τόσα στο κενό, στις εσχατιές του σύμπαντος…
Ή αφήστε την, «αλυσοδεμένη» με αόρατες αλυσίδες, και ενδιαφερθείτε, για την δική σας επιβίωση, των προσφιλών σας προσώπων, του οικισμού που ζείτε, του κράτους του οποίου υπερήφανους πολίτες, θεωρείτε τον εαυτό σας, όσο «αυτό» (και μόνο αυτό στην τελική), μπορεί να «ευημερεί»…
Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η μπίλια θα κάτσει στο «0» για όλους μας, και τα «λεφτά» θα πάνε στην «Banca»...
Γιατί πάντα εκεί πηγαίνανε… Πάντα εκεί θα πηγαίνουν…
Άλλο ένα «ταξίδι» μου γύρω από τον Ήλιο με αυτό το πανέμορφο «Γαλάζιο σκάφος», που θέλω να θεωρούμε «πλήρωμα» και όχι «επιβάτης», τελείωσε σήμερα…
Έγινα καλύτερος άνθρωπος;… Δεν ξέρω…
Κέρδισα κάτι στην πορεία;… Θα φανεί…
Πρόσφερα τίποτα σε κάτι έξω από μένα;… Δεν μπορώ να το κρίνω εγώ…
Το «λάθος», είναι λάθος, ακόμη και αν το κάνουν όλοι…
Το «σωστό» είναι σωστό, ακόμη και αν δεν το κάνει κανείς…
Αγαπήστε χωρίς όρια…
Χαρίστε χωρίς προσδοκία…
"Neytiri"… For you…
Βαρκάρης του Φεγγαρόφωτος
Ποια είναι αυτή η «αόρατη» παράμετρος, που μας κάνει να μπερδεύουμε το προφανές με το φανταστικό;…
Ανόητοι (;) άνθρωποι;…
Εγκληματικά(;) μυαλά;…
Οργισμένα νιάτα;…
«Βολεμένοι» μικροαστοί;…
Διεφθαρμένοι πολιτικοί;…
Άπληστοι τραπεζίτες;…
Κοινωνίες οι οποίες προσπαθούν να επιβληθούν η μία στην άλλη προς όφελος τους;…
Κράτη που, εξαιτίας της λαμπρής τους ιστορίας, προσπαθούν να αποκτήσουν διαφορικό πλεονέκτημα έναντι άλλων;…
Στρατοί, που στο όνομα της «ελευθερίας» ισοπεδώνουν ανθρώπινες και όχι μόνο ζωές;…
Ποιοι είναι πίσω από όλα αυτά;…
Εμείς, ο καθένας από μας ξεχωριστά και όλοι μαζί, τι ρόλο παίζουμε, σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου;…
Παρατηρείς την φύση γύρω σου και βλέπεις μία τέλεια «αταξία»… Έναν αρμονικό, αέναο χορό…
«Χάος»… Θα πούμε, μερικοί από εμάς…
Βλέπεις τις ανθρώπινες κοινωνίες, και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου, ότι υπάρχει κάποια σχετική «Τάξη»…
Υπάρχει;…
Στο «χάος» της φύσης, τίποτα δεν καταστρέφεται… Όλα ξαναδημιουργούνται συνεχώς… Κάποια πράγματα εξαφανίζονται, κάποια άλλα παίρνουν την θέση τους… Κύκλος ζωής… Με αρμονία… Χωρίς «συναισθήματα» ανθρώπινης «φύσης»…
Στην «τάξη» του είδους μας, εξαφανίζονται τα πάντα και δεν «εμφανίζεται» τίποτα καινούριο… Μία συνεχής κατηφορική πορεία προς την θλίψη…
Γιατί πεθαίνουν παιδιά από πείνα, δίψα αρρώστιες, κακουχίες, εκμετάλλευση, πολέμους;…
Γιατί κανένας «νόμος», καμία φιλοσοφική, κοινωνική, πολιτική, οικονομική, θρησκευτική θεωρία, δεν αποδίδει;…
Φταίει η φύση μας;… Γεννιόμαστε με «ελαττώματα» μερικοί από μας;…
Πως γίνεται ένα παιδί, να γεννιέται με προδιάθεση να σκοτώσει κάποια άλλη ύπαρξη, όχι από διαταραχή της προσωπικότητας του (που σύμφωνα με επιστήμονες ψυχολόγους και κοινωνιολόγους προέρχεται από το περιβάλλον που την διαμόρφωσαν, πλην των περιπτώσεων εγγενών βλαβών του εγκεφάλου οι οποίες δύσκολα προσδιορίζουν εγκληματική συμπεριφορά, τουναντίων χρήζουν επιστημονικής ιατρικής φροντίδας εφ’ όρου ζωής), αλλά απλά και μόνο επειδή κάποιος τους «δίνει την εντολή» να το κάνουν;…
Ποιος φταίει γι όλα αυτά;… Ο «διάβολος» μέσα μας;… Το «κακό» που προσπαθεί να επικρατήσει του «καλού»;…
Ποιος από μας, όταν σκέφτεται το «καλό», το «σωστό», δεν το περιορίζει στα στενά όρια του «εαυτού», της μικρής κοινωνίας που διαβιώνει, της ευρύτερης εδαφικής του περιοχής, τα «θεωρητικά» και περιορισμένης χρονικής σταθερότητας (σύμφωνα με την ιστορία πάντα) «σύνορα» του «κράτους»;…
Γιατί το: «Ο θάνατος σου η ζωή μου», σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, θεωρείται από την συντριπτική πλειοψηφία των «σκεπτόμενων ανθρώπων», ως νόμος της φύσης, που η λογική του προέκταση αγγίζει τους ανθρώπους;… Έχετε δει ποτέ ζώα να μετακινούνται από μία περιοχή στην άλλη, για άλλους λόγους πέραν της δυνατότητας εξασφάλισης νερού και τροφής;…
Έχετε δει ποτέ ζώα να μετακινούνται από μία περιοχή στην άλλη, για να επιβουλευτούν τους φυσικούς της πόρους, με γνώμονα το «κέρδος»;… Ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο;… Έχετε δει ζώα, να ανταγωνίζονται αναμεταξύ τους, σε οποιοδήποτε «στίβο», για δόξα και φήμη;…
Ναι, υπάρχει ιεράρχηση και στη φύση, αλλά όλα είναι μια «κυκλική» αλυσίδα… «Όλα», χρειάζονται το ένα το άλλο… Κανένα είδος, έμβιο ή φυτό, δεν προσπαθεί να «επιβάλει» την ύπαρξη του έναντι άλλων… Απλά προσπαθούν να επιβιώσουν… Μέρα την μέρα… Όχι να «ανελιχθούν» στην ιεραρχία της φύσης… Κάποια εξελίσσονται αναλόγως των συνθηκών… Κάποια εξαφανίζονται… Νέα δημιουργούνται…
Όχι του τύπου του είδους μας, που εξαιτίας τυχαίων συμβάντων (τόπος γέννησης, τεχνολογικού και πλουτοπαραγωγικού υπόβαθρο αυτού, οικονομοκοινωνικού «στάτους» της οικογένειας προέλευσης, δυνατότητα εκπαίδευσης, δυνατότητα επιβίωσης) διαμορφώνει την ζωή τους καθενός από εμάς, με διαφορετική βάση πιθανοτήτων για ευημερία…
Τι φταίει;…
Ποιός από εμάς, θα έδινε ποτέ το φαγητό του, σε κάποιον αδύναμο, που δεν έχει καθόλου, με αποτέλεσμα ίσως να πεινάσει αυτός;…
Ποιος από εμάς, θα επέτρεπε την νοητική και σωματική αυτοδιάθεση του άλλου, ακόμη και αν αυτός δεσμευότανε μαζί του, με στερεοτυπικού υποβάθρου και βάση ανθρώπινων συμβάσεων παραδοχών και νόμων, οποιοδήποτε τύπου σχέση υποχρεωτικής «δοσοληψίας»;…
Ποιός από εμάς, θα έριχνε τον εαυτό του στην «φωτιά», για να σώσει κάποιον άλλον από βέβαιο θάνατο, με κίνδυνο να χάσει αυτός την ζωή του;…
Ποιος από εμάς, θα έβαζε στο σπίτι του κάποιον άστεγο, και θα κοιμόταν αυτός στο πάτωμα;…
Ποιος από εμάς, θα ζητούσε συγνώμη σε κάποιον που τον «έβλαψε» και όχι σε κάποιον που αυτός έχει βλάψει;…
Ποιος από εμάς, θα χάριζε την ζωή του, θυσία αγάπης, για να ζήσει κάποιος νεώτερος του, ίσως το παιδί του;… Έναν ξένο;…
Ποιος από εμάς, θα τα έβαζε με τον εαυτό του χωρίς να «φταίει», για τα δεινά κάποιου άλλου, έξω και μακριά από την δική του ύπαρξη;…
Μην ψάχνετε να βρείτε τι φταίει…
Κανείς δεν σας φταίει…
Όλοι μας φταίμε και ο καθένας ξεχωριστά…
Γίνετε «πειρατές» στην σκέψη σας, αν θέλετε όλοι μαζί να προχωρήσουμε μπροστά, σ’ αυτή την υπέροχη γαλάζια σφαίρα, που «κρέμεται» 4,5 δις χρόνια και θα «κρέμεται» άλλα τόσα στο κενό, στις εσχατιές του σύμπαντος…
Ή αφήστε την, «αλυσοδεμένη» με αόρατες αλυσίδες, και ενδιαφερθείτε, για την δική σας επιβίωση, των προσφιλών σας προσώπων, του οικισμού που ζείτε, του κράτους του οποίου υπερήφανους πολίτες, θεωρείτε τον εαυτό σας, όσο «αυτό» (και μόνο αυτό στην τελική), μπορεί να «ευημερεί»…
Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η μπίλια θα κάτσει στο «0» για όλους μας, και τα «λεφτά» θα πάνε στην «Banca»...
Γιατί πάντα εκεί πηγαίνανε… Πάντα εκεί θα πηγαίνουν…
Άλλο ένα «ταξίδι» μου γύρω από τον Ήλιο με αυτό το πανέμορφο «Γαλάζιο σκάφος», που θέλω να θεωρούμε «πλήρωμα» και όχι «επιβάτης», τελείωσε σήμερα…
Έγινα καλύτερος άνθρωπος;… Δεν ξέρω…
Κέρδισα κάτι στην πορεία;… Θα φανεί…
Πρόσφερα τίποτα σε κάτι έξω από μένα;… Δεν μπορώ να το κρίνω εγώ…
Το «λάθος», είναι λάθος, ακόμη και αν το κάνουν όλοι…
Το «σωστό» είναι σωστό, ακόμη και αν δεν το κάνει κανείς…
Αγαπήστε χωρίς όρια…
Χαρίστε χωρίς προσδοκία…
"Neytiri"… For you…
Βαρκάρης του Φεγγαρόφωτος
Πηγή:
