Δεν έχω προλάβει όλες τις αναλύσεις και τους σχολιασμούς γύρω από το
εκλογικό αποτέλεσμα, ο τηλεοπτικός χρόνος φαίνεται να βυθίζει τη σκέψη
του μέσου έλληνα γύρω από το διαρκές δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» ωστόσο η
στρατηγική των δύο ετοιμοθάνατων γιγάντων είναι περισσότερο πολύπλοκη
από όσο δείχνει μια πρώτη ανάγνωση.
Τις πρώτες ώρες μετά την ανακοίνωση των exit polls το ΠΑΣΟΚ ήταν
εξαφανισμένο όχι όμως γιατί φοβόταν να αντιμετωπίσει την αλήθεια της
κατάρρευσης του αλλά γιατί σχεδίαζε την στρατηγική διαχείρισης της
«ανάγκης για κυβέρνηση». Το πρώτο χτύπημα ήρθε με μια γενικόλογη
πρόσκληση για συγκυβέρνηση με τον νικητή ΣΥΡΙΖΑ βασισμένου στο αυθαίρετο
συμπέρασμα ότι η λαϊκή εντολή επιτάσσει κυβερνήσεις συνεργασίας, το
δεύτερο, με τη ψήφο ανοχής και εν λευκώ εντολή όλων υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ
στη τρίτη πράξη ο κομιστής της παγίδας-μπλόφας γίνονταν η ΔΗΜΑΡ.
Βασικός στόχος και των δύο κομμάτων με τη προσθήκη της ΔΗΜΑΡ είναι η
κατάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως ενός ανεύθυνου καταγγελτικού γκρουπούσκουλου που
μπροστά στο κρίσιμο της απόφασης θα διαλυθεί μέσα στις συνιστώσες του.
Όταν φάνηκε ότι το ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπέκυπτε σε μια τέτοιου τύπου αβρότητα
τα πράγματα έγιναν σκληρότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε ανεύθυνος παρά το ότι
σύμφωνα με την επικοινωνιακή διαχείριση αυτού του βομδαρδισμού
υπαναχωρούσε αν δεν έκανε «κωλοτούμπα» στο ζήτημα της επιστολής προς το
Μπαρόζο.
Οι αντιφάσεις του επικοινωνιακού πολέμου γίνονται ξεκάθαρες, ωστόσο
και παρά το ότι οι υπογραφές των δύο αρχηγών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι
ολαφάνερα μη νομιμοποιημένες και κατά την ομολογία των ιδίων υπήρξαν
προϊόν πιέσεων και απειλών, η πρόσκληση για αναίρεση τους χαρακτηρίζεται
ως πίεση για «δήλωση μετάνοιας». Οι νέες δημοσκοπήσεις από αρκετά
φειδωλές μέχρι πρότινος εταιρείες δεν δείχνουν την αναμενόμενη
κατάρρευση, τα πράγματα φαίνεται να δυσκολεύουν πόσο μάλλον όταν τα 5
σημεία που θέτει ως προϋπόθεση ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτονται με ελαφρότητα ως
ανεδαφικά.
Κάπου εδώ έρχεται να παίξει το ρόλο της η σκληρή δεξιά, τα 5 σημεία
του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούνται από τα 7 των Ανεξάρτητων Ελλήνων που στις
πρώτες μέρες της επικοινωνιακής λαίλαπας φάνηκε σιωπηλός ουραγός του
αντί-μνημονιακού μετώπου και πίσω από τις εξελίξεις. Στα «ανεδαφικά»
σημεία του ΣΥΡΙΖΑ προστίθενται τα 7 σημεία του Πάνου Καμμένου και σαν
κερασάκι οι θέσεις των κουστουμαρισμένων νέο-ναζιστών για να δείξουν ότι
τέτοιου είδους προϋποθέσεις κατατάσσονται de facto στα «άκρα».
Τα συμπεράσματα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο καθαρά και οι
φωνές του Άδωνη ή του Αργύρη Ντινόπουλου διαπερνούν τον τηλεοπτικό αέρα
από την ΕΡΤ μέχρι τη Τατιάνα (του μετανοημένου Σταμάτη Μαλλέλη). Ο
ΣΥΡΙΖΑ και το αντί-μνημονικό μέτωπο στο οποίο τείνει να ηγεμονεύσει
είναι ανεύθυνο, καιροσκοπικό, επικίνδυνο, δραχμολάγνο ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι».
Σαν να μην υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις, σαν η ΔΗΜΑΡ και οι
Ανεξάρτητοι Έλληνες να μοιάζουν εύκολοι και αναλώσιμοι αντίπαλοι από το
Πασοκογενές κέντρο και τη Λαϊκή δεξιά. Κλείνοντας και ενώ οι φωνές του
αντιπολιτευόμενου αλλά πρόθυμου για ανοχή μετώπου ακούγονται ακόμα στη
ανοιχτή τηλεόραση πίσω μου συμπεραίνω το εξής: Η στρατηγική του
μνημονιακού μετώπου θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός του «εθνικού χώρου», στα
λαϊκιστικά και επικίνδυνα άκρα ειδικά αν δεν καταφέρει να το καταστήσει
συνένοχο στις μνημονιακές πολιτικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει πάση θυσία να
μείνει εκτός του νέου ρεύματος ενός αδιευκρίνιστου «εμείς» που δομήθηκε
στη παραπληροφόρηση γύρω από το ρεύμα συμπαράστασης των «we are all
greeks».
Λόγγος Μιχάλης
Πηγή: koutipandoras.gr/?p=20281
