«Δεν υπάρχουν αληθινοί άντρες πια», «οι
άντρες δεν φλερτάρουν, δεν κάνουν το πρώτο βήμα». Φράσεις που ακούς πολύ συχνά
σε καθημερινές γυναικείες κουβέντες και πλησιάζουν να γίνουν κλισέ. Δεν έχω
πρόθεση να κατηγορήσω το γυναικείο φύλο και να υποστηρίξω τους άντρες. Πριν
βιαστούμε όμως να δώσουμε την ετυμηγορία μας, αλήθεια, διερωτηθήκαμε γιατί
επικρατεί σήμερα αυτή η κατάσταση γύρω μας; Μήπως έχουμε κι εμείς ένα μεγάλο
μερίδιο ευθύνης σε αυτό; Μήπως εμείς με τη δική μας στάση οδηγήσαμε τους άντρες
στην αντίπερα όχθη; Καταρχήν ξεκαθαρίζω ότι δεν αναφέρομαι σε όλες τις γυναίκες
αλλά δυστυχώς σε ένα μεγάλο ποσοστό, αρκετό για να γενικεύσει την εικόνα που
σχηματίζεται για μας ως σύνολο και που σίγουρα δεν μας τιμά.
Πολύ συχνά διερωτούμαι αν γεννήθηκα σε λάθος
εποχή. Αισθάνομαι ότι έχουμε μπερδέψει τους ρόλους και δεν ξέρουμε τελικά τι
πραγματικά θέλουμε. Δεν είμαι φεμινίστρια αλλά υποστηρίζω αναμφισβήτητα τα
δικαιώματα και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Σίγουρα με την πάροδο των
χρόνων έχει αναγνωριστεί η προσφορά της και έχει γίνει αποδεκτό ότι δεν είναι
σε καμιά περίπτωση κατώτερη από τον άντρα. Η σύγχυση όμως προέκυψε όταν έγινε
λόγος για «εξίσωση των δύο φύλων». Η αρχή αυτή είναι από μόνη της ουτοπική. Ας
είμαστε ρεαλίστριες: δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη εξίσωση των δύο φύλων. Σε
κάποια θέματα και τομείς έχουν περισσότερες ικανότητες οι άντρες, έτσι έχουν αυτοί
«το πάνω χέρι» και σε άλλα οι γυναίκες. Και γιατί δεν μας αρέσει αυτό; Ας
καταλήξουμε κι εμείς επιτέλους στο τι ακριβώς θέλουμε από τους άντρες. Αν
θέλουμε να έχουμε δίπλα μας το κλασικό πρότυπο του άντρα που να μπορεί να μας
στηρίξει και να αναλάβει τα ηνία και την ευθύνη μιας οικογένειας και να μας
παρέχει την ασφάλεια που χρειαζόμαστε ή αν θέλουμε εμείς να έχουμε όλους τους
ρόλους, να είμαστε παντού και σε όλα
ανεξάρτητες. Τότε όμως γιατί τους κατηγορούμε ότι εξαφανίστηκαν και ότι
δεν είναι πραγματικοί άντρες; Αφού εμείς οι ίδιες έχουμε χάσει το μέτρο και
τους έχουμε πάρει όλους τους ρόλους.
Και επανέρχομαι στο επίμαχο θέμα του φλερτ και
των σχέσεων των δύο φύλων. Ακόμα και εδώ, ή κυρίως εδώ, οι γυναίκες έχουν πάρει
έναν κατεξοχήν ανδρικό, μέχρι πριν κάποια χρόνια, ρόλο- του άντρα κυνηγού. Οι
περισσότερες γυναίκες έχουν γίνει οι ίδιες κυνηγοί, πλησιάζουν τους άντρες,
τους φλερτάρουν, τους προκαλούν και όχι πάντοτε με τον πιο κομψό τρόπο αλλά
συχνά απροκάλυπτα. Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο αυτό αρέσει στους άντρες αλλά
έχω την εντύπωση ότι τους περισσότερους τους απωθεί. Σίγουρα τους κολακεύει
όταν μια γυναίκα δείχνει ενδιαφέρον για αυτούς και αισθάνονται γοητευμένοι αλλά
από κει και πέρα θέλουν οι ίδιοι να αναλάβουν το ερωτικό παιχνίδι, για να έχουν
και την ικανοποίηση της «κατάκτησης». Εμείς όμως τους το στερήσαμε και αυτό.
Τώρα τα έχουν όλα έτοιμα. Έτσι γιατί να προσπαθήσουν για οτιδήποτε αφού αρκετές
από μας είναι διατεθειμένες να τους προσφέρουν τα πάντα πριν καν το ζητήσουν;
«Ο πραγματικός άντρας χρειάζεται δύο
πράγματα: κίνδυνο και παιχνίδι. Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται τη γυναίκα, σαν το
πιο επικίνδυνο παιχνίδι». Έχουν ανάγκη να δείξουν ότι είναι πραγματικοί άντρες
και εμείς να τους ξαναδούμε ως τέτοιους. Γι’ αυτό ας επαναπροσδιορίσουμε τους
ρόλους μας και ας τους βάλουμε στη σωστή τους διάσταση. Αρκεί και από τις δύο
πλευρές να υπάρχει σεβασμός, κατανόηση και αμοιβαίοι συμβιβασμοί. Και τότε ίσως
οι σχέσεις να γίνουν πιο σταθερές και οι άνθρωποι να αισθάνονται συναισθηματικά
πλήρεις και γιατί όχι; -αληθινά ευτυχισμένοι...
Πηγή: από αναγνώστριά μας μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομίου
