Η αποχή, όμως, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Υπάρχουν και άλλα, μεγαλύτερα ή μικρότερα, τα οποία άπτονται άμεσης παρέμβασης και επίλυσης. Και αυτά τα άλλα προβλήματα δεν είναι η ανεργία, η ανασφάλεια, η έλλειψη επαρκούς Παιδείας και παροχής κοινωνικών υπηρεσιών και υπηρεσιών υγείας. Σαφέστατα αποτελούν ένα υπογάστριο για την ανάπτυξη πολιτικών και κοινωνικών «καρκινωμάτων», αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, αποτελούν ένα μέρος αυτού που σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Δεν μας φταίει η Μέρκελ, η Λαγκάρντ και τα άλλα πρόσχαρα υπαλληλάκια της Ε.Ε. Αυτοί βρήκαν και τα κάνουν. Δεν είναι το οικονομικό πρόβλημα εκείνο που σκοτώνει την χώρα, αλλά η ίδια η χώρα και τα αρμόδια θεσμικά όργανά της που επέτρεψαν να δημιουργηθούν αυτές οι «θηλιές» που σήμερα πνίγουν έναν ολόκληρο λαό (ο οποίος έχει και τις δικές του τραγικές και τεράστιες ευθύνες).
Δεν φταίει ο Ερντογάν, ούτε ο Γκρουέφσκι, αλλά ούτε και οι Τσάμηδες, που απειλούν με σμίκρυνση την Ελλάδα. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους και την κάνουν πάρα πολύ καλά. Το ζητούμενο είναι εμείς τι αντιπαραθέτουμε απέναντί τους. Τοποθετήσαμε μήπως κάποιον ικανό διπλωμάτη απέναντι στον Γκρουέφσκι; Καταγγείλαμε, διπλωματικά και πολιτικά, στα διεθνή φόρα (όχι απαραίτητα στα Διεθνή Δικαστήρια που «δικάζουν» κατά το δοκούν των ισχυρών) τους Τσάμηδες και τις τακτικές τους απέναντί μας; Αναθέσαμε σε ικανούς διπλωμάτες την δημιουργία «λόμπι» που θα στηρίξουν την Ελλάδα, απέναντι στην θρασύτητα ενός κατευθυνόμενου πλήθους; Μήπως τολμήσαμε να βάλουμε απέναντι στον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου έναν ικανό συνομιλητή, ο οποίος θα αποστομώνει την κάθε τουρκική απαίτηση και θα αντιστρέψει το κλίμα, συνεπικουρούμενος από ένα επιτελείο που θα οργώνει τον πλανήτη και θα οργανώνει ημερίδες ενημέρωσης για την τουρκική προκλητικότητα, την τουρκική επιθετική πρακτική πολιτική, για τις τουρκικές παραβιάσεις και τα εγκλήματα που έχουν μέχρι σήμερα μείνει ατιμώρητα; (γενοκτονία Ποντίων, Σμύρνη, Κύπρος κ.α.)
Καλό είναι να μην παλεύουμε με αόρατους εχθρούς. Πρέπει να δούμε –επιτέλους- την βλαπτικότητα συγκεκριμένων ανθρώπων που ανήκουν στην πολιτική και στην οικονομία, πρέπει να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας τους και στη συνέχεια πρέπει να τους οδηγήσουμε απέναντι στην Δικαιοσύνη. Και αυτό δεν θα το κάνουν τα κόμματα –επειδή ποτέ δεν θα τολμήσουν να «τακτοποιήσουν» όπως πρέπει τους ριψάσπιδες, τους εθνικά επικίνδυνα ενεργούντες και τους φερόμενους ως εκφραστές συμφερόντων που δεν συνάδουν με τα συμφέροντα της χώρας-, αλλά οι πολίτες. Αλλά, ποιοι πολίτες θα ξεκινήσουν το κυνήγι των «μαγισσών»; Αφού οι περισσότεροι είναι αδιάφοροι και μία σημαντικότατη μερίδα από τους υπόλοιπους φοράνε κομματικές παρωπίδες. Αυτοί οι πολίτες δεν μπορούν όχι μόνο να κατανοήσουν την πηγή των προβλημάτων που σήμερα τους εξοντώνουν, αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν ούτε το ότι έχουν γίνει ίδιοι με τους θύτες τους…
Τραγικό, αλλά αληθινό. Φτάσαμε ως χώρα να αναζητούμε ηγέτες και γίναμε ικέτες! Δυστυχώς, δεν κάθισε κανένας στον σβέρκο μας. Οικειοθελώς σκύψαμε και ζητήσαμε από αισχρούς και πνευματικά πένητες, να μας καθοδηγήσουν στην έξοδο από τον χώρο που οι ίδιοι αδιαμαρτύρητα μπήκαμε. Δεν είμαστε λαός ούτε για γέλια, ούτε για κλάματα. Για λύπηση είμαστε και σε αυτό έχουμε αρχίσει –χωρίς ντροπή- να προσδοκούμε πλέον!!!
Ζητάμε να μας λυπηθούν οι υπάνθρωποι που αποζητούν την εξαθλίωσή μας…
Ζητάμε να μας λυπηθούν και να μας αφήσουν ήσυχους, εκείνοι που τους προσκαλέσαμε για να μας διαλύσουν…
Ζητάμε να διαπραγματευτούμε τις βασικές αρχές του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας, με υπαλλήλους του νεοταξισμού και στυγνούς εκφραστές του ισοπεδωτισμού.
Ζητάμε να μας λυπηθεί δήμιος που θα πλουτίσει με τον θάνατό μας!!!
Δεν βλέπουμε πως το πρόβλημα σε όλα όσα μας συμβαίνουν είναι η δική μας παθητική στάση. Δεν κατανοούμε πως γίναμε οικειοθελώς σκλάβοι πιστεύοντας ηλιθιωδώς πως έτσι θα διασώσουμε την… ελευθερία μας.
Πατριώτες, αν δεν το καταλάβατε ακόμη, είμαστε σε πολύ λάθος δρόμο. Το πρόβλημά μας δεν βρίσκεται έξω από τα σύνορα, αλλά είναι μέσα. Ίσως και μέσα στον καθένα από εμάς, που αφεθήκαμε να διαφθαρούμε από τα υποπόδια του παραλογισμού, που επιτρέψαμε να γευτούμε τις ηδονές της διεθνούς πόρνης. Αν δεν καταλάβουμε σύντομα πως ο ατομικισμός που μας διακατέχει αποτελεί το μέγιστο όπλο εκείνων που μας θέλουν υπάκουους και σκυμμένους, τότε πολύ σύντομα θα νιώσουμε τις αλυσίδες που μας φόρεσαν σε χέρια, πόδια και λαιμό. Βέβαια, είχαν προηγηθεί οι αλυσίδες που μας είχαν φορέσει στο μυαλό, τις οποίες και άμεσα πρέπει να αποτινάξουμε.
Δεν φταίνε, λοιπόν, εκείνοι που θέλουν να μας πάρουν τα πάντα, αλλά το πρόβλημα είμαστε εμείς που πιστεύουμε ότι δεν θα μας τα πάρουν ή πως θα μας αφήσουν κάτι για να μπορέσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Λάθος! Την αξιοπρέπειά μας την απωλέσαμε όταν δεχθήκαμε να συζητήσουμε την επιβίωσή μας με τους δολοφόνους λαών, πιστεύοντας πως δεν θα δολοφονήσουν κι εμάς. Αυτοί αυτή την δουλειά ξέρουν να κάνουν. Και αυτή θα κάνουν. Εμείς, όμως, γιατί επιμένουμε να παραμένουμε στο ρόλο του θηράματος που αυτοί με μεγάλη ευχαρίστηση εξολοθρεύουν; Γιατί, επιμένουμε να κοιτάζουμε εκεί που μας δείχνουν και δεν γυρίζουμε το βλέμμα μας να δούμε τι βρίσκεται εκεί που δεν θέλουν να δούμε; Πότε θα καταλάβουμε πως το πλιάτσικο εις βάρος της πατρίδας μας, εις βάρος όλων μας, μόλις άρχισε και δεν θα τελειώσουμε αν δεν τους φωνάξουμε «αρκετά, δρόμο από εδώ»; Αν δεν τους πάρουμε με τις πέτρες, θα μας πάρουν –χωρίς καμία αμφιβολία- τις ζωές μας, είτε μεταφορικά είτε όχι. Και το ότι ήδη μετράμε νεκρούς, αποτελεί την περίτρανη απόδειξη των προθέσεων και της τακτικής τους. Ας συνετισθούμε λοιπόν κι ας αλλάξουμε πορεία. Ας κοιτάξουμε προς τους προγόνους μας, κατανοώντας πως οι μνηστήρες ήρθαν για να μας τα πάρουν όλα.
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να μεμψιμοιρούμε για όσα μας συμβαίνουν και ας αναλάβουμε –επιτέλους- τις ευθύνες των πράξεων και των ζωών μας. Ειδάλλως, πολύ σύντομα, θα καταλήξουμε στον σιωπηλό και συναινετικό αφανισμό μας.
Έχουμε σκεφτεί να γίνουμε περισσότερο ειλικρινείς, πρώτα με τον εαυτό μας;
Έχουμε σκεφτεί να γίνουμε περισσότερο ανθρώπινοι, πρώτα με τον γείτονά μας;
Έχουμε σκεφτεί να γίνουμε περισσότερο δημοκράτες, πρώτα στην οικογενειά μας;
Έχουμε σκεφτεί να γίνουμε περισσότερο πιστοί, πρώτα με τον Θεό μας;
Κωνσταντίνος
Πηγή: http://kostasxan.blogspot.com/2012/07/blog-post_7884.html
