Ένα εκπληκτικώς αποκαλυπτικό άρθρο της εφημερίδας "Ελληνοκρατία" Φύλλο Αγώνος 28 - Ιανουάριος 1998 (δεν κυκλοφορεί από το 1998), που ανακαλύψαμε ψάχνοντας τα αρχεία της, είναι αυτό που αναφέρεται στην τεχνητή "οικονομική κρίση" 1997-98 στην Άπω Ανατολή. Είναι εκπληκτικό πως η εφημερίδα αναφέρεται στα ίδια πρόσωπα και οργανισμούς, που σήμερα τα μαθαίνουμε από την ιδική μας τεχνητή κρίση και πόσο απλά και αποκαλυπτικά μας εξηγεί, πως ο Διεθνής Σιωνισμός δημιουργεί "κρίσεις", όταν, όπου και όπως θέλει, αναλόγως τον σχεδίων του για τον παγκόσμιο έλεγχον. Έτσι έπρεπε να γίνεται και σήμερα ο εθνικιστικός αγών, στα τόσο "άγουρα" χρόνια που χάθηκαν σε "άριους", "φυλετισμούς", "οικογενειακούς" ξυλοδαρμούς, ίντριγκες, μίση, φθόνους, πρακτορεύσεις και αλληλομαχαιρώματα. Κρίμα!_~1.JPG)
Παρ’ όλην την αδιαφάνειαν Ευρωπαϊκών και Ιαπωνικών Τραπεζών, ο δανεισμός της Ανατολικής Ασίας εκτιμάται στα 1 τρισ. δολάρια, με συμμετοχή των Ευρωπαϊκών Τραπεζών στο 50-55%, 30-35% της Ιαπωνίας και μόνον 10-15% αντιπροσωπεύει τοποθετήσεις αμερικανικών Τραπεζών. Η «αμερικανική» οικονομία όμως ανέλαβε και ενόψει της σχεδιαζομένης Ο.Ν.Ε. των Ευρωπαϊκών χωρών και πιθανής ισχυροποιήσεως του «ΕΥΡΩ», μαζί με τον άγνωστον παράγοντα «Κίνα» εις τα σχέδια της Νέας Εποχής, επέβαλε την άμεσον ανάληψιν πρωτοβουλιών «για να μπούνε τα πράγματα στη θέσιν τους». Ιδού λοιπόν πως προετοιμάσθη και εμεθοδεύθη η…κρίσις.
Από το 1989 και εντεύθεν, μέχρι τον Νοέμβριον του 1997, όπου με έκθεσιν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου παρέχεται μία ζοφερή εικόνα των Ευρωπαϊκών Τραπεζών έναντι των Αμερικανικών, η ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας ανέπτυξε ποσοστόν τραπεζικής κερδοφορίας 14-15% έναντι 10% της Γερμανικής και 7% της Ιταλίας.
Συγχρόνως με αυτό, ο Εβραιοαμερικανικός Οίκος Οικονομικών Μελετών Moody’s, ο οποίος, παγκοσμίως αξιολογεί την αξιοπιστίαν μιάς χώρας στην αποπληρωμή των οφειλών της σε ξένο νόμισμα και την πιστοληπτική ικανότητα εταιρειών, άρχιζε το «εβραιο-άρεστο» έργον του. Επεδόθη εις κατάταξιν υποβαθμίσεως πλήθους ιαπωνικών Τραπεζών και χρηματιστηριακών εταιρειών, με συνέπεια να δεχθεί βαρύ πλήγμα το ήδη (από το 1980) ευάλωτο ιαπωνικό τραπεζικό σύστημα. Την ίδια στιγμή εξέδωσε σαφή προειδοποίησιν πως θα υποβαθμίσει την γαλλικήν κρατικής Τράπεζαν Credit Lyonnais, σημαντική δανειοδοτική Τράπεζα της Ασίας, ενώ το αυτό «επεσήμανε» και για άλλες γαλλικές τράπεζες και τρεις γερμανικές (Commerz Bank κ.α.) και όχι μόνον. Επετέθη με την αυτήν σφοδρότητα και εναντίον Κορεατικών και Ιαπωνικών Τραπεζών, ιδία της Yamaichi Securities, της αρχαιοτέρας (100 ετών) χρηματιστηριακής εταιρείας της χώρας και τετάρτης μεγαλυτέρας. Η όλη αυτή «κίνησης» των Moody’s πυροδότησε κύμα ανησυχιών και συνέβαλε καταστρεπτικώς στο σχεδιασθέν τεχνητό «κράχ». Εβραϊκοί οικονομικοί εγκέφαλοι και εβραϊκοί παράγοντες των κρατικών μηχανισμών εις Ευρώπην, εδέσμευον, εν τω μεταξύ, κάθε θέλησιν των κυβερνήσεων χωρών της, εις το να δεχθούν κάθε πρότασιν αμερικανικής πρωτοβουλίας για ειδικήν συνάντησιν των Επτά προς λύσιν της κρίσεως, καθ’ ην στιγμήν οι χώρες αυτές έπρεπε να είχαν κάθε έλλογον ενδιαφέρον προς τούτο, αφού αυτές παραμένουν οι κύριοι δανειστές των εις κρίσιν οδηγηθείσων Ασιατικών χωρών. Προς τούτο, ο Εβραίος «Γάλλος» υπερυπουργός Οικονομίας και Βιομηχανίας Ντομινίκ – Στρόςς – Καν (σ.σ. Κοέν) απέρριπτε την πρότασιν, ενώ η Βόννη δήλωσε…άγνοιαν της προτάσεως!!!
Ο δρόμος για τον...πλανητάρχη ήτο ανοικτός. Οι «Αμερικανοί», παγκόσμιοι εμπρησταί κάθε υποθέσεως, θα ενεφανίζοντο πάλιν ως πυροσβέσται εκεί όπου επυροδότησαν.
Απελπισμένοι, λοιπόν, οι ηγέτες των υπό κρίσιν χωρών, με δεδομένην την «άρνησιν» βοηθείας της Ευρώπης, εστράφησαν ευχαριστώντες τον Αμερικανόν Πρόεδρον που…έσπευσε προς βοήθειαν των.
Ο Πρόεδρος της Ν. Κορέας εζήτησε από τον πρόεδρο Κλίντον να μεσολαβήσει εις τους…διεθνείς τραπεζίτες για την κατανόησιν των και την επιείκειάν των εις την αναδιαπραγμάτευσιν του χρέους. Κεντροαριστερός ων, «κατάπιε» κυριολεκτικώς τους ταπεινωτικούς όρους του δανείου, συμβιβαζόμενος με το Δ.Ν.Τ. και το ξένο κεφάλαιο. Αμέσως μετά, το υπουργείο Οικονομικών ώρισε τις δύο πανίσχυρες εβραιοαμερικανικές Τράπεζες Goldman Sachs και Salomon Smith Barney ως οικονομικούς συμβούλους της χώρας σε οικονομικά και χρηματιστηριακά θέματα (βάλανε τον λύκο να φυλάει το μαντρί).
Ο δικτάτωρ της Ινδονησίας Σουχάρτο επεβραβεύθη από τον Πρόεδρο Κλίντον για τις αποφάσεις περί…μεταρυθμίσεων που έλαβε αμέσως μετά το «κράχ», ώστε να του χορηγηθεί το δάνειο των 43 δισ. δολαρίων από το Δ.Ν.Τ.
Το Χόνγκ-Κόγκ που ευημερούσε πρίν την ένωσιν του με την Κίνα, ξαφνικώς ευρέθη μέσα στον ίλιγγο της κρίσεως. Η Peregrine, η μεγαλυτέρα τράπεζα επενδύσεων και η ισχυρότερη της Ασίας, εχρεωκόπησε, ενώ η μεγαλοεταιρεία ακινήτων «Sino Land» είναι στα πρόθυρα πτωχεύσεως.
Έτσι λοιπόν η τεχνητή κρίσις που εξέσπασε εις Ν. Κορέαν, Ινδονησίαν, Μαλαισίαν, Χονγκ-Κόγκ και Ιαπωνία, υποκινούμενη από τους σιωνιστικούς οικονομικούς εγκεφάλους, εξηνάγκασε την Ασία να προσκυνήση την Wall-Street.
Από την Παρασκευή 10-1-1998 το Μανχάταν ανακουφισμένον και ικανοποιημένον από την όλην πορείαν του τεχνητού χρηματιστηριακού/νομισματικού και τραπεζικού «κράχ», είδε να εξοντώνονται σχεδόν οι Ασιατικές οικονομίες, να ταπεινώνονται υπερήφανοι λαοί και τον ευρωπαϊκόν εγωϊσμόν να αντιλαμβάνεται το μεγαλείον του «θείου Σάμ», απέναντι της όποιας παγκοσμίου ηγετικής φιλοδοξίας του.
Στην Ευρώπη, η κρίσις θα έχει και μελλοντικές επιπτώσεις επί των οικονομικών των εμπλεκόμενων εις αυτήν χωρών, με ταυτόχρονη μείωσιν των δανειοδοτικών της δραστηριοτήτων, προκαλώντας προβλήματα στην πραγματική οικονομία και ίσως αποδυναμώνοντας το «ΕΥΡΩ» εις τα πρόθυρα της Ο.Ν.Ε.
Όσον αφορά το Ελληνικόν Δημόσιον, αυτό προτίθεται να καλύψει τις δανειακές του ανάγκες (κάνει και άλλη δουλειά;) του 1998 με περισσότερες προσφυγές στον...εξωτερικό δανεισμό (λες και δεν το ξέραμε!). Δεν χρειάζονται πια πόλεμοι να ελέγχουν οι Εβραίοι τα κράτη. Με τις οικονομικές «κρίσεις» παίρνουν ό,τι θέλουν και τους είναι και υποχρεωμένα.
Χρειαζόμεθα ελληνικήν κυβέρνησιν. Τιμίαν διαχείρισιν του δημοσίου χρήματος, με παραδειγματικώς σκληράν τιμωρίαν όσων καταβαράθρωσαν την οικονομίαν μας. Άνοιγμα προς νέες αγορές που να ελέγχονται ολιγότερον από τον σιωνιστικόν παράγοντα και συνάψεις νέων οικονομικών συμφωνιών. Ισχυρή βιομηχανία.
Τέλος, να κλεισθεί το Χρηματιστήριον, χώρος όπου μηχανεύονται δεινά για την οικονομία του τόπου μας, καταστρέφονται περιουσίες, ανθεί ο «τζόγος», ο παραπλουτισμός και η αισχροκέρδεια εις βάρος του λαού!
Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο και ισχυρό ελληνοκρατικό εθνικιστικό κίνημα.
