Ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz με ένα ακόμη άρθρο καταπέλτη
ταράσσει τα νερά, επισημαίνοντας αυτή τη φορά τα όσα παράλογα
συμβαίνουν στην αμερικανική κοινωνία/οικονομία, ειδικότερα ως προς την
φορολογική ανισότητα. Στο άρθρο του με τίτλο «Το δίκαιο μερίδιο του κ.
Romney» ο Joseph Stiglitz παίρνει ως αφορμή το θέμα που βρίσκεται στην
πρώτη γραμμή της επικαιρότητας στις ΗΠΑ: Εάν είναι ή όχι φοροφυγάς ο
Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Επισημαίνεται ότι ο κ. Romney κατηγορείται ότι ως διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας private equity, Bain Capital εκμεταλλεύθηκε παραθυράκια του νόμου και γλίτωνε φορολογία επανεπενδύοντας τις προμήθειές του.
«Οι δημοκρατίες βασίζονται σε ένα πνεύμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας στην πληρωμή των φόρων. Αν καθένας αφιέρωνε τόση ενέργεια όση οι πλούσιοι για να αποφύγει το δίκαιο μερίδιό του από φόρους, το φορολογικό σύστημα θα κατέρρεε», γράφει χαρακτηριστικά ο Stiglitz, επισημαίνοντας ότι ο τρόπος με τον οποίο φοροδιαφεύγει απροκάλυπτα ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών «σπάει» τους κοινωνικούς δεσμούς.
«Φυσικά ο Romney δεν είναι μόνος… Εκατοντάδες πολιτικοί ανά τον κόσμο κινούνται με τον ίδιο τρόπο. Και επειδή κατά τη λαϊκή ρήση ''το ψάρι πάντα βρωμάει από το κεφάλι'', κάθε υποψήφιος για την Προεδρία οφείλει να δίνει τη σωστή καθοδήγηση και πάνω από όλα να μάχεται κατά της φοροδιαφυγής».
Ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Warren Buffet υποστηρίζει ότι υπάρχει κάτι ουσιωδώς λάθος σε ένα σύστημα που φορολογεί τον ίδιο με χαμηλότερο ποσοστό απ' όσο τη γραμματέα του. Και έχει δίκιο, συνεχίζει ο καθηγητής αυτός στο πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. «Ο Romney θα συγχωρούνταν αν έλεγε το ίδιο: ένας εύπορος πολιτικός στο απόγειο της δύναμής του που ζητά υψηλότερους φόρους για τους πλούσιους θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας».
Όμως ο Romney επέλεξε άλλη γραμμή. «Προφανώς δεν παραδέχεται ότι ένα σύστημα που φορολογεί τους κερδοσκόπους χαμηλότερα απ' όσο τους σκληρά εργαζόμενους διαστρεβλώνει την οικονομία».
“Η κορυφή περιλαμβάνει έναν δυσανάλογα μεγάλο αριθμό κατόχων μονοπωλίων που αυξάνουν το εισόδημά τους περιορίζοντας την παραγωγή και εφαρμόζοντας πρακτικές που δεν ευνοούν τον ανταγωνισμό, προέδρους διοικητικών συμβουλίων που εκμεταλλεύονται παραθυράκια του νόμου για να αρπάξουν μεγαλύτερο μερίδιο των εταιρικών κερδών (αφήνοντας λιγότερα για τους εργαζόμενους) και τραπεζίτες που επιδίδονται σε επιθετικό δανεισμό και καταχρηστικές πρακτικές στις πιστωτικές κάρτες (συχνά βάζοντας στο στόχαστρο φτωχά και μεσαία νοικοκυριά). Υπάρχει ένας ακόμη φαύλος κύκλος: η οικονομική ανισότητα μεταφράζεται σε πολιτική ανισότητα η οποία, με την σειρά της, ενισχύει την πρώτη, μέσω ενός φορολογικού συστήματος που επιτρέπει σε ανθρώπους όπως ο Romney (ο οποίος επιμένει ότι φορολογήθηκε «τουλάχιστον με 13%» την τελευταία δεκαετία) να μην πληρώνουν το δίκαιο μερίδιό τους.
"Ο Romney δεν είναι φοροφυγάς. Όμως δεδομένου ότι το υψηλότερο ποσοστό φορολόγησης του εισοδήματος στις ΗΠΑ φθάνει το 35%, είναι αναμφίβολα «μεγάλης κλίμακας φορο-αποφυγάς», καταλήγει ο Stiglitz.
ΠΗΓΗ: www.euro2day.gr
