Αντί το κράτος να δανείζεται-παίρνει τα λεφτά από του ευρωπαϊκούς Μηχανισμούς και να τα δίνει στις τράπεζες, να τα δίνει σε επιχειρηματίες και ιδιώτες με τρόπο δεσμευτικό ώστε τα χρήματα να φτάσουν στις τράπεζες για να κλείσουν εκκρεμότητες παρελθόντων ετών.
Έτσι επιτυγχάνεται αφενός το κλείσιμο
εκκρεμοτήτων της αγοράς των νοικοκυριών και της επιχειρηματικότητας με τις τράπεζες αλλά και: στήριξη της πραγματικής αγοράς, μείωση του ιδιωτικού χρέους, μείωση των δόσεων των νοικοκυριών αύξηση της κατανάλωσης μείωση της ύφεσης, ελάφρυνση της κρίσης, δεν καταστρέφεται η τραπεζική πίστη και το κυριότερο φαίνεται φως στο βάθος του τούνελ. Φαίνεται ορίζοντας μετά την καταιγίδα για όλους. Πολιτικά τέλος το Μνημόνιο γίνεται “αποδεκτό” και επιτρέπει μεταρρυθμίσεις.
Από ότι φαίνεται όμως η κρίση χρησιμοποιείται ως όχημα και για να περάσουν πολλά άλλα και να γίνουν βίαια κάποιες μεταρρυθμίσεις αλλαγές και ανακατατάξεις τοπικά και περιφερειακά.
