Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε (Ιανουάριος 2011) στο έγκριτο αμερικανικό
επιστημονικό έντυπο Foodborne Pathogens and Disease καταδεικνύει ότι τα
παραγωγικά ζώα στη χώρα μας -και όχι μόνον- «ντοπάρονται» με μεγάλες
ποσότητες αντιβιοτικών με συνέπεια ορισμένα
Ερευνητές του Εργαστηρίου Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων συνέλεξαν δείγματα κρέατος ή κρεατοσκευασμάτων
από σούπερ μάρκετ, εστιατόρια και καταστήματα πώλησης ντόπιων τροφίμων
στη Βορειοδυτική Ελλάδα και βρήκαν ότι το κρέας αποτελεί μια πηγή
ανθεκτικών βακτηριδίων, τα οποία απειλούν, μέσω της τροφικής αλυσίδας,
την υγεία.
Ο κίνδυνος, σύμφωνα με την επιστημονική υπεύθυνη της μελέτης
αναπληρώτρια καθηγήτρια κυρία Χρυσάνθη Παπαδοπούλου είναι να προσβληθεί ο
καταναλωτής από σταφυλόκοκκο, εντεροβακτηρίδιο, σαλμονέλα ή άλλον
παθογόνο μικροοργανισμό και να μην υπάρχει αντιβιοτικό για να
αντιμετωπίσει τη μόλυνση, καθώς τα στελέχη των βακτηρίων έχουν γίνει πια
ιδιαίτερα ανθεκτικά. Τρως κρέας «ντοπαρισμένο» με ΔΗΛΗΤΉΡΙΑ
Είναι ο άνθρωπος σαρκοφάγο ζώο; Οι άνθρωποι συχνά περιγράφονται ως
«παμφάγοι». Αυτή η ταξινόμηση βασίζεται στην «παρατήρηση» ότι οι
άνθρωποι, γενικά, τρώνε μία ευρεία ποικιλία φυτικών και ζωικών τροφών.
Ωστόσο, οι μεταβλητές, όσον αφορά στις ανθρώπινες διατροφικές πρακτικές,
συγχέονται από την κουλτούρα, τα έθιμα και την εκπαίδευση. Γι’ αυτό το
λόγο, η «παρατήρηση» δεν είναι η καλύτερη τεχνική που μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε όταν προσπαθούμε να προσδιορίσουμε την πιο «φυσική»
ανθρώπινη διατροφή.[1] Ενώ λοιπόν, οι περισσότεροι άνθρωποι απλώς
«συμπεριφέρονται» σαν παμφάγοι, το ερώτημα παραμένει αν ταιριάζει στην
ανατομία του ανθρώπου η ζωική διατροφή, όπως και η φυτική.
Μία καλύτερη και πιο αντικειμενική τεχνική είναι να κοιτάξουμε την
ανθρώπινη ανατομία και φυσιολογία. Τα θηλαστικά είναι, ανατομικά και
φυσιολογικά, προσαρμοσμένα να παίρνουν και να καταναλώνουν πολλών ειδών
διατροφές. (είναι συνήθης πρακτική όταν εξετάζονται απολιθώματα
θηλαστικών που έχουν εκλείψει, να εξετάζονται τα ανατομικά
χαρακτηριστικά για να συμπεράνουμε την πιθανή διατροφή τους). Επομένως
μπορούμε να εξετάσουμε θηλαστικά σαρκοφάγα, φυτοφάγα και παμφάγα, για να
δούμε ποια ανατομικά και φυσιολογικά γνωρίσματα σχετίζονται με κάθε
είδος διατροφής. Ύστερα μπορούμε να δούμε την ανατομία και φυσιολογία
του ανθρώπου για να συμπεράνουμε σε ποια ομάδα ανήκει. Είναι ο άνθρωπος σαρκοφάγο ζώο;
Διαλεγει ο άνθρωπος ό,τι θέλει και πορεύεται κατα που κάνει κέφι.
“Εσύ ρωτάς για ποιο λόγο ο Πυθαγόρας απέφευγε να τρώει κρέας, [2] εγώ, αντίθετα, απορώ τι έπαθε και τι ένιωθε ο πρώτος άνθρωπος και ακούμπησε το στόμα του σε αίμα σκοτωμένου πλάσματος, πλησίασε τα χείλη του σε σάρκα πεθαμένου ζώου και, παραθέτοντας σε τραπέζι μπαγιατεμένα πτώματα, ονόμασε λιχουδιές και νοστιμιές τα μέρη που λίγο πριν βρυχόνταν, μιλούσαν, κινούνταν και έβλεπαν. Πώς τα μάτια του άντεξαν να δουν αίμα πλασμάτων που σφάζονταν, γδέρνονταν, διαμελίζονταν, πώς η όσφρησή του άντεξε την αποφορά, πώς η σκέψη του μιάσματος δεν απέτρεψε τη γλώσσα να αγγίζει ξένα έλκη και να απολαμβάνει τους χυμούς και τα υγρά θανάσιμων τραυμάτων.
Τα δέρματα ανατρίχιασαν και τα κρέατα γύρω στις σούβλες μούγκρισαν ψημένα και ωμά, όταν ακούστηκε η φωνή των βοδιών (απόσπασμα από μία ωδή του Πινδάρου).
Τούτο βέβαια είναι πλάσμα της φαντασίας και μύθος, το δείπνο όμως είναι στ’ αλήθεια τερατώδες, να πεινάει κάποιος για ζώα που μουγκρίζουν ακόμα, να υποδεικνύει με ποια ζώα πρέπει να τρεφόμαστε, και να επινοεί μεθόδους για την άρτυση, το ψήσιμο και το σερβίρισμα των φαγητών. Την περίπτωση εκείνου που εγκαινίασε την τακτική τούτη πρέπει να εξετάσει κάποιος και όχι αυτού που τη σταμάτησε έστω και αργά.” [Περί κρεοφαγίας, 933 B-C].
«Είναι δύσκολο βέβαια να μιλάει κάποιος σε κοιλιές που δεν διαθέτουν αυτιά» Κάτων
“Ο λόγος μάς αναγκάζει με φρέσκο μυαλό και καινούργιο ζήλο να
ασχοληθούμε με το μπαγιατεμένο θέμα της σαρκοφαγίας. Είναι δύσκολο
βέβαια, όπως είπε ο Κάτων, να μιλάει κάποιος σε κοιλιές που δεν
διαθέτουν αυτιά.” Με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει ο Πλούταρχος το δεύτερο
από τα δύο έργα του με τον κοινό τίτλο Περί Σαρκοφαγίας, δύο λόγους πάνω στο ίδιο θέμα που απευθύνονται στον ακροατή με δύο μέρες διαφορά.
Ήδη από την αρχαιότητα, διαπιστώνουμε ένα φιλοσοφικό προβληματισμό
και αρκετές επιστημονικές μελέτες για το ποια είναι η φύση των ζώων και
ποια είναι η σχέση τους με τους ανθρώπους με αποκορύφωμα τις αναφορές
φανερές ή συγκεκαλυμμένες σχετικά με την αποχή από την κρεοφαγία είτε σε
σχέση με την υγιεινή διατροφή είτε στα πλαίσια ενός απλού και απέριττου
βίου.
Στον αντίποδα αυτής της άποψης υπήρχαν και φωνές, όπως αυτές των
Στωικών φιλοσόφων που θεωρούσαν ότι τα ζώα είναι κατώτερα από τη φύση
τους χωρίς νου και αισθήματα, δεν αισθάνονται πόνο και έτσι οι άνθρωποι
έχουν κάθε δικαίωμα να τα εκμεταλλεύονται και να τα δολοφονούν.
Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού από τότε μέχρι ακόμα και σήμερα σχετικά με
θέματα που αφορούν ζητήματα όπως κατά πόσο τα ζώα έχουν λογική, για το
αν οι άνθρωποι μπορούν να διατηρήσουν μία ισότιμη σχέση μεταξύ τους, για
το αν είναι ικανά να νιώσουν την ευχαρίστηση ή τον πόνο και κατά πόσο
οι πράξεις των ανθρώπων απέναντί τους έχουν μία ηθική διάσταση.
Με λίγα λόγια δικαιολογείται ο άνθρωπος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο
να καταναλώνει κρέας ή μήπως η ακρεοφαγία δεν είναι τίποτα άλλο παρά
ένας τρόπος ζωής που κάποιοι τον υιοθετούν και άλλοι όχι; Έχουμε
αναφέρει και στο παρελθόν σε άλλα άρθρα μας τι είναι ο “άνθρωπος” που
καταναλώνει τροφές αίματος και αν θυμάστε οι αρχαίες πηγές που
αναφέρονται σε Πνευματικούς Ανθρώπους δίνουν πάρα πολύ εύστοχα
επιχειρήματα για το θέμα.
