Το παρόν είναι μία έμμεση απάντηση για τον Μουσταφά Ακκιντζί και μία προσωπική αδιασάλευτη κόκκινη γραμμή για όλους τους επιφανείς υποστηρικτές της διζωνικής βαρβαρότητας ανάμεσα μας.
Εύχομαι να συμβάλει στην κατανόηση του τι σχεδιάζεται ως η «τελική λύση» του Κυπριακού προβλήματος και στην οριοθέτηση των εγχώριων πρακτόρων της.
***
« Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του (1).»
Εδώ και μερικές δεκαετίες η πολιτική ηγεσία της Ελληνοκυπριακής κοινότητας έχει αποδεχθεί τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως το πλαίσιο λύσης του Κυπριακού. Όλες οι συνομιλίες των τελευταίων χρόνων βασίζονται πάνω στο εκτρωματικό αυτό μοντέλο λύσης το οποίο παρεπιπτόντως ουδέποτε έχει εξηγηθεί με σαφήνεια και καθαρότητα στο λαό. Προεξάρχοντες της προώθησης του διζωνικού ρατσισμού είναι η δράκα των κομματόσκυλων που μας κυβέρνησαν και που μας κυβερνούν με πρωταγωνιστές τα δύο μεγάλα κόμματα της Κύπρου. Ο ΔΗΣΑΚΕΛισμός και οι παραφυάδες του, η τάξη των έχοντων και τα ΜΜΕ των ο βόθρος της διαπλοκής και της ηθικής αισχρότητας συνενώνονται και συμπλέουν στην προσπάθεια για την προώθηση της συγκεκριμένης λύσης. Η τάυτιση όλων των πιο πάνω κορυφώνεται στην προσπάθεια τους για την επιβολή της διζωνικής βαρβαρότητας επί του λαού μας.
Μέσα από τη μεθοδευμένη «επιστημονική» επιχειρηματολογία, μέσα από τις χρηματοδοτούμενες δικοινοτικές πλατφόρμες και συναντήσεις στα σπίτια της «συνεργασίας» επιχειρείται η καθυπόταξη και η ατίμωση του λαού μας. Οι χρηματοδοτούμενοι πράκτορες των άνομων συμμαχιών και των συμφωνημένων υποδουλώσεων του ποιητή επικαλούνται τους ιστορικούς συμβιβασμούς, την ειρήνη, την ήττα στον πόλεμο για να προωθήσουν το διζωνικό ρατσισμό. Όταν δεν τους περνά καταφεύγουν στην επιθεση ενάντια σε όλο το λαό διότι «εκάμαμεν τζι εμείς» ή ανακαλύπτουν φασίστες και πραξικοπηματίες ανάμεσα μας. Ευτυχώς που οι ποιητές-προφήτες του τρόπου μας τους ξεγύμνωσαν γι αυτό που πραγματικά ήταν και είναι.
Όσοι λοιπόν υποστηρίζουν τη διζωνική θα πρέπει να μας απαντήσουν πώς προσεγγίζουν το περιεχόμενο της όχι μέσα από αοριστίες αλλά μέσα από μία επιστημονική μεθοδολογία η οποία θα απαντά στο θεμελιώδες ερώτημα:
«Είναι η Διζωνική μία δίκαιη και βιώσιμη λύση για το λαό της Κύπρου;»
Ακολουθεί η τοποθέτηση μου στο πιο πάνω ερώτημα καθώς και μία κριτική για τους επιφανείς ταγούς των κομμάτων και της «επαναπροσέγγισης» στη βάση της διζωνικής. Στο τέλος θα τοποθετηθώ και για τον ίδιο το Μουσταφά Ακκιντζι.
Η Διζωνική επιστρέφει την ανθρωπότητα στο φεουδαρχικό Μεσαίωνα.
Τότε που οι άνθρωποι ως υποτακτικοί της άρχουσας τάξης δεν θεωρούνταν καν άνθρωποι και δεν είχαν κανένα απολύτως δικαίωμα. Ο ρατσισμός που εμπεριέχεται στη Διζωνική χωρίζει τους ανθρώπους με βάση τη θρησκεία και την εθνική τους καταγωγή και στερεί από κάποιους από αυτούς τα θεμελιώδη ανθρώπινα των δικαιώματα. Αυτή η σφαγή ονομάζεται από τους υποστηρικτές της Διζωνικής «οδυνηρός συμβιβασμός». Είναι αδιανόητο σήμερα να συζητείται μία λύση στην οποία η δομή ολόκληρου του κράτους να είναι βασισμένη στον εθνοτικό ρατσισμό.
Στη διζωνική Κύπρο Τουρκοκύπριοι και Ελληνικύπριοι θα ζουν χωρισμένοι σε δύο ρατσιστικά διαχωρισμένες ζώνες και θα απαγορεύεται μέσα από τους νόμους του νέου μορφώματος να ζουν και να εργάζονται όπου θέλουν στον ίδιο τους τον τόπο.
Οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες της εισβολής του Τουρκικού κράτους και οι εξαναγκασθέντες να μετοικήσουν Τουρκοκύπριοι συμπολίτες μας δε θα έχουν το δικαίωμα της επιστροφής χωρίς όρους.
Ακόμη και το θεμελιώδες δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι δε θα ασκείται στη βάση του ένας άνθρωπος μία ψήφος αλλά μέσα από ένα πολύπλοκο σύστημα στάθμισης ψήφου το οποίο συνιστά κατάργηση κάθε έννοιας δημοκρατίας.
Η διζωνική είναι ο ορισμός της παράνοιας!
Κάθε Ευρωπαίος πολίτης θα έχει τη δυνατότητα να απολαμβάνει όλων των δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών στην Κύπρο. Οι ιθαγενείς του τόπου όμως θα καταστούν δεύτερης ποιότητας πολίτες στην ίδια τους την πατρίδα.
Οι Κύπριοι θα γίνουμε κυριολεκτικά οι νέγροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα πρωτόγονο apartheid.
Η Διζωνική δεν επανενώνει τον τόπο μας αλλά επιβραβεύει το νόμο της ζούγκλας.
Το επιχείρημα του ΔΗΣΑΚΕΛισμού ότι «χάσαμε τον πόλεμο» φωτίζει τη βαρβαρότητα που αγκαλιάζουν οι υποστηρικτές της. Ούτε λίγο ούτε πολύ αποδέχονται ότι η Αδικία είναι δυνατόν να γεννήσει Δίκαιο. Στον κόσμο της διζωνικής η εισβολή, η κατοχή, οι σκοτωμοί, οι βιασμοί η προσφυγοποίηση των Ελληνοκυπρίων και ο αναγκαστικός εκτοπισμός των Τουρκοκυπρίων δικαιώνονται διά του αποτελέσματος τους και βαφτίζονται «λύση». Επιστρέφουν έτσι την ανθρωπότητα και τον τόπο μας στην εποχή των σπηλαίων και επιβραβεύουν το δίκαιο του ισχυρού. Μπορεί λοιπόν σύμφωνα με την ίδια επιχειρηματολογία το ισχυρό κράτος να επιβάλλει διά της βίας και της στρατιωτικής ισχύος την επιθυμία του πάνω στους αδύνατους γείτονες του. Κάτι τέτοιο είναι βέβαια κατάφορη παραβίαση του λόγου ύπαρξης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Αυτό όμως είναι ψιλά γράμματα για τους θιασώτες του νόμου της ζούγκλας ανάμεσα μας.
Η Διζωνική δεν επανενώνει την πατρίδα μας αλλά είναι το θεμέλιο για νέα δεινά χειρότερα από τα προηγούμενα.
Η θεσμοθέτηση της αδικίας ανάμεσα μας θα οδηγήσει το λαό μας σε επικίνδυνες ατραπούς. Η πικρία και η δίκαια οργή που θα κυριεύσει όλους από εμάς που θα αδικηθούμε από τη διζωνική βαρβαρότητα εμπεριέχει μέσα τα σπέρματα των επόμενων εμφύλιων παθών όσο και των μελλοντικών δικοινοτικών συγκρούσεων. Αληθινά θα ψήφιζε ποτέ ένας Λεμεσιανός ή μια Παφίτισσα μια λύση με την οποία θα έπρεπε να φύγει από τον τόπο του; Γιατί να έχει το δικαίωμα να το πράξει για τον Κερυνειώτη ή την Αμμοχωστιανή;
Τι είδους κοινωνία θα δημιουργηθεί όταν πολλοί από εμάς θα αναγκαστούμε να ζήσουμε ως παρίες στην ίδια μας την πατρίδα. Πόση οργή θα γεννήσει αυτή η αδικία; Ποιές δυνάμεις θα εκμεταλλευτούν αυτή την οργή και πού θα στραφεί; Το ενδεχόμενο Λιβανοποίησης της Κύπρου είναι μία αντριχιαστική πιθανότητα. Εξίσου πιθανή είναι η Παλαιστινιοποίηση του λαού μας και η δημιουργία αντιμαχόμενων φατριών οι οποίες θα επισύρουν χειρότερα δεινά των προηγουμένων.
Η Διζωνική είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ της κυπριακής άρχουσας τάξης.
Η κυπριακή άρχουσα τάξη, η ίδια τάξη που διέλυσε τον τόπο μας με τα καπρίτσια και τη διαπλοκή της υποστηρίζει με πάθος ένθεν και εκείθεν του συρματομπλέγματος τη διζωνική διότι αυτή θα αποτελέσει – για λίγο καιρό – την απόλυτη δικαιολογία για τα εγκλήματα της. Μέσα από τον ψευδεπίγραφο ενθουσιασμό για τη «λύση», την «ειρήνη» και την «οικονομική ανάπτυξη» η κυπριακή άρχουσα τάξη επιχειρεί να παρουσιαστεί σαν η επιτομή της προόδου. Ψευδοαριστεροί και ψευδοεθνικόφρονες αγκαλιάζουν τη διζωνική παράνοια και ετοιμάζονται να κτίσουν τη νέα πολιτική διοίκηση του τόπου σε αγαστή συνεργασία μεταξύ των και μεταξύ όλων των δυνάμεων που οδήγησαν τον τόπο στην οικονομική καταστροφή. Το modus vivendi και το modus operandi των ψευτών και των κλεφτών που επιθυμούν να μας οδηγήσουν στο μέλλον είναι:
«Κάθε εμπόριο για καλό»
για τους ίδιους τα παιδιά και τους συμπεθέρους τους. Ακόμη κι αν αυτό περιλαμβάνει το ξεπούλημα του τόπου τους.
Η Διζωνική είναι η επιτομή της βαρβαρότητας της προφητείας του ποιητή.
Όλοι οι επιφανείς που την υποστηρίζουν κρύβουν μέσα τους ένα τυραννικό σαδιστή εξουσιαστή ή έναν εθελόδουλο μαζοχιστή σκλάβο.
Σε αντίθεση με τον απλό κόσμο που πιστεύει ειλικρινά στη λύση και ο οποίος αγκαλιάζει την πιθανότητα ενός ειρηνικού μέλλοντος οι επιφανείς λάτρεις της διζωνικής γνωρίζουν ότι το διζωνικό έκτρωμα είναι αδύνατο να υπάρξει χωρίς την επιβολή του και την βίαιη καταστολή κάθε φωνής αντίθεσης και αντίστασης σε αυτή. Η στοχοποίηση όλων μας που επιθυμούμε μία δίκαιη λύση για τον τόπο μας και πραγματική συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους ως «απορριπτικούς, εθνικιστές, λυσοφοβικούς, οχιές και φασίστες» είναι φοβάμαι το πρελούδιο πολύ χειρότερων πράξεων που θα περιλάβουν στο μέλλον και την πραγματική σωματική βία εναντίον μας. Το αβυσσαλέο μίσος και ο φανατισμός με τον οποίο οι εγκάθετοι διζωνιστές επιτίθενται σε όλους και όλες που αντικρούουν με επιχειρήματα την ψευδοεπιστημοσύνη τους είναι ένα σαφές δείγμα του τι είναι ικανοί να πράξουν όταν θα έχουν πλέον την κρατική εξουσία στα χέρια τους. Και αυτό είναι ένα πραγματικό σενάριο ανείπωτου τρόμου.
Επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα των φίλων και συντρόφων για τον Μουσταφά Ακκιντζί έχω να μοιραστώ την απογοήτευση μου για τις όποιες προοδευτικές του εξαγγελίες. Ο ίδιος είναι ένας συμπαθής άνθρωπος με έναν πραγματικό πιστεύω προοδευτικό κυπριωτισμό ο οποίος είναι αντίθετος με τον ανθελληνικό παροξυσμό της Ελληνοκυπριακής ψευδοαριστεράς. Αισθάνομαι ότι οι προθέσεις του είναι καλές και ότι γνήσια επιδιώκει των απογαλακτισμό της Τουρκοκυπριακής κοινότητας από το ισλαμοφασιστικό Τουρκικό κράτος. Αυτά όμως δεν αρκούν.
Ο Μουσταφά Ακκιντζί είναι ένας πολιτικός με τη δυνατότητα χάραξης μίας πολιτκής πορείας η οποία μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον ή στο χάος της διζωνικής βαρβαρότητας. Δυστυχώς οι δηλώσεις του μέχρι σήμερα δείχνουν μία προσήλωση προς την κατεύθυνση του δεύτερου και θεσμοποίησης της αδικίας κάτω από το πέπλο του διζωνικού σκοταδισμού. Η τοποθέτηση του αυτή είναι και το άλλοθι των «δικών μας» διζωνιστών οι οποίοι χρησιμοποιούν την εκλογή του ως το εφαλτήριο για την «τελική λύση» εν αγνοία πιστεύω του ιδίου.
Εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθώ και ο Μουσταφά Ακκιντζί νααποδείξει σε όλους μας ότι είναι ένας γνήσιος προοδευτικός πολιτικός του οποίου το όραμα να περιλαμβάνει ένα μέλλον μαζί και όχι χωριστά. Μέχρι τότε και μέσα στο βαρύ κλίμα απόγνωσης που διακατέχει πολλά μέλη του λαού μας που στενάζουν κάτω από τη διπλή οικονομική και στρατιωτική κατοχή στρέφομαι ξανά στην ποίηση και τους προφήτες του τόπου μας:
«Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.
Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας (1).»
Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~
Πηγές
-------
Από τη συνέντευξη Τύπου του Οδυσσέα Ελύτη που δόθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1979, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευση του έλληνα ποιητή με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
