Το πρόβλημα με την χώρα μας, την Ευρώπη και τον κόσμο είναι πως το μόνο
που ενδιαφέρει την ελίτ, τις τράπεζες, τις πολυεθνικές και τις
ξεπουλημένες κυβερνήσεις, δεν είναι η μείωση των μισθών σε επίπεδο
πείνας και η περικοπή κάθε λογής κοινωνικών παροχών και επιδομάτων στο
όνομα της “παραγωγικότητας”. Αυτό αποτελεί απλά ένα πρώτο βήμα στις
επιδιώξεις τους. Το σημαντικό είναι το επόμενο “λογικό” βήμα σ' αυτή τη
διαδικασία: Η επαναφορά της δουλείας ως θεσμού μέσω του χρέους.
Η δουλεία είναι η πιο συμφέρουσα κατάσταση εργασίας για την ελίτ, καθώς όχι μόνο την γλιτώνει από το κόστος των μισθών και των επιδομάτων, αλλά της προσφέρει και άλλα πολλά πλεονεκτήματα. Στην πραγματικότητα, μέσω της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας και της ίδιας της ζωής του δούλου, ο δουλοκτήτης μεγιστοποιεί τα κέρδη του, καθώς αν το δούμε λογιστικά, η εργασία δεν αποτελεί πλέον έξοδο το οποίο ανήκει στο κόστος των προϊόντων ή των υπηρεσιών, αλλά περιουσιακό στοιχείο και μεταφέρεται από τα μείον στα συν. Η εργασία θα αποτελεί, όπως το έχουν οραματιστεί, ιδιοκτησία και όχι αναγκαίο έξοδο.
Η δουλεία είναι η πιο συμφέρουσα κατάσταση εργασίας για την ελίτ, καθώς όχι μόνο την γλιτώνει από το κόστος των μισθών και των επιδομάτων, αλλά της προσφέρει και άλλα πολλά πλεονεκτήματα. Στην πραγματικότητα, μέσω της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας και της ίδιας της ζωής του δούλου, ο δουλοκτήτης μεγιστοποιεί τα κέρδη του, καθώς αν το δούμε λογιστικά, η εργασία δεν αποτελεί πλέον έξοδο το οποίο ανήκει στο κόστος των προϊόντων ή των υπηρεσιών, αλλά περιουσιακό στοιχείο και μεταφέρεται από τα μείον στα συν. Η εργασία θα αποτελεί, όπως το έχουν οραματιστεί, ιδιοκτησία και όχι αναγκαίο έξοδο.