Το τέλος της αμειβόμενης εργασίας και η επιστροφή της δουλείας

Το πρόβλημα με την χώρα μας, την Ευρώπη και τον κόσμο είναι πως το μόνο που ενδιαφέρει την ελίτ, τις τράπεζες, τις πολυεθνικές και τις ξεπουλημένες κυβερνήσεις, δεν είναι η μείωση των μισθών σε επίπεδο πείνας και η περικοπή κάθε λογής κοινωνικών παροχών και επιδομάτων στο όνομα της “παραγωγικότητας”. Αυτό αποτελεί απλά ένα πρώτο βήμα στις επιδιώξεις τους. Το σημαντικό είναι το επόμενο “λογικό” βήμα σ' αυτή τη διαδικασία: Η επαναφορά της δουλείας ως θεσμού μέσω του χρέους.

Η δουλεία είναι η πιο συμφέρουσα κατάσταση εργασίας για την ελίτ, καθώς όχι μόνο την γλιτώνει από το κόστος των μισθών και των επιδομάτων, αλλά της προσφέρει και άλλα πολλά πλεονεκτήματα. Στην πραγματικότητα, μέσω της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας και της ίδιας της ζωής του δούλου, ο δουλοκτήτης μεγιστοποιεί τα κέρδη του, καθώς αν το δούμε λογιστικά, η εργασία δεν αποτελεί πλέον έξοδο το οποίο ανήκει στο κόστος των προϊόντων ή των υπηρεσιών, αλλά περιουσιακό στοιχείο και μεταφέρεται από τα μείον στα συν. Η εργασία θα αποτελεί, όπως το έχουν οραματιστεί, ιδιοκτησία και όχι αναγκαίο έξοδο.

Το μέλλον των Ελλήνων είναι προδιαγεγραμμένο
και ένα κακό αντίγραφο του παρελθόντος.
Το μόνο που θα τους είμαστε χρήσιμοι όταν
 θα τελειώσουν μαζί μας, είναι κάτι τέτοιο...
Φώτο από το στρατόπεδο Μπούχενβαλντ.

Να θυμίσω πως με παρόμοιο “δημιουργικό” τρόπο το τραπεζικό καρτέλ έχει κατορθώσει να μετατρέψει τις ζημίες που υπέστη με την κρίση του 2008 σε κέρδη με τη λεγόμενη “κοινωνικοποίησή” τους, τη μετακύλισή τους δηλαδή στους “φορολογούμενους” (με άλλα λόγια, τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες).  Η δημιουργική λογιστική, σε συνδυασμό με την εσωτερική υπονόμευση και τα προγράμματα “διάσωσης” μέσω λιτότητας, αποτελούν πλέον τα πιο επικίνδυνα όπλα μαζικής καταστροφής, καθώς μπορούν να βυθίζουν ολόκληρες κοινωνίες στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, καταστρέφοντας τις υποδομές τους, οδηγώντας στην υφαρπαγή του εθνικού τους πλούτου και οδηγώντας τες στη διάσπαση όταν αυτά τελειώσουν. Αυτό μπορεί να γίνει ακόμα και σε χώρες του λεγόμενου πρώτου κόσμου, στις οποίες ανήκε και η χώρα μας στο παρελθόν. Το μέγεθος της οικονομίας της όμως την κατέστησε το τέλειο θύμα.


Ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών

Ο μέγας τραπεζίτης JP Morgan, ιδρυτής
της ομώνυμης τράπεζας, συλλαμβάνεται
από τον φακό να έχει σηκώνει οργισμένος
το μπαστούνι του για να χτυπήσει
κάποιον ανώνυμο άστεγο άνδρα που
τόλμησε να του ζητήσει ψιλά, ενώ τον
συγκρατεί ο οδηγός του. Η φώτο και το
περιστατικό είναι πραγματικά
και καταγεγραμμένα και δείχνουν το ήθος
των ανθρώπων που θα μας "σώσουν"
από την καταστροφή, αλλά και το
ίδιο το μεγαλείο του νεοφιλελευθερισμού. 

Το δόγμα που ακολουθείται πλέον από τα κράτη και τους πολιτικούς, τις μεγάλες επιχειρήσεις και το τραπεζικό καρτέλ είναι “ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών.” Το δόγμα αυτό όχι μόνο απομακρύνει το 85% του πληθυσμού από τη δίκαιη μοιρασιά του πλούτου και των αγαθών μέσα στην κοινωνία, αλλά σταδιακά θα το αποκλείσει από τα βασικά κοινωνικά αγαθά, τα τρόφιμα, το νερό, την ενέργεια και τις επικοινωνίες, τα οποία εκμεταλλεύονται μέλη της ντόπιας και της κοσμοπολίτικης ελίτ που λειτουργούν ως νταβατζήδες.

Αυτή η διαστρέβλωση της πολιτικής, της λογιστικής, της οικονομίας και της κοινωνίας βασίζεται πάνω στη μεγάλη καταστροφική απάτη του καιρού μας: Τη φύση του χρήματος ως χρέους. Το χρέος δημιουργείται εύκολα από κάποιους που μπορούν να παράγουν χρήμα από τον κοπανιστό αέρα, όταν το διοχετεύουν σ' εκείνους που δεν μπορούν να παράγουν χρήμα. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να αποφασίσουν πόσο καπέλο, δηλαδή επιτόκιο, θα βάλουν στο χρήμα που κυκλοφορούν.

Από τη στιγμή που τα εθνικά κράτη παρέδωσαν αμαχητί τη δυνατότητα αυτή σε ιδιωτικές τράπεζες και από τη στιγμή που η τρέλα του Συμφώνου Σταθερότητας της Ε.Ε. υιοθετήθηκε από τα κράτη μέλη, η πολιτική των μηδενικών επιτοκίων (ΠΜΕ), σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη δημιουργία χρήματος από τον κοπανιστό αέρα, επιτρέπει στους ιδιώτες παραγωγούς χρήματος να δώσουν το χρήμα με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο στους συνεταίρους τους, τις τράπεζες και τα μεγάλα νεοφιλελεύθερα κράτη, ενώ στα μικρότερα να βάλουν μεγαλύτερο επιτόκιο, το οποίο μπορεί να φτάσει σε τοκογλυφικά επίπεδα. Ο σκοπός είναι προφανής. Με κοπανιστό αέρα και μερικά χτυπήματα σ' ένα πληκτρολόγιο δημιουργείται ένα χρέος που είναι αδύνατο να πληρωθεί.


Το χρέος ως πολιορκητικός κριός και ως όπλο μαζικής καταστροφής

Η σκλαβιά είναι καταρχήν κατάσταση
του μυαλού. Σκίτσο του Sai.

Το χρέος επιτρέπει στο τραπεζικό καρτέλ και στα ευρωπαϊκά κράτη που το στηρίζουν να αποκτήσουν αξιώσεις στη γη μιας χώρας, στις υποδομές, στους φυσικούς της πόρους, στα εθνικά της μονοπώλια και στα φιλέτα ακίνητης περιουσίας. Ακόμα και αν αυτή είναι “εταίρος” τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οικονομία της χώρας δέχεται επίθεση υπό τη μορφή “εχθρικής κατάληψης”, με τα ίδια όπλα που χρησιμοποιούνται εναντίον μιας εταιρίας. Με την επιβολή ανυπέρβλητου χρέους, μέσω της δημιουργικής λογιστικής και της εξαγοράς του συνόλου του πολιτικού προσωπικού και των ΜΜΕ, η χώρα οδηγείται σε υποθήκευση της εθνικής της περιουσίας και σε απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας. Μετά την υποθήκευση, οι επιτιθέμενοι μπορούν να κατατμήσουν την πρώην χώρα σε επιμέρους κομμάτια, να πουλήσουν όσους πόρους διαθέτει και να κερδίσουν τιτάνια ποσά από τη διαφορά, αλλά και μια χώρα δική τους να την κάνουν ό,τι θέλουν.

Ειδικά όσον αφορά την ακίνητη περιουσία που ζητούν, δεν τη θέλουν για να την πουλήσουν ή να την νοικιάσουν. Τα μεγάλα ποσά θα τα κερδίσουν αν μαζέψουν 500 ...1.000 ...500.000 χιλιάδες τίτλους ιδιοκτησίας, τους οποίουε θα κάνουν πακέτο και θα τους πουλήσουν ως... χρηματιστηριακό προϊόν!

Αν όλα αποτύχουν, έχουν και αυτούς... Τους θυμάστε;

Το τραπεζικό καρτέλ και η οικονομική χούντα εκμεταλλευόμενοι την κρίση του 2008, αλλά και τον κρυφό υπερπληθωρισμό που δημιουργεί η ΠΜΕ και η ανεξέλεγκτη εκτύπωση χρήματος, βυθίζουν την Ελλάδα και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες βαθιά στην υποδούλωση, μέσα από ένα αβάσταχτο χρέος, χωρίς να επιτρέπουν να απεμπλέξουμε τη χώρα μας με τις συνηθισμένες δημοσιονομικές διαρθρωτικές κινήσεις του παρελθόντος.

Στο παρελθόν, μια κίνηση θα μπορούσε να είναι η παραγραφή του χρέους, σε συνδυασμό με την απώλεια του συνόλου των καταθέσεων σαν αντίβαρο. Έτσι πορεύονταν οι οικονομίες εδώ και 100 χρόνια, καταστρέφοντας το χρέος που είχε συσσωρευθεί μέσα από τα πανωτόκια. Φυσικά, σε μια εποχή που το χρέος είναι μέσο υποδούλωσης, τι πιο απλό από το να εμποδίσουν την πρακτική αυτή, λέγοντας πως η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει δημοσιονομική πολιτική ως μέλος της Ευρωζώνης. Μιας ευρωζώνης που αποδεικνύεται πως τελικά δεν αποτελεί το απόγειο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά μια θανάσιμη παγίδα για τα πιο αδύναμα κράτη μέλη της και μια φασιστική οικονομική δικτατορική οντότητα.


Οι νέοι δουλοκτήτες

"Η εργασία απελευθερώνει".
Σύνθημα που κοσμεί την απόκοσμη
πύλη του στρατοπέδου
συγκέντρωσης Αουσβιτς.

Πολλοί έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ο πραγματικός τους ρόλος δεν ήταν η φυσική εξόντωση όσων εισέρχονταν σ' αυτά. Ήταν η διαχείριση του εργατικού δυναμικού σκλάβων του Ράιχ. Οι πιο αδύναμοι, οι ηλικιωμένοι, οι μητέρες και τα παιδιά, ήταν εκείνοι που εξοντώνονταν με την είσοδο τους σ' αυτά. Οι υπόλοιποι, όσοι κρινόντουσαν κατάλληλοι για εργασία, υφίσταντο μια άλλη μεταχείριση. Γίνονταν οι σκλάβοι του Ράιχ, οι οποίοι δούλευαν μέχρι να πεθάνουν από εξάντληση. Το σλόγκαν “Η δουλειά απελευθερώνει” στην είσοδο του περιβόητου Άουσβιτς δεν ήταν ειρωνική ως προς το ότι δεν υπήρχε δουλειά αλλά μόνο θάνατος, αλλά ως προς το “απελευθερώνει”, καθώς αυτό υπονοούσε πως η απελευθέρωση είναι μέσω του θανάτου και μόνο.

Καταναγκαστική εργασία. Το επάγγελμα του μέλλοντος...
Φώτο από στρατόπεδο συγκέντρωσης, με αρχιτέκτονες
τους "εταίρους" μας Γερμανούς που ξαναθυμούνται
τα παλιά τους "μεγαλεία" και νοσταλγούν...

Αυτό είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Μετά από μια καλή πραγματικά ζωή που είχαμε οι περισσότεροι Έλληνες, με ασφάλεια, παιδεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τώρα θα πρέπει εμείς και τα παιδιά μας να γίνουμε πραγματικοί σκλάβοι ενός ολοκληρωτικού συστήματος και να δουλεύουμε γι' αυτό μέχρι να πεθάνουμε από εξάντληση.

Το πρόβλημα που αντιμετώπιζα πάντα μ' αυτό το παρανοϊκό σχέδιο είναι το εξής. Ποιος θα αγοράζει τα προϊόντα που θα παράγει η σημερινή μαζική βιομηχανική παραγωγή; Αυτό αποτελούσε πάντα το ερώτημά μου και ήταν για μένα ένα παράδοξο, το οποίο δεν μπορούσα να εξηγήσω. Γιατί και πώς οι πλουτοκράτες σκοπεύουν να ζήσουν χωρίς τους εργάτες και τους εργαζόμενους να αγοράζουν και να καταναλώνουν τα προϊόντα της βιομηχανίας τους, δίνοντας προστιθέμενη αξία στο σύστημα; Αν το σκεφτεί κανείς, είναι τρέλα να υπονομεύεις την αγοραστική σου βάση, αν είσαι παραγωγός. Είναι τρέλα να μετατρέψεις τους καταναλωτές σε σκλάβους.

Σύνθημα στην πύλη του στρατοπέδου
συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ
"Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει".
Η προτεσταντική ηθικολογία ως αιτιολογία
για τα χειρότερα εγκλήματα
επαναλαμβάνεται και σήμερα από
τον γερμανικό τύπο που απαιτεί
παραδειγματική "τιμωρία" για τους Έλληνες.
Ξέρουμε όμως πια τι εννοούν με το
"τιμωρία" οι "εταίροι" μας
οι Γερμανοί, έτσι δεν είναι;

Η μόνη απάντηση που δίνω και η μόνη που θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό το γιγάντιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής είναι μία και, σε πρώτη σκέψη, ασύλληπτη: Θεωρούν πως δεν χρειάζονται τους φτωχούς, την εργατική και τη μεσαία τάξη, επειδή η Νέα Οικονομική Θεωρία του νεοφιλελευθερισμού, το χρηματιστήριο και κυρίως τα παράγωγα, είναι συστήματα που παράγουν αξία από τον κοπανιστό αέρα!

Συνεπώς, αρματωμένοι μ' αυτή την οικονομική κοσμοθεωρία, και με την παράλληλη εξάντληση όλων των φυσικών πόρων, συμπεριλαμβανομένου και του πετρελαίου, οι πλουτοκράτες έχουν αναπτύξει μια συναίνεση μεταξύ τους (και δεν το λέω σχέδιο γιατί δεν αποτελεί οργανωμένη προσπάθεια, αλλά προσπάθεια εκμετάλλευσης των συνθηκών και των εξελίξεων).

Σύμφωνα μ' αυτή την κοσμοθεωρία, η κοινωνία θα πρέπει να χωριστεί στα δύο. Στην κορυφή, το 10%, θα είναι οι ίδιοι. Οι πλούσιοι και οι τραπεζίτες. Μαζί τους, λίγο πιο κάτω θα είναι οι υπηρέτες τους, συμπεριλαμβανομένων και των πρώην πολιτικών, που αυτό τον καιρό τους υπηρετούν πιστά. Αυτοί θα οδηγούν αυτοκίνητα, θα οδηγούν τα αεροπλάνα, θα έχουν τρόφιμα, πετρέλαιο, ενέργεια και πλούτο, αυτοί θα ζουν στις πόλεις σε πολυτελή διαμερίσματα και θα απολαμβάνουν εν αφθονία όλες τις ανέσεις που προσφέρει ο μοντέρνος δυτικός πολιτισμός.

Το νέο Τείχος της ανθρωπότητας μας δείχνει το μέλλον
της Ευρώπης, της χώρας μας και το μέλλον
που περιμένει το 85% του ελληνικού λαού.
Αριστερά η φτώχεια και η εξαθλίωση για τους σκλάβους.
Δεξιά ο πλούτος και η χλιδή για τους αφέντες.
Φώτο από το Σάο Πάολο, Βραζιλία,
μετά τη δράση του ΔΝΤ.

Οι υπόλοιποι, η εργατική τάξη, οι μικροαστοί, και μαζί οι έως σήμερα μεσαίοι αστοί, θα ζούμε σε παραγκουπόλεις στα περίχωρα των πόλεων. Θα είναι φτιαγμένες από αλουμίνιο, χαρτόνι και άχυρα, στα πρότυπα των γκέτο της Βραζιλίας και της Νοτίου Αφρικής. Θα είμαστε το “εργατικό δυναμικό”, μια δεξαμενή από την οποία θα αντλούν ένα ακόμα προϊόν, το οποίο το ονομάζουν “εργασία.” Θα είμαστε στην ουσία οι δούλοι που θα παράγουμε όσα θα υπερκαταναλώνει το τυχερό 10%.

Αυτή θα είναι η μεγάλη μεταβολή που θα βιώσουμε οι υπόλοιποι στη ζωή μας, αν περάσουν αυτά τα σχέδια.

Μουμπάι: Η πόλη του μέλλοντος.
Στο προσκήνιο παράγκες, στο βάθος ζει το 10%
του πληθυσμού μέσα στους ουρανοξύστες.

Προσωπικά εντοπίζω μια τεράστια αδυναμία στην ολοκλήρωση αυτού του γιγαντιαίου εγχειρήματος. Ενώ φαινομενικά οι πόροι που έχει διαθέσιμο το σύστημα, εμφανίζονται ως άπειροι και το ίδιο ως άτρωτο και απείρως πλούσιο, αυτό είναι μόνο μια απάτη. Είναι ο Μάγος του Οζ που κινεί τα νήματα, αλλά στην ουσία είναι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που μέσα από καπνούς και φώτα προσπαθεί να επιβάλει τη θέληση του στους άλλους.

Έτσι οι τραπεζίτες γκάνγκστερ και οι νεοφεουδαλιστές θέλουν τα πράγματα να κινηθούν προς τα εκεί. Αλλά το μεγάλο τους τρωτό σημείο είναι το ίδιο τους το όπλο - το χρήμα. Αυτό δεν αντιστοιχεί σε καμία πραγματική αξία, παρά μόνο στο ψεύτικο χρηματοπιστωτικό σύστημα που έχουν στήσει οι ίδιοι. Τα χρήματά τους δεν έχουν καμία αξία, γιατί αυτό που κάνουν δεν προσδίδει προστιθέμενη αξία, αλλά είναι παρασιτικό και παρεμβαίνει στις διαδικασίες της παραγωγής του αληθινού πλούτου της κοινωνίας. Γι' αυτό τον λόγο οι ίδιοι είναι στην ουσία φτωχοί και το μόνο που τους σώζει είναι πως τυπώνουν το ίδιο τους το χρήμα. Οι κοινωνίες διαθέτουν πραγματικό πλούτο και παράγουν προστιθέμενη αξία. Η εργασία είναι ο απόλυτος καταλύτης δημιουργίας χρήματος.

Με την μετατροπή του ελληνικού πληθυσμού σε σκλάβους
δεν θα χρειάζεται πια να τους εισάγουν από την Αφρική για
να στηρίξουν τον Θαυμαστό Νέο Κόσμο τους.

Για αυτό τον λόγο, η χρεοκοπημένη ληστοσυμμορία του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ και τα όργανα τους, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς επίσης και η χρεοκοπημένη ελίτ που ονειρεύεται ένα νέο φεουδαλισμό με υους ίδιους σαν βαρώνους, επιτίθενται σε κοινωνίες για να αρπάξουν τον δικό τους πλούτο. Και το αστείο είναι πως για να επιτεθούν στην Ελλάδα, καθώς είναι χρεοκοπημένοι, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα δανείστηκαν χρήματα από τις τράπεζες με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο και μας τα δάνεισαν εμάς με ένα ληστρικό τοκογλυφικό επιτόκιο, εκβιάζοντάς μας να τους παραδώσουμε το σύνολο του ορυκτού πλούτου της χώρας μας, τα κρατικά μονοπώλιά μας, τα χρέη και τις υποθήκες προς τις ιδιωτικές ελληνικές τράπεζες και διάφορα φιλέτα ακίνητης περιουσίας, για να φτιάξουν χρηματιστηριακά προϊόντα (π.χ. Ακρόπολη, Μύκονος, Κρήτη, Ελληνικό, κλπ.)


Η πορεία προς το κρύο σκοτάδι

Αυτή η μεταμόρφωση του συστήματος το οποίο κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται “Ελεύθερη Αγορά” έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε κάτι πολύ σκοτεινό και κάτι πολύ επικίνδυνο. Την έχει οδηγήσει σε μια μεγάλη πάλη για την επιβίωσή της και την ίδια την ψυχή της. Ό,τι προκύψει από τις συγκρούσεις του επόμενου καιρού μέσα στις κοινωνίες και ανάμεσα σ' αυτές και τα παράσιτα του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα καθορίσει το πού θα βαδίσει η ανθρωπότητα και αν θα επιβιώσει ή θα χαθεί για πάντα.

Η τυραννία και η ξένη κατοχή γεννούν επαναστάσεις.
Μόλις πριν 190 χρόνια είχαμε μια τέτοια και δεν αρκούν
40 χρόνια ευημερίας για να την ξεχάσουμε...
Εικόνα από τη μάχη των Δερβενακίων.

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το τραπεζικό καρτέλ και οι νεοφεουδάρχες, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να πουλάνε αέρα. Σ' αυτή την φάση δεν πρόκειται να εισέλθουν στη χώρα μας, αν πρώτα δεν καθυποτάξουν τον λαό μας μέσω του λιμού και των επιδημιών. Μετά θα στείλουν τους Υπάτους και τα στρατεύματά τους για να περιφρουρήσουν τη λεηλασία της χώρας. Το τραγικό είναι πως όσοι πολιτικάντηδες νομίζουν πως θα έχουν θέση σ' αυτό τον Θαυμαστό Νέο Κόσμο θα λάβουν κι αυτοί θέση δίπλα μας όταν θα ψάχνουμε στα σκουπίδια.

Όμως, δεν έχουν χαθεί όλα. Οι κοινωνίες είναι πολύ πιο ανθεκτικές και σκληρές απ' όσο πιστεύουν οι επιδρομείς. Επίσης, η προπαγάνδα των ΜΜΕ τους, το μόνο τους ουσιαστικά όπλο για να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη και να αποστρέψουν τα βλέμματα από την πράξη της λεηλασίας της χώρας, δεν μπορεί να δουλεύει για πάντα. Κανείς δεν μπορεί να πειστεί να λειτουργεί συνεχώς εις βάρος των συμφερόντων του και της επιβίωσης του ιδίου και των παιδιών του, σε όσο Σοκ και Δέος και αν τον υποβάλουν. Γι' αυτό η Πλατεία είναι ένα τρομαχτικό πράγμα και όσο και αν προσποιούνται πως την αγνοούν και  προσπαθούν να την υπονομεύσουν, συνεχίζει να κτίζει κρίσιμη μάζα. Κάποια στιγμή αυτή η μάζα θα γίνει μια ακόμα δύναμη της φύσης...

 

Πηγή:  http://antiplous.blogspot.gr/2011/06/blog-post_1147.html