Κάθε μέρα ισχυριζόμαστε ότι τα έχουμε δει όλα ή τα έχουμε ακούσει
όλα, αλλά κάθε μέρα η κυβέρνηση μας διαψεύδει. Και μπορεί η ελληνική
γλώσσα να είναι πλούσια, αλλά έχουν σωθεί οι χαρακτηρισμοί, οι οποίοι να
μη ξεφεύγουν από το πλαίσιο της νομιμότητας και να μην είναι
υβριστικοί. Δεν είναι μόνο το ότι έχουν αποτύχει παταγωδώς σε όλους τους
τομείς, από το κυπριακό, στην οικονομία και σε όλες τις πτυχές της
εσωτερικής διακυβέρνησης.
Είναι που υποψιαζόμαστε εύλογα ότι οι λόγοι της αποτυχίας της
κυβέρνησης, δεν είναι μόνο η ανικανότητα. Δηλαδή, δεν είναι μόνο
ανίκανοι, ανίδεοι και ανάξιοι. Γιατί, ενώ φημίζονταν για την ικανότητα
οργάνωσης, τη σιδηρά πειθαρχία, την ικανότητα να μελετούν σε βάθος
χρόνου και σκοπιμότητας, δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν ακόμα και στις
στοιχειώδεις προκλήσεις της εξουσίας; Ίσως, επειδή αναγκάζονται να
λειτουργήσουν σε ένα πλαίσιο συστήματος, το οποίο απεχθάνονται. Δεν
έχουν ποτέ χωνέψει ότι υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι η Κύπρος είναι
εντός. Δεν έχουν χωνέψει ποτέ ότι το σύστημα του (αν)ύπαρκτου
σοσιαλισμού, αυτό με το οποίο τους τάϊζαν τον εγκέφαλο τόσα χρόνια, δεν
υπάρχει, επειδή βασιζόταν στην καταπίεση και την δικτατορία. Και ενώ
βρίζουν το σύστημα, δηλαδή τον καπιταλισμό, μια χαρά τον χρησιμοποιούν,
για να έχει το κόμα οφέλη, πολιτικά και κομματικά. Δεν έχουν χωνέψει
ποτέ ότι ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ πέτυχε να ριζώσει βαθιά στη
συνείδηση των Ελλήνων, αλλά και παγκόσμια. Και ενώ, υποτίθεται
αναγνωρίζουν τη θυσία των αγωνιστών, από την άλλη επιδιώκουν την
αποδόμηση του αγώνα.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν είναι ιδεολόγοι. Η ιδεολογία τους είναι η
σκοπιμότητα. Θέλουν απεγνωσμένα να δικαιωθούν. Γι’ αυτό και ρίχνουν το
φταίξιμο για την κατρακύλα της κυπριακής οικονομίας στο σύστημα, στις
τράπεζες, στον πλούτο, στους αμερικανούς, στους ευρωπαίους κτλ, αλλά όχι
στη δική τους αποτυχία να διαχειριστούν το σύστημα. Μήπως, δεν ήθελαν
να διαχειριστούν το σύστημα, αλλά να «αποδείξουν» δήθεν ότι το σύστημα
είναι αποτυχημένο και ότι αυτό φταίει; Και με αυτό τον τρόπο, μπορούν να
ελέγχουν τις μάζες, να τις έχουν στο μαντρί και να διαιωνίζουν την
πολιτική τους ύπαρξη, αλλά και το λόγο ύπαρξης τους. Δεν τους ενδιαφέρει
ο φτωχός, ο μικρομεσαίος, ο εργαζόμενος λαός. Αν τους ενδιέφερε, δεν θα
τον έφερναν σ’ αυτή την εξαθλίωση. Τους ενδιαφέρει να πλήξουν τον
πλούτο, για να δικαιωθούν.
Πλήττουν όμως τον πλούτο μόνο θεωρητικά, με τα λόγια και τις
διακηρύξεις, αλλά όχι με πράξεις, επειδή τους συμφέρει να υπάρχει
πλούτος, για να του επιρρίπτουν τις ευθύνες. Θα μου πείτε, είναι ώρα
για φιλοσοφικές αναλύσεις, στην τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε; Έχετε
δίκαιο, αλλά σας είπα: σώθηκαν οι χαρακτηρισμοί και είπα να το
φιλοσοφήσω.
Πηγή: http://pontiki.com.cy/index.php/18/4103.html
