Το ερώτημα δεν είναι νέο. Το έθετε ο γράφων
κατ’ επανάληψη στα πρώτα (τα επικίνδυνα!) μεταεισβολικά χρόνια ως πολιτικός
χρονογράφος, και το έθετε στα μεταγενέστερα ως πολιτικός αρθρογράφος, και ήταν
το εξής: «Σε τι αλήθεια ωφελεί την Κύπρο, η λαλίστατη προβολή από τους
πολιτικούς της, του εις βάρος της εγκλήματος του ‘74, ως διδύμου»; Στα
«επικίνδυνα» χρόνια του «επισημάνθηκε» ότι τέτοια ερωτήματα υποβάλλουν μόνο
«πραξικοπηματίες»(!), ενώ στα μεταγενέστερα, του διαμηνύθηκε (με φιλεύσπλαχνη
συγκατάβαση), πως συνιστούν αφέλειες, ίσως και μωρίες.
Δεν ξέρω αν τελικά
αφέλειες είναι, ή μωρίες. Εκείνο που ξέρω, και το ξέρουν φαντάζομαι και οι παρ’
ημίν επαγγελματίες της πολιτικής, είναι ότι η επίκληση του «διδύμου» συμπλήρωσε
ως πολιτική πρακτική ήδη 38 χρόνια άγονα. Γονιμότατα εντούτοις για τους
πανηγυρικά (λόγω της, ανέλπιστης, κουταμάρας του «διδύμου») αποενοχοποιηθέντες
υπεναντίους. Οι οποίοι διαβάντες τον Πενταδάκτυλο, πέρασαν τα Ίμια, και ήδη
έφτασαν στη Θράκη! Χωρίς καθόλου να έχουν ανάγκη της συνδρομής εκείνων των
(κατά άλλο, μάταιο βέβαια, εφεύρημα «ξελασπώματος», της πολιτικής μας
διανόησης) «ολίγων, ξενοκίνητων, απάτριδων και αργυρωνήτων οργανωτών εκείνου
του διδύμου»...
Τώρα φοβούμαι ότι στους «αφελείς» (ίσως και
τους «μωρούς») προστέθηκε πανεπιστημιακός, Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, ο
Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, διαπράττοντας το κρατικό αμάρτημα να πει τα εξής:
«Το να ταυτίζει η πολιτική ηγεσία της Κύπρου το πραξικόπημα με την εισβολή,
χαρακτηρίζοντάς τα και τα δύο ‘’εισβολές’’, είναι στρατηγικά βλακώδες».
(Φιλελεύθερος, 22/7/12) Ο τολμηρός χαρακτηρισμός φυσικά παραπέμπει απ’ ευθείας
στον σχετικό ορισμό του Άινσταϊν: Ότι το Σύμπαν και η βλακεία δεν έχουν όρια!
(Προσθέτοντας πως ο ίδιος δεν είναι βέβαιος για το πρώτο...) Πλην όμως, παρότι
αναγκαίος για την ερμηνεία του φαινομένου, δεν είναι ικανός να ερμηνεύσει τη
διάρκειά του. Καταλυτικότερος επ’ αυτού είναι άλλος ο λόγος του: Ότι ορισμός
της ηλιθιότητας είναι να επαναλαμβάνει κανείς αναλλοίωτο το ίδιο πείραμα,
αναμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα. Και η πρωτοφανής «στρατηγική βλακεία» του
διδύμου, πεισματικά μάλιστα, επαναλαμβάνεται αναλλοίωτη για 38 χρόνια...
Εκείνο πάντως που εξακολουθεί να μας διαφεύγει
είναι ότι μεγαλοφυές επίτευγμα αυτής της «στρατηγικής βλακείας», καθόλου δεν
είναι πως αποενοχοποιεί την Τουρκία. (Ο γράφων προσωπικά αμφιβάλλει αν
ενοχοποιήθηκε ποτέ!) Το τρισάθλιο του διαβόητου «διδύμου» είναι αντίθετα ότι
ενοχοποιεί κάποιον. Και αυτός ο κάποιος είναι αποκλειστικά η πλευρά μας. Η
ερμηνεία είναι μάλλον απλή. Και είναι η εξής: Με το επινόημα του «διδύμου», η
πλευρά μας εμφανίζεται, πανηγυρικά, να έχει ήδη παραδεχτεί ότι διέπραξε το ένα
μέρος του εγκλήματος.
Μάλιστα το πρώτο… (Το, κουτοπόνηρο, εφεύρημα
της πολιτικής μας διανόησης, ότι οι διαπράξαντες είναι «ελάχιστοι ξενοκίνητοι,
αργυρώνητοι, κ.λπ.», είναι, το πολύ, αφελές να νομίζει ότι αποτελεί επιχείρημα
που απαλλάσσει εμάς από το «έγκλημα»).
Ενώ φυσικά οι Τούρκοι, στοιχειωδώς ευφυέστεροι
ημών, ουδέποτε παραδέχτηκαν ότι διέπραξαν οποιοδήποτε έγκλημα εκείνοι, δίδυμο ή
όχι. Αντίθετα, διατυμπανίζουν, σε πρόσφορο πια έδαφος, ότι το έγκλημα του ‘74
είναι μεν γεγονός, αλλά όχι δίδυμο. Διότι ένας, ο ήδη ομολογήσας, το διέπραξε!
Προσθέτοντας πως εκείνοι απλώς έσπευσαν, ως όφειλαν, να σώσουν από το έγκλημα
τους Τουρκοκυπρίους.
Και ασφαλώς δεν μπορούν να φύγουν, αφού έχουν
(λόγω «διεθνών συμβάσεων»!) υποχρέωση προστασίας των Τουρκοκυπρίων, από τους
(κατά, ιδίαν μάλιστα, παραδοχή!) παραγωγούς «αργυρωνήτων εγκληματιών».
Αυτά είναι τα επιτεύγματα της ευφυΐας του περί
«διδύμου εγκλήματος» πολιτικού παραληρήματος. Τα των «δύο εισβολών»
ιλαροτραγικά του κυρίου Χριστόφια αποτελούν απλό καρύκευμα. (Μη βαυκαλίζεται
περί του αντιθέτου η προένοχη πολιτική μας διανόηση).
Η έκταση όμως των αποτελεσμάτων αυτής της
«απίστευτης διατύπωσης», (λόγοι Γιαλλουρίδη) που εκτός άλλων «προσβάλλει και τη
νοημοσύνη μας», δεν είναι μόνο ότι «περιορίζει τη δυνατότητα φιλικών χωρών να
ασκήσουν πίεση προς την Τουρκία». Την πραγματική έκταση την περιέγραψε προ
τριετίας ο από Σουηδίας ανεκδιήγητος εκείνος Κάρολος Μπιλντ, που διακήρυξε (προκαλώντας
γενική φρενίτιδα, πλην φυσικά στον κύριο Χριστόφια) πως είναι πια κοινή γνώση
ότι «για την εισβολή δεν ευθύνεται η Τουρκία αλλά το πραξικόπημα»!
Το τραγικό όμως είναι πως εκείνο που
τραγικότερα μας διαφεύγει, φίλε Χριστόδουλε, είναι ότι το (ελλείψει βεβαίως
αντιπάλου...) ανεμπόδιστα υλοποιούμενο από την Τουρκία «σχέδιο Νιχάτ Ερίμ»
(έχει ακουστά η πολιτική μας διανόηση;) δεν μιλά για «διχοτόμηση» της Κύπρου!
Μιλά για, ολοκληρωτική, ανάκτησή της...
*Ο Χάρης Φεραίος είναι διδάκτωρ του ΕΜΠ.
