Υπάρχουν κάποια βιβλία που αναπόφευκτα
σε οδηγούν σε νέους δρόμους συνειδητοποίησης της πραγματικότητας.
Κυρίως όταν έχεις σχηματίσει από μόνος σου μία αντίληψη για ένα θέμα
αλλά με διάφορα σκόρπια κομμάτια εδώ και κει, και ξαφνικά διαβάζεις ένα
κείμενο που δένει τα κομμάτια μαζί. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το «Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας»
του Carlo M. Cipolla*, το οποίο σε κάποια φάση της ζωής μου, ήρθε να
βάλει στη θέση τους διάφορες σκόρπιες σκέψεις που είχα σχετικά με έναν
από τους μεγαλύτερους χαοτικούς παράγοντες του σύμπαντος· την ανθρώπινη
βλακεία.
Ως
έννοια, της έχουν αποδοθεί πολλοί και διάφοροι ορισμοί. Αρκετοί μάλιστα
από αυτούς δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι η βλακεία συσχετίζεται με
τον δείκτη νοημοσύνης ή το μορφωτικό επίπεδο ενός ανθρώπου. Στην
πραγματικότητα όμως, ο σαφέστερος ορισμός δίνεται από τον Cipolla στον
Τρίτο Θεμελιώδη Νόμο της Ανθρώπινης Βλακείας (βλ. παρακάτω) ως εξής: