Του Κώστα Βαξεβάνη
Χρειάστηκε μόλις ένα 48ωρο, για να ανατραπεί η επιχειρηματολογία
τριών χρόνων. Σύμφωνα με αυτή την επιχειρηματολογία, η Ελλάδα, πιεσμένη
από τις συνθήκες και κυρίως από τους δανειστές, δεν μπορούσε να κάνει
τίποτα διαφορετικό από το να δεχθεί δυσβάστακτα μέτρα και σκληρούς
όρους. Από
τον Παπακωνσταντίνου ως τον Στουρνάρα και από τον Παπανδρέου
ως τον Σαμαρά και Σία (σε αυτό το Σία συμπεριλαμβάνεται ο ευέλικτος
μπαλαντέρ των χονδροειδών ψεμάτων του συστήματος, Βενιζέλος) η Ελλάδα
εμφανίζεται να μην μπορεί να κουνηθεί. Καμιά διαπραγμάτευση, κανένα
περιθώριο. Όλοι αυτοί που επέμεναν πως αυτοί οι ίδιοι οι όροι της δικής
τους αγοράς επιτρέπουν την διαπραγμάτευση μέσα από την επίκληση της
πιθανότητας κατάρρευσης, εμφανίζονταν ως επικίνδυνοι λαϊκιστές.
Και ξαφνικά από το Σαμαρά και Σία, πήγαμε στη Λευκωσία. Η κυβέρνησή
της πήγε στο Eurogroup, απειλήθηκε, πιέστηκε και κατά πώς θα έκανε η
κάθε υποτακτική κυβέρνηση, μετέφερε τις απαιτήσεις του Eurogroup στη
χώρα ως αδιαπραγμάτευτη βάση. Η πολιτική Αναστασιάδη, κυρίως όμως αυτή
του Σαμαρά βρέθηκε στον αέρα σε ώρες. Το κούρεμα των καταθέσεων
προκάλεσε απρόσμενη αντίδραση. Πρώτα αντέδρασαν οι Κύπριοι και μετά τα
πολιτικά κόμματα της Κύπρου. Το αποτέλεσμα ήταν το Eurogroup να
διαμηνύσει πως δίνει εναλλακτική λύση στην Κύπρο με φορολόγηση
καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ. Να λοιπόν τι προκύπτουν ως συμπεράσματα
από αυτές τις ώρες των εξελίξεων:
1. Τα μέτρα και οι όροι δεν είναι αδιαπραγμάτευτοι όπως ισχυρίζονται
Βενιζέλος, Σαμαράς και Σία. Η πιθανότητα μια λαϊκή «αποκοτιά» να
ακυρώσει τους σχεδιασμούς για την Κύπρο, δημιούργησε υποχωρητικότητα
στους εμφανιζόμενους ως ανυποχώρητους από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Άρα
τα μέτρα που επιβάλλονται δεν είναι ανελαστικά. Βενιζέλος Σαμαράς και
Σία είναι ελαστικοί για τους δικούς τους λόγους. Όχι μόνο δεν
διαπραγματεύτηκαν ποτέ, αλλά δεν χρησιμοποίησαν την λαϊκή δυσαρέσκεια
για τα μέτρα ως διαπραγματευτικό ατού. Αντιθέτως χρησιμοποίησαν
καταστολή και επιχειρήματα φόβου απέναντι στον κόσμο για να δηλώσουν
προς τους «εταίρους» την δική τους επιτυχή πάλη υπέρ των μέτρων.
2. Με το φτάρνισμα της μιρής οικονομικά Κύπρου, κρυολόγησε ο
πλανήτης. Τα χρηματιστήρια έπεσαν,οι τράπεζες τρομοκρατήθηκαν, ο Πούτιν
ανατρίχιασε. Αποδείχθηκε πάρα πολύ απλά πως οι παγκοσμιοποιημένες αγορές
εκτός από «πλεονεκτήματα» έχουν και το μεγάλο μειονέκτημα της
αλληλοσύνδεσής τους. Ακόμη και η μικρή Κύπρος μπορεί να ρίξει το
ντόμινο. Και δεν το θέλουν. Γι” αυτό απειλούν, εκβιάζουν αλλά τελικώς
διαπραγματεύονται. Διαφορετικά θα είχαν αφήσει την ελάχιστη οικονομία
της Κύπρου να καταρρεύσει. Αλλά δεν αφήνουν ούτε αυτή.
3. Αν ισχύουν όλα όσα διέρρευσαν από το Eurogroup ως διάλογοι, τότε
πρόκειται για μια συμμορία εκβιαστών την οποία Σαμαράς και Σία
εμφανίζουν ως εταίρους ή ευρωπαϊστές. Σύμφωνα με τις διαρροές από την
Κύπρο, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου Μ. Σαρρής σηκώθηκε να
φύγει από το Eurogroup θεωρώντας πέρα από κάθε λογική τα επιβαλλόμενα
μέτρα, ο Άσμουνσεν πήρε τηλέφωνο τον Ντράγκι και ακολούθησε ο εξής
διάλογος:
«Μισό λεπτό να πάρω ένα τηλέφωνο… Έλα Μάριο (Ντράγκι) είμαστε έτοιμοι
να σκάσουν δυο κυπριακές τράπεζες; Βεβαίως και είμαστε. ΟΚ κύριε Σαρρή,
τώρα μπορείτε να πάρετε όποια απόφαση θέλετε».
Το κλίμα, αν όχι τον διάλογο, επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύπριος Πρόεδρος
στο διάγγελμά του λέγοντας πως υπήρξε απειλή για κλείσιμο δύο τραπεζών.
Άρα δεν μιλάμε για τις προσπάθειες διάσωσης της Οικονομίας, αλλά για
εκβιασμούς που γίνονται προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα
συμφέροντα. Όλο αυτό το αντιευρωπαϊκό και εκβιαστικό κλίμα, ο Σαμαράς
και Σία το εμφανίζουν ως ευρωπαϊκή λύση και μάχη για την Οικονομία.
Αποκρύπτουν πως δεν έχει τίποτα φιλοευρωπαϊκό και εμφανίζουν τη συμμορία
των εκβιαστών ως πολιτικούς που αγωνιούν για τη σωτηρία, εξωραΐζοντάς
τους μαζί φυσικά με τους εαυτούς τους. Οι πραγματικοί λόγοι που
επιβάλουν τα μέτρα είναι άλλοι, όπως και οι πραγματικές προθέσεις αυτών
που κυβερνούν την Ελλάδα.
Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο, αποφεύγουν να δώσουν την
πραγματική διάσταση στο πρόβλημα: μια συστημική κρίση δεν απειλεί τις
χώρες αλλά το σύστημα αν πέσουν οι χώρες. Έτσι το σύστημα απλά πολύ
απλά,προσπαθεί να “επιλύσει” την κρίση κερδίζοντας από αυτή. Όποιος
αμφιβάλει ας κοιτάξει τα κέρδη που συσσωρεύει η Γερμανία τον καιρό της
κρίσης. Ο άλλος τρόπος επίλυσης, είναι μια άλλη Ευρωζώνη, με άλλους
όρους Οικονομίας και Πολιτικής. Και βέβαια αλληλεγγύη, όραμα και
κοινωνική (όχι τραπεζική) πολιτική.
Αυτή η στροφή για να γίνει χρειάζεται αυτό το αντιδραστικό σύστημα να
έχει απέναντί του, ό,τι έγινε στη Λευκωσία.Όχι τους Σαμαρά και Σία.
