Τι μάθαμε από την Ουκρανική κρίση;

• Οι ισχυροί που έγιναν κοτούλες, αποδείχθηκε πως είναι καλοί στους εκβιασμούς και στα λόγια, ενώ οι σχέσεις τους με το ναζισμό και στυγνούς εκτελεστές - δολοφόνους γίνονται βόμβα που είναι έτοιμη να τους… καταστρέψει
• ΗΠΑ, Γερμανία και Τουρκία, προσπάθησαν να χτυπήσουν την Ρωσία και αφού απέτυχαν περιμένουν την απάντηση του Πούτιν

Μία κρίση που όλοι περίμεναν, αλλά κανένας δεν μιλούσε γι αυτήν ή μία κρίση που όλοι φοβόντουσαν, αλλά η ανάγκη εξεύρεσης «ζωτικού χώρου» για οικονομική και γεωπολιτική εκμετάλλευση στάθηκε δυνατότερη από την λογική που απέτρεπε οποιαδήποτε τέτοια ενέργεια;

 
Η κρίση της Ουκρανίας, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, αφού για πρώτη φορά –μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- βιώνουμε μία τόσο σοβαρή απόπειρα εγκλωβισμού της Ρωσίας και εξαναγκασμού της σε απώλεια ισχύος (πολιτικής και οικονομικής). 

 
Κάποιοι, όμως, φαίνεται πως επέλεξαν λάθος χρόνο ή τρόπο (ή και τα δύο μαζί), για να υλοποιήσουν ένα σχέδιο που από την φύση του είναι άκρως επικίνδυνο για ολόκληρο τον πλανήτη, αφού είναι δεδομένο πως η Ρωσία δεν βρίσκεται πλέον σε νάρκωση και –επιπλέον- όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να συσπειρωθεί περαιτέρω, αλλά οι στόχοι της βρίσκονται στον αντίποδα της συσπείρωσης και αφορούν την πλήρη επάνοδό της στην διεθνή σκηνή.

Με δεδομένο τον χαρακτήρα του ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, την ιδιοσυγκρασία του που έχει βαθιές ρίζες τις μυστικές υπηρεσίες της πρώην ΕΣΣΔ και με την αδήριτη ανάγκη της Ρωσίας να επανακάμψει, όσοι σχεδίασαν την «επιχείρηση Ουκρανία», φέρουν την πλήρη ευθύνη για τις εξελίξεις, οι οποίες δεν πρόκειται να περιοριστούν στα στενά όρια της Ουκρανίας ή της Κριμαίας, αλλά θα μεταπηδήσουν σε διάφορα μείζονος γεωπολιτικού ενδιαφέροντος σημεία του πλανήτη, μέσα από τα οποία ξεχωρίζει η Ανατολική Μεσόγειος.

Το ζητούμενο, για όλους εμάς, είναι να μπορέσουμε να μάθουμε τους συσχετισμούς των δυνάμεων ή την πραγματική ισχύ όλων των εμπλεκόμενων στην επικείμενη πλανητική κρίση, η οποία δεν θα περιοριστεί στην οικονομική σύγκρουση, αλλά θα έχει πολλά περισσότερα πρόσωπα πέρα από αυτήν.

Με όσα μέχρι στιγμής έχουν συμβεί (και αποκαλυφθεί), διαπιστώνουμε πως οι εμπλεκόμενοι (από την πλευρά της Δύσης) ήταν πολλοί και ο καθένας για τους δικούς του λόγους μετρήθηκε και… απέτυχε απέναντι στην «ρωσική αρκούδα», που όχι μόνο ξύπνησε, αλλά αποδεικνύεται ιδιαζόντως μεθοδική, οργανωμένη και διαβασμένη, αφού η Μόσχα χρησιμοποιεί τακτικές και μεθόδους που καταρρίπτουν εν ριπή οφθαλμού τα οποιαδήποτε επιχειρήματα της Δύσης απέναντι στην «ρωσική εισβολή» στην Κριμαία…

Πρώτος εμπλεκόμενος, είναι η Γερμανία, η οποία αποδείχθηκε όχι μόνο κοντόφθαλμη και αδύναμη και χειριστεί το μέγεθος μίας σύγκρουσης (πολιτικής, διπλωματικής, οικονομικής και στρατιωτικής) με την Ρωσία, αλλά επιπλέον, αποκάλυψε πως λειτουργεί κατόπιν εντολών του Λευκού Οίκου. Η ισχυρή Γερμανία, απέδειξε πως δεν έχει τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει απέναντι σε έναν αντίπαλο που όχι μόνο την έχει «δέσει» ενεργειακά και οικονομικά, αλλά είναι –επιπλέον- αποφασισμένος να συγκρουστεί με την «ευρωπαϊκή υπερδύναμη» και να της παραδώσει μαθήματα σεβασμού και… ηθικής. 

 
Η «σιδηρά Μέρκελ», έχοντας βιώσει από τη νεαρή ηλικία την αποφασιστικότητα του «ρωσικού πνεύματος» και την «πυγμή» που μπορεί η Μόσχα να επιβάλει για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, πολύ σύντομα κρύφτηκε και εξαφανίστηκε κυριολεκτικά πίσω από κάποια μισόλογα περί «οικονομικών κυρώσεων» προσπαθώντας έτσι να «κλείσει» γρήγορα το θέμα απέναντι στον πανίσχυρο Πούτιν. 

 
Η πανίσχυρη Γερμανία, αποδείχθηκε ανίκανη να ανταπεξέλθει σε ένα παιχνίδι που δεν σταματά στα λόγια και τους εκβιασμούς, αλλά ο «αντίπαλος» είναι διατεθειμένος να φτάσει στα άκρα.

 
Επιπλέον, η κυρία Μέρκελ βρέθηκε αντιμέτωπη με τις επιλογές της, δηλαδή την οικονομική στήριξη (έστω και δια της πλαγίας) που η κυβέρνησή της έδωσε στους ουκρανούς απογόνους του Χίτλερ… Η σύνδεσή της πλέον με τον ναζισμό, γίνεται κάτι πολύ επικίνδυνο, που δεν μπορεί να διαχειριστεί η προσφάτως εκλεχθείσα καγκελάριος, αφού η «αποκάλυψη» της αγαστής συνεργασίας της "δημοκρατίας" της Γερμανίας με τους ναζιστές, είναι ουσιαστική η πλήρης επαναφορά του χειρότερου εφιάλτη των Γερμανών… Δηλαδή, ένα γεγονός μη διαχειρίσιμο και απολύτως ζημιογόνο για την επόμενη ημέρα όχι μόνο της κυρίας Μέρκελ, αλλά ολόκληρης της Γερμανίας, ενώ ταυτόχρονα σπιλώνει ολόκληρη την Ευρώπη, την οποία συμπαρασύρει στις ολοκληρωτικές ιδέες του ναζισμού...

Ο έτερος εμπλεκόμενος μετά την «πανίσχυρη» Γερμανία, είναι οι ΗΠΑ, που βρήκαν θαυμάσια ευκαιρία (σε πολύ λάθος χρόνο και με λάθος ρώσο πρόεδρο) να επιχειρήσουν την δημιουργία ενός σοβαρού προβλήματος στην «αυλή» της Ρωσίας, το οποίο θα μπορούσε να απασχολήσει αρκετά τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά την οποιαδήποτε επιχείρηση «ανοίγματος» της Μόσχας στο γεωπολιτικό πόκερ. Επιπλέον, ο Λευκός Οίκος διείδε λαμπρή ευκαιρία για ανταπόδοση του ρωσικού «χτυπήματος» που δέχτηκε στη Συρία. 

 
Τα τελευταία χρόνια οι ΗΠΑ έκαναν δύο τραγικές διαπιστώσεις. Αρχικά, διαπίστωσαν πως το οικονομικό τους πρόβλημα δεν επιτρέπει την περαιτέρω ισχυρή αμερικανική παρουσία στα σημεία κλειδιά του πλανήτη. Επιπλέον, η αμερικανική κοινωνία, μετά το φιάσκο σε Ιράκ και Αφγανιστάν, δεν είναι διατεθειμένη να βλέπει αμερικανούς στρατιώτες να γυρίζουν μέσα σε φέρετρα, από πολέμους σε χώρες που είναι πολύ μακρινές από τις ΗΠΑ. 

Με αυτά τα δύο «προβλήματα», οι ΗΠΑ αποφάσισαν να αλλάξουν τακτική, να περάσουν σε μία στρατιωτική συσπείρωση για λόγους εξοικονόμησης, αλλά να συνεχίσουν την δράση τους για την κάλυψη των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών τους συμφερόντων ανά τον πλανήτη. Και αυτό μπορούσαν να το πράξουν είτε ελέγχοντας «ηγέτες» κρατών, είτε εξαγοράζοντας αρχηγούς ισλαμιστών προκειμένου να δημιουργήσουν με την μέθοδο του διαίρει και βασίλευε ένα γενικό «χάος», χωρίς απώλειες αμερικανών στρατιωτών και απολύτως διαχειρίσιμο όμως από τους ίδιους… Μέσα στο «παιχνίδι» αυτό, χρησιμοποιήθηκαν με περισσότερο εμφανή τρόπο και οι διάφορες ΜΚΟ (ο Πούτιν έχει κηρύξει παράνομη την ύπαρξη και λειτουργία των ΜΚΟ στην Ρωσία, ενώ είναι γνωστό πως πρόκειται για παραρτήματα και σαφή εργαλεία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής) οι οποίες ανήκαν στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, ή σε ανθρώπους (π.χ. Σόρος) που εργάζονται αποκλειστικά υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων.

Η κρίση της Ουκρανίας, όμως, αποδείχθηκε όχι μόνο ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος, αλλά και άκρως αποκαλυπτική για τον σύγχρονο τρόπο δράσης των ΗΠΑ. Και αυτή η αποκάλυψη στα μάτια των απλών πολιτών, μοιάζει πολύ με πλήρη απογύμνωση, αφού ο Λευκός Οίκος βρέθηκε να είναι άμεσα εμπλεκόμενος και συνεργαζόμενος είτε με φανατικούς ισλαμιστές της Αλ Κάιντα (βλ. Συρία), είτε με ναζιστές (βλ. Ουκρανία), προχωρώντας σε μία ηθική αυτοκτονία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία αποδείχθηκε πως συνεργάζεται αλλά και στηρίζει οικονομικά (και με στρατιωτικό οπλισμό) ακόμη και τους… αντιπάλους της. Και αυτή η αντίφαση, δεν είναι κάτι που εύκολα μπορεί να αντικρούσει ο Μπάρακ Ομπάμα ή τα «γεράκια» (τύπου Νούλαντ) που αποφάσισαν να χτυπήσουν στο μαλακό υπογάστριό της την Ρωσία. Εξάλλου, τόσο οι Γερμανοί όσο και οι Αμερικανοί μένουν βουβοί μπροστά στο αποκαθηλωτικό επιχείρημα της Μόσχας για την «εισβολή στην Κριμαία»: «Μήπως θέλατε να αφήσουμε στρατιωτικές βάσεις με βαρύ οπλισμό, πυραύλους και άλλα ευαίσθητα και επικίνδυνα στρατιωτικά όπλα (υπονοούν πυρηνικά) στα χέρια κάποιων ανεγκέφαλων, ναζιστών και πολεμόχαρων;»

Οι ΗΠΑ επεχείρησαν να «κλείσουν» την Ρωσία σε αμυντική θέση, αλλά μέχρι στιγμής το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να βιώσουν μία άτυπη νίκη (διαμελισμός της Ουκρανίας), η οποία όμως απέδειξε την αμερικανική αναποφασιστικότητα να συνεχίσει απέναντι σε έναν αποφασισμένο Πούτιν. Επίσης, αποκαλύφθηκε πλήρως και η πολιτική των ΗΠΑ ως προς τα ανταλλάγματα που προσφέρουν στους «συνεργάτες» τους, αφού αυτά αφορούν λάφυρα και κεκτημένα άλλων χωρών, αποφεύγοντας η ίδια να βάλει το χέρι στην δική της τσέπη… (αυτή η περίπτωση διαχείρισης των κρατών – υπαλλήλων των ΗΠΑ πρέπει να προβληματίσει τόσο την Ελλάδα όσο και την Κύπρο, οι οποίες βιώνουν ήδη σημαντικό μέρος πιέσεων απώλειας κυριαρχικών τους δικαιωμάτων και ταυτόχρονης τουρκικής εισόδου σε περιοχές μείζονος Ελληνικού και Κυπριακού ενδιαφέροντος).

Ο έτερος εμπλεκόμενος στα γεγονότα της Ουκρανίας, αποδείχθηκε πως είναι η Τουρκία και συγκεκριμένα οι μυστικές της υπηρεσίες (ΜΙΤ) οι οποίες λειτούργησαν τόσο προς την κατεύθυνση προετοιμασίας των τουρκόφωνων μουσουλμάνων της Ουκρανίας (Τατάροι), όσο και στον τομέα σχεδιασμού και συντονισμού της «εξέγερσης», σε αγαστή συνεργασία με τους ναζιστές, προκειμένου όχι μόνο να υπάρξει μία εξέγερση, αλλά να υλοποιηθεί πραξικόπημα (ειδική τεχνογνωσία κατέχουν οι τούρκοι στον τομέα των πραξικοπημάτων), αφού αποδείχθηκε η λειτουργία τούρκων πρακτόρων σχετικά με τους ελεύθερους σκοπευτές, τους βασανισμούς και τις δολοφονίες φιλοκυβερνητικών οπαδών (στο σημείο αυτό αξίζει να τονισθεί πως η τουρκική εξωτερική πολιτική και οι "δράσεις" των μυστικών υπηρεσιών της γείτονος, είναι σταθερά προσηλωμένες σε στόχους της Τουρκίας και των ΗΠΑ και δεν επηρεάζονται σχεδόν στο παραμικρό από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οποιαδήποτε κυβέρνηση της χώρας).

  Αυτό που πρέπει να προβληματίσει, είναι η διαπίστωση πως οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες έχουν ανοίξει πολύ την «βεντάλια» των επιχειρησιακών τους δράσεων, έχουν ξεφύγει κατά πολύ από τον χώρο των Βαλκανίων και εμπλέκονται ολοένα και περισσότερο (ως καλά εργαλεία της CIA) στα θερμά σημεία του πλανήτη. 

  Η Ουκρανία αποτελεί ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, το οποίο λαμβάνει πλέον πολύ σοβαρά υπόψιν του ο Βλαντμίρ Πούτιν, ενώ και η Κίνα γνωρίζει πολύ καλά την εμπλοκή της Τουρκίας στην δημιουργία τρομοκρατικών – αντικαθεστωτικών εκπαιδευμένων ομάδων Ουιγούρων. 
Οι υπόλοιποι εν αρχή της κρίσεως, Μ. Βρετανία. Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Σουηδία, Πολωνία, πολύ σύντομα κατανόησαν το "πνεύμα" του Πούτιν, αλλά και την ανεπάρκειά τους να πλήξουν -έστω και οικονομικά- την Ρωσία, αφού με απλή αριθμητική διαπίστωσαν πως οποιοδήποτε μέτρο κατά της Μόσχας θα μετρούσε απώλειες στους ίδιους. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το "στρατόπεδο της Δύσης" σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να έχει διαλυθεί και να περιορίζεται σε μονολόγους περί Διεθνούς Δικαίου, την στιγμή που όσοι σήμερα επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο είναι εκείνοι που με σύστημα και κατ' επανάληψη το έχουν παραβιάσει στο παρελθόν, προκειμένου να αποκομίσουν οι ίδιοι κέρδη. Η περίπτωση της Κύπρου, εξάλλου, αποτελεί το μέγιστο διαχρονικό παράδειγμα, το οποίο καταρρίπτει οποιαδήποτε προσπάθεια των δυτικών να επικαλεστούν ή να υπεραπιστούν το... Διεθνές Δίκαιο.
Χωρίς να γνωρίζουμε τι μέτρα θα λάβει η Ελλάδα απέναντι στα «θηρία» που αποκαλύφθηκαν στην Ουκρανία και απέδειξαν πως επί της ουσίας "ακινητοποιούνται"   όταν συναντούν αποφασιστική αντίδραση, αντίσταση και δράση κατά των διαλυτικών τους σχεδίων (προφανέστατα δεν έχουν ποτέ Plan B πέρα από την εκβιαστική τους τοποθέτηση για πιθανή χρήση των διεθνών οικονομικών εργαλείων ελέγχου και εκφοβισμού που διαθέτουν), θεωρούμε πως θα πρέπει να ικανοποιηθεί το ελάχιστο από το Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο θα πρέπει να δώσει άμεση εντολή για εντοπισμό, διάλυση και σύλληψη όλων των παραρτημάτων μυστικών υπηρεσιών (αμερικανικών, γερμανικών και τουρκικών) που δρουν στην Ελλάδα, είτε με την μορφή επιχειρήσεων, ινστιτούτων, ΜΚΟ κ.α., ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να διαλυθούν όλες οι ισλαμικές ομάδες (που οι μυστικές υπηρεσίες και η κρατική ασφάλεια έχουν πολύ καλή γνώση των δράσεών τους) που δρουν εντός της Ελλάδας. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να σταλεί ένα σαφές μήνυμα προς εκείνους που ενδεχομένως να έχουν οφέλη από κάποια εσωτερική αναταραχή στην Ελλάδα, ότι «έχουν γνώση οι φύλακες».
Με όσα, λοιπόν, έχουν διαδραματισθεί εσχάτως με επίκεντρο την Ουκρανία, και με τα «μαθήματα» που πήραμε όσον αφορά την πραγματική ισχύ των «ισχυρών» (κυρίως της Ευρώπης), δεν θα ήταν άσχημο να επιλεγεί η αλλαγή πλεύσης στην πολιτική στάση της Ελλάδας απέναντι στο «γερμανικό δέος», αφού τώρα δίνεται μία πρωτοφανής ευκαιρία να αντιπαρατάξουμε (ως Ελληνική λύση) το αντίπαλο δέος που λέγεται Πούτιν, και δανειζόμενοι τον τρόπο του ρώσου προέδρου να… εκβιάσουμε με εξελίξεις εκείνους που μέχρι και σήμερα μας εκβιάζουν για να πλουτίσουν εις βάρος μας και να μας υποδουλώσουν…

  Εξάλλου, όλοι γνωρίζουμε –και αποδεικνύεται περίτρανα στην περίπτωση της Ρωσίας στην Ουκρανία- πως είναι προτιμότερο να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται…
Παναγιωτίδης Μάρκος

ΠΗΓΗ