Τσόκαρα και καριόλες: Όποιος δεν
έχει δει ποτέ τσόκαρα και καριόλες, δεν μπορεί να πιστέψει ότι υποδήματα
και άμαξες μπορεί να θεωρούν ότι έχουν άποψη. Στην αρχή νομίζει ότι
ακούει ένα παραμύθι, αλλά σιγά-σιγά κατανοεί ότι ο συνδυασμός των δύο
είναι θεαματικός.
Τα τσόκαρα πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν ερωτήσεις και οι καριόλες
απαντήσεις. Αυτός ο διάλογος φαντάζει εξωπραγματικός, αλλά όσο παράξενος
κι αν είναι θέλει να φανεί ρεαλιστικός. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τα
επιχειρήματα του ενός αγγίζουν τις πεποιθήσεις του άλλου. Σημασία έχει
ότι το παράλογο δεν στέκει ακόμα κι αν τα υποδήματα κι οι άμαξες
προχωρούν χωρίς κανένα πρόβλημα στον κόσμο τους.
Το πρόβλημα είναι το κοινό που βλέπει αυτό το θεατρικό, νομίζει ότι
αφορά την πραγματικότητα. Ενώ στην ουσία, και τα δύο αποκτούν νόημα μόνο
όταν τα βάζουμε και όταν καθόμαστε πάνω, αλλιώς και τα δύο είναι κενά.
Όταν λοιπόν δίνουμε αξία στα λεγόμενά τους ξεχνάμε ότι είναι ένα
θέατρο του παραλόγου και ότι ο σκηνοθέτης δεν είναι ο Ιονέσκο. Κατά
συνέπεια η παράσταση δεν έχει το απαιτούμενο επίπεδο. Ελπίζουμε απλώς
ότι το κοινό δεν θα δυσανασχετήσει γρήγορα με αυτήν την επιθεώρηση,
αλλιώς τα τσόκαρα και οι καριόλες δεν θα προλάβουν να φύγουν από τη
σκηνή εγκαίρως.
Ένα πιάνο έχει 88 κόπανους:
Ένα πιάνο έχει 88 κόπανους και μ’ αυτούς είναι ικανό να δημιουργήσει
μουσική που αποτελεί μια προσφορά για τη μνήμη μας και γενικότερα για
την ανθρωπότητα, όταν ο συνθέτης είναι μια ιδιοφυΐα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό. Γιατί η κοινωνία χρειάζεται τόσους πολλούς κόπανους, ενώ 88 αρκούν για να παράγουν έργο; Είναι
θέμα βούλησης ή βουλιμίας; Είναι απαραίτητοι στο κοινωνικό έργο; Είναι
θέμα πολιτικής απόφασης; Γιατί να χρειαζόμαστε άτομα που δεν ξέρουν τι
είναι μόδα ή ψυχολογικές ασθένειες; Γιατί να ακούμε αυτήν την κακοφωνία
που ονομάζεται άποψη από τους άσχετους; Γιατί να υποστούμε αυτήν την έλλειψη νοημοσύνης λόγω ελευθερίας της έκφρασης, ενώ είμαστε εκτός πιανιστικού επιπέδου;
Κάθε διευθυντής ορχήστρας ξέρει να διαχειρίζεται αυτά τα προβλήματα,
διότι διαβάζει την παρτιτούρα και δεν υπάρχει λόγος να ακούει επιπλέον
θόρυβο. Γιατί λοιπόν πρέπει να υποστούμε αυτόν το θόρυβο λόγω της θέσης
του και λόγω της έντασής του; Και η σιωπή έχει τα πλεονεκτήματά της.
Επιπλέον γιατί να πάει άχρηστο το μάθημα του Ludwig Wittgenstein; Ειδικά
όταν έλεγε ότι όταν δεν γνωρίζεις το θέμα πρέπει να το βουλώνεις. Είχε
ζήσει σ’ ένα σπίτι, όπου το πιάνο δεν ήταν μόνο του αλλά με άλλα έξι.
Άρα ήξερε με μεγάλη ακρίβεια τα όρια του κόπανου.
Νίκος Λυγερός
