Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου
Ο
Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο «εθνάρχης») είναι ο μοναδικός πολιτικός ο
οποίος έχει μείνει στο απυρόβλητο, με μια εικόνα «αψεγάδιαστη». Όλα τα καθεστωτικά κόμματα με τους «αριστερούς» ψάλτες, καθώς και τα πολύχρωμα ιερατεία της καθεστωτικής προπαγάνδας, δεν αγγίζουν καθόλου τον «εθνάρχη», σχετικά με τις σημερινές καταστροφικές συμφορές που ζει η χώρα και ο ελληνικός λαός.
Είναι τόσο σημαντικός πολιτικός για το ελληνικό καπιταλιστικό καθεστώς,
που ήδη, ακόμα εν ζωή, η καθεστωτική προπαγάνδα φιλοτεχνούσε το πορτρέτο του. Μετά το θάνατό του αναπτύχθηκε μια μυθολογία εξωραϊσμού του, ακόμα και αγιοποίησής του.
Το ιστορικό σπείρωμα "κόβεται" στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η αρχή του «κακού» είναι ο λαϊκισμός του Ανδρέα και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Από εδώ, σύμφωνα με τα ποικίλα και πολύχρωμα προπαγανδιστικά Μαντεία, ξεκινάει η καταστροφή μας…
Η ιστορία για άλλη μια φορά γράφεται σύμφωνα με τις επιταγές των ισχυρών (των ληστών και δημίων των λαών), σύμφωνα με τα ιδεολογήματα της κυρίαρχης καθεστωτικής προπαγάνδας.
Έτσι, σύμφωνα με τις επιταγές των «νταβάδων» και της προπαγάνδας τους, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι ο μέγας «εθνάρχης» ο οποίος αποκατέστησε τη «δημοκρατία»: Τη «δημοκρατία» που βιώσαμε 38 χρόνια με τη σημερινή κατάληξη τής ευρωχουντικής «δημοκρατίας»…
Κατασκευάστηκε, λοιπόν, ο Καραμανλής «εθνάρχης», αυτός που έβαλε το θεμέλιο λίθο της ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, της μετατροπής μας σε αποικία των ευρω-ληστών και διεθνών δημίων μας…
Σήμερα, μόνο οι παντελώς τυφλοί και ανεγκέφαλοι δεν είναι σε θέση να δούνε και να αντιληφθούνε ότι η ένταξή μας στο «λάκκο των λεόντων» (ΕΟΚ στην αρχή, ΕΕ μετά) ΕΙΝΑΙ η θεμελιακή αιτία της καταστροφής μας και του εθνικού μας ολέθρου…
Το ΕΓΚΛΗΜΑ εναντίον της Ελλάδας και του λαού της, το ΕΓΚΛΗΜΑ εναντίον της ιστορικής και εθνικής μας υπόστασης συντελέστηκε το 1961: Τότε που ο «εθνάρχης» υπέγραψε την ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ!!!
Τότε, βεβαίως, σύσσωμη (σχεδόν) η Αριστερά (δεν είχε ενσωματωθεί ακόμα) έλεγε εντελώς διαφορετικά πράγματα απ’ ό,τι λέει σήμερα που αποτελεί την «αριστερή» αιχμή του νεοταξικού δόρατος.
Αν και θα αναδημοσιεύσουμε παρακάτω κάποια αποκαλυπτικά κείμενα της Αριστεράς, εκείνη την εποχή, δεν μπορεί να αποφύγουμε τον πειρασμό να αναφέρουμε, από τώρα, ένα προφητικό κείμενο του καθηγητή και βουλευτή της ΕΔΑ, Νίκου Κιτσίκη:
«Το έγκλημα έγινε. Η Ελλάς έχασε κάθε ίχνος οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας. Παρεδόθη αλυσόδετη στα οικονομικά συμφέροντα που ρυθμίζουν την πολιτική του Δυτικού Κόσμου…».
Επισήμαινε ακόμα ότι: «θα καταπνιγεί η εγχώρια παραγωγή, βιομηχανική, βιοτεχνική και γεωργική…»
Και ότι: «Η Γερμανία αποβλέπει πάντα στην οικονομική ηγεμονία της Ευρώπης. Το πνεύμα του ΖΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ υπάρχει στη σημερινή νεοναζιστική Γερμανία πανίσχυρο. Το σύνθημα ΠΙΕΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ δεν έπαυσε ποτέ να κυριαρχεί στη δυτικογερμανική πολιτική, η οποία παραμένει η ίδια από την εποχή του Μπίσμαρκ…».
Ο «εθνάρχης», λοιπόν, ήταν εκείνος που έβαλε τα θεμέλια της μετάλλαξης της Ελλάδας σε προτεκτοράτο της ευρω-χούντας.
Για το μύθο ότι αποκατέστησε τη «Δημοκρατία», έναν μύθο που επί 38 χρόνια μας στουπώνουν το κρανίο, θα αναδημοσιεύσουμε το παρακάτω παλιό κείμενό μας, γραμμένο τον Απρίλιο του 1998:
Ο μύθος Καραμανλή
Ο μύθος είναι μια ταχυδακτυλουργική αναστροφή της πραγματικότητας: την αδειάζει από ιστορία, αφαιρεί το κοινωνικό νόημά της. Ο μύθος δεν αρνιέται τα πράγματα, απλώς τα εξαγνίζει, τα αθωώνει εξανεμίζοντας τα ιδεολογικά και πολιτικά τους συστατικά. Μετατρέπει τα πράγματα σε στατικές, φυσικές κατηγορίες εννοιών: σε αιωνιότητα. Γι αυτό ο μύθος είναι από-πολιτικοποιημένος λόγος.Ένας λόγος που δεν αγγίζει το σύνολο των ανθρωπίνων σχέσεων με την πραγματική, την κοινωνική τους δομή. Ο μύθος αδειάζει το πραγματικό, όπως λέει, ο Ρολάν Μπαρτ, με το τέχνασμα της σαφήνειας: «που είναι η σαφήνεια όχι της εξήγησης, αλλά της διαπίστωσης». Όταν διαπιστώνω χωρίς να εξηγώ, τότε όλα φαίνονται φυσικά, εύλογα...
«Περνώντας από την ιστορία στη φύση, ο μύθος εξοικονομεί κάτι: καταργεί το περίπλοκο των ανθρωπίνων πράξεων, τους δίνει την απλότητα των ουσιών, καταλύει κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή πέρα από το άμεσα ορατό, οργανώνει έναν κόσμο χωρίς αντιφάσεις, αφού θα είναι δίχως βάθος, έναν κόσμο απροκάλυπτο, θεμελιώνει μια πετυχημένη σαφήνεια: τα πράγματα φαίνονται να σημειοδοτούν από μόνα τους» (Μπαρτ). Η εξουσία αποζητά ατελείωτα το μύθο. Η αστική τάξη είναι η μήτρα της μυθολογίας. «Ο μύθος βρίσκεται στα δεξιά: Εδώ είναι ουσιώδης: καλοθρεμμένος, γυαλιστερός, διαχυτικός, φλύαρος, εφευρίσκεται ασταμάτητα, τα πιάνει όλα...» (Μπαρτ).
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της αστικής μυθολογίας τα βρίσκουμε στο πρόσωπο του Καραμανλή. Μια μυθολογία επιμελώς καλλιεργημένη, πλούσια, πολύμορφη, ευλύγιστη, με όλους τους βαθμούς της «αξιοπρέπειας». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξαγνίζεται, αθωώνεται! Η κοινωνική του υπόσταση και ο ιδεολογικός του κόσμος εξατμίζονται. Η πολιτική του ιστορία αποσπάται από την αντιφατική περιπλοκή της κοινωνικής δράσης: Απλοποιείται σε σχήματα διαπιστώσεων. Το έργο του συρρικνώνεται και αυτό στην απλότητα των θετικών «ουσιών»…
Έτσι το ιστορικό σύμβολο του ιστορικού κράτους της Δεξιάς (παρακράτος) , ο βάναυσος χλευαστής της προόδου, των ανθρωπίνων αξιών και δημοκρατικών ελευθεριών, ο άγριος διώκτης των κοινωνικών κινημάτων και των ιδεών, εμφανίζεται και προβάλλεται, με τη «σαφήνεια της διαπίστωσης», ως θεμελιωτής της δημοκρατίας: Αυτός που επανέφερε μετά την πτώση της χούντας αναίμακτα τη δημοκρατία και νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Εδώ κόβεται ιδιοτελώς το κοινωνικό κύκλωμα και σχηματοποιείται το αποτέλεσμα: καμιά εξήγηση, μόνο διαπίστωση…
Δολίως, έτσι, επικαλύπτεται τούτο: Δεν «επανέφερε» ο Καραμανλής τη δημοκρατία. Αντίθετα εκλήθη, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, να βάλει «φράγματα» και «σιδεριές» στη δημοκρατία. Να υπονομεύσει τις κοινωνικές προϋποθέσεις που είχαν δημιουργηθεί για μια ευρύτερη δημοκρατία. Ο ρόλος του, λοιπόν, δεν ήταν θετικός,αλλά ανασταλτικός στην ιστορική διαδικασία ανάπτυξης της δημοκρατίας. Δεν προώθησε την ανάπτυξη, αλλά την «καταστολή» και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας.
Τέλος η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν απαίτηση των καιρών . Μια στρατηγική (πετυχημένη στην Ευρώπη) ενσωμάτωσης του ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Σε συνθήκες εκρηκτικών επαναστατικών διεργασιών, που «Άκρα Αριστερά» σε Ευρώπη και Ελλάδα ήταν μαζικό φαινόμενο, το να κρατηθεί το ΚΚΕ στην παρανομία ήταν επιλογή καταστροφική για το αστικό καθεστώς. Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν η ασφαλιστική δικλίδα. Χρησιμοποιήθηκε για την κοινοβουλευτική χειραγώγηση και ενσωμάτωση των κινημάτων…
Και όταν σήμερα κάποιοι «αριστεροί» ή «πρώην» υμνολογούν υστερικά την «καραμανλική δημοκρατία» επιβεβαιώνουν απλώς τη δική τους ενσωμάτωση. Ξεχνώντας φυσικά ότι η υστερία δεν είναι Ιστορία…
Απρίλιος 1998
Πηγή: http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2012/07/blog-post_9455.html#more
