Ο άνθρωπος που δεν
έχει την ικανότητα να κρίνει καταστάσεις είναι σαν το φύλλο στον άνεμο,
ευάλωτος σε κάθε επίδραση ή επιρροή που προέρχεται από τον περίγυρό του.
Κρίση σημαίνει να
αξιολογούμε καταστάσεις, να διακρίνουμε πότε κάτι μας ωφελεί και πότε μας
βλάπτει, να διακρίνουμε τι αξίζει να θέσουμε ως προτεραιότητα και τι είναι
άχρηστο και περιττό.
Μια τέτοια
ικανότητα κρίσης μας δίνει τη δυνατότητα να βάλουμε κατεύθυνση στη
ζωή μας, σύμφωνη με τους στόχους και
τους οραματισμούς που εμείς έχουμε θέσει.
Για να καλλιεργήσουμε
όμως σωστά την κρίση μας χρειάζεται πρώτα να συμβουλευτούμε και άλλους, εμπειρότερους
από εμάς, ώστε ο τρόπος που κρίνουμε να αποκτήσει βαρύτητα και
σοβαρότητα.
Όταν πια έχουμε
αποκτήσει μια σχετική ικανότητα κρίσης, χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην
πέσουμε στην παγίδα να κρίνουμε και να καταδικάζουμε συγκεκριμένους άλλους
ανθρώπους, διότι από κάτι τέτοιο δεν ωφελείται κανείς. Στο κάτω-κάτω, δε
βρισκόμαστε εμείς στη θέση του άλλου ώστε να γνωρίζουμε γιατί κάνει αυτά που
κάνει, ποια είναι τα κίνητρά του και ποιες οι δυνατότητές του. Όταν λοιπόν
προσπαθούμε να κρίνουμε άλλους ανθρώπους συνήθως πέφτουμε έξω.
Πιο καλή
χρήση της ικανότητας κρίσης, είναι είτε όταν κάνουμε αυτοκριτική - όταν δηλαδή
αξιολογούμε τη δική μας συμπεριφορά ώστε να τη διορθώσουμε - είτε όταν
κρίνουμε καταστάσεις γενικά, χωρίς να τις ταυτίζουμε με συγκεκριμένα άτομα.
Μπορούμε για παράδειγμα να καταδικάσουμε τον αλκοολισμό γενικά, χωρίς όμως να
επιτρέψουμε στον εαυτό μας να φερθεί με περιφρόνηση εναντίον κάποιου
συγκεκριμένου αλκοολικού. Με αυτό τον τρόπο προστατευόμαστε από επικίνδυνες
καταστάσεις ενώ ταυτόχρονα διατηρούμε αλώβητη την ικανότητά μας να
αγαπάμε.
Πηγή: http://help-net.gr/Themes/Anaptixi_Krisis.htm
