Η Κρίση την
οποία αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα, απλώνεται σ’ όλο το εύρος των
ανθρώπινων δραστηριοτήτων, και προχωράει σε βάθος μέσα στις πιο κρυφές
διαστάσεις της ανθρώπινης ψυχής και διάνοιας, ατομικά και συλλογικά.
Τι
μπορούμε, όμως, να κάνουμε εμείς οι ίδιοι για να αλλάξει αυτή η
κατάσταση; Ίσως να είμαστε ανίσχυροι ως άτομα να αντιμετωπίσουμε τη
Μεγάλη Κρίση της Κοινωνίας και της Ανθρωπότητας, αλλά δεν είμαστε
καθόλου ανίσχυροι να αντιμετωπίσουμε τις μικρές κρίσεις της προσωπικής
και της εσωτερικής μας ζωής. Από αυτή την άποψη, ένα στοιχείο στο οποίο
αξίζει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή, είναι η ανησυχητική ευκολία με την
οποία εκείνοι που κατέχουν την όποια εξουσία σ’ ένα πεδίο
δραστηριότητας, προβαίνουν σε αποφάσεις υπέρ των όποιων προσωπικών τους
συμφερόντων, αδιαφορώντας για τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες των
αποφάσεων αυτών στους άλλους ανθρώπους, και αδιαφορώντας για την τήρηση
των αρχών και νόμων που στοχεύουν στη δημιουργία συνθηκών αξιοπρεπούς
διαβίωσης για όλους πάνω στη Γη...
όπως είναι οι κανονισμοί του διεθνούς
δικαίου, οι αρχές προστασίας του περιβάλλοντος, οι κανόνες πυρασφαλείας,
οι βάσεις ενός υγιούς οικονομικού συστήματος, οι αρχές σεβασμού της
ζωής και της προσωπικότητας, αλλά και το φυσικό δικαίωμα όλων των
ανθρώπων για εργασία, υγεία, εκπαίδευση, ελευθερία στην έκφραση, και
τελικά για ευτυχία και πνευματική εξέλιξη.
Την
ανησυχητική αυτή ευκολία την ανιχνεύουμε και στον εαυτό μας, αφού σε
τέτοια θέση ισχύος βρισκόμαστε συχνά στην προσωπική και την εσωτερική
μας ζωή. Όταν η διάνοιά μας αποφασίζει να επιβληθεί στη ζωή μας,
χρησιμοποιώντας τα όπλα της έλλειψης, του φόβου, του πόνου και της
άγνοιας, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Και όπως δεν διστάζουμε να επιτρέψουμε
στον νου μας να αποκτήσει τα ηνία της ζωής μας, σε βάρος της καρδιάς και
των πιο μύχιων κινήτρων μας, ακόμα περισσότερο δεν θα διστάσουμε να
κάνουμε το ίδιο και στις προσωπικές μας σχέσεις, αλλά και στις σχέσεις
μας με όλους τους άλλους ανθρώπους.
Η
διαδικασία αυτή είναι αναστρέψιμη, αν πιστέψουμε, ελπίσουμε και
θελήσουμε να αφεθούμε στην ευεργετική δράση της Καρδιάς, που δεν
αναγνωρίζει διαχωριστικά όρια, δεν ανέχεται να καταπατούνται οι
συμπαντικές αρχές και νόμοι, ούτε μπορεί να βιώσει ικανοποίηση και
ευτυχία όσο ακόμα μέσα μας, όσο ακόμα στην προσωπική μας και τη
συλλογική μας ζωή, και όσο ακόμα στη ζωή των κοινωνιών και της
ανθρωπότητας ολόκληρης, διατηρείται η διάκριση, η ανισότητα, το ψεύδος, η
υποκρισία, η πλάνη, η μισαλλοδοξία, ο αυταρχισμός, και τόσα άλλα, και
αν στο σημείο αυτό ο εαυτός μας ξεσηκωθεί διαμαρτυρόμενος πως δεν κάνει
τίποτε από όλα αυτά, ας θυμηθεί την Κρίση που μαστίζει την ανθρωπότητα
μέσω των κάθε είδους μικρών και μεγάλων κρίσεων, για να φέρει το
διαχωρισμό και τη διάλυση, και ας αναλογιστεί πως τίποτε από αυτά δεν θα
μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν ο καθένας από εμάς δεν θεωρούσε
‘καθήκον’ και ‘δικαίωμά’ του να επιβάλει στο περιβάλλον του τις
προσωπικές του επιλογές και αποφάσεις, και μάλιστα με τη μεγαλύτερη
ευκολία, και ακόμα χειρότερα κάτω από το κάλυμμα ‘υψηλών’ ιδανικών και
στόχων.
Όμως,
στον Τόπο της Καρδιάς, το Καλό και η Αλήθεια δεν τεμαχίζονται, ούτε
ξεχωρίζουν το ‘δικό μου’ απ’ το ‘δικό σου’, τους ‘φίλους’ απ’ τους
‘εχθρούς’, το ‘καλό’ απ’ το ‘κακό’, και το ‘κατώτερο’ απ’ το ‘ανώτερο’.
Στον Τόπο της Καρδιάς τα πάντα είναι Ένα, τα πάντα μοιράζονται τα πάντα.
Στον Τόπο της Καρδιάς, η ανησυχητική ευκολία στην επιβολή της
προσωπικής μας άποψης και απόφασης, δίνει τη θέση της στην λυτρωτική
ευκολία της αναγνώρισης και της αποδοχής του θετικού, του καλού και του
όμορφου που υπάρχει μέσα σ’ όλους τους ανθρώπους, αλλά και της Θείας
Συνειδητότητας, που μας κατευθύνει κάθε στιγμή πώς να ξεπεράσουμε τις
κάθε είδους κρίσεις, για να οικοδομήσουμε μια ζωή φωτός, καλοσύνης και
ευτυχίας για όλους. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως στην καθημερινή μας
ζωή θα αποδεχόμαστε έλλογα και συνετά, με χαρά και ικανοποίηση τις
θέσεις, τις ποιότητες, και τις αποφάσεις των άλλων, συνειδητοποιώντας
ότι αυτό που είναι καλό για όλους, είναι σίγουρα καλό και για μας, και
ότι το καλό αυτό είναι πολύ πιο ευεργετικό και ουσιαστικό για μας τους
ίδιους, από το όποιο ατομικό ‘καλό’ για χάρη του οποίου θυσιάζουμε ακόμα
και τα πιο πολύτιμα αγαθά που έχει ο άνθρωπος στη διάθεσή του για να
εξελιχθεί πνευματικά μέσα στη Ζωή.
