Του Δρ. Ανδρέα Αρτεμίου*
Τα γεγονότα της 11ης Ιουλίου 2011 είναι πλέον παγκοσμίως γνωστά. Θα μείνουν καλά χαραγμένα στην μνήμη αυτών που τα έζησαν, αυτών που πλήγηκαν, μα περισσότερο αυτών που θρήνησαν. Αυτών που θρήνησαν τους δικούς τους ανθρώπους και το προαιώνιο καθήκον και η διαβολική σύμπτωση τους καλεί να διατηρήσουν αιώνια την μνήμη τους. Για μας τους υπόλοιπους, τους απλούς θεατές των γεγονότων θα μας μείνει η αγανάκτηση και ο θυμός των πρώτων 2-3 ημερών, ίσως και της πρώτης εβδομάδας. Σιγά σιγά θα επιστρέψουμε στη ρουτίνα μας και ο θυμός θα αντικατασταθεί από το άγχος της καθημερινότητας. Η ύπαρξη, άλλωστε, του άθικτου κοινωνικού μας δικτύου στήριξης (συγγενών και φίλων) θα μας οδηγήσει σε διασκεδάσεις και νέα μονοπάτια και ξεχωριστές στιγμές. Και στο τέλος λήθη. Άντε να θυμηθούμε το πρώτο ετήσιο μνημόσυνο, ίσως και το δεύτερο. Γιατί θα λέμε το «αιωνία τους η μνήμη» στα μνημόσυνα, να το ακούν οι συγγενείς και οι φίλοι και να μεγαλώνει γι’ αυτούς η υποχρέωση να θυμούνται όσα έγιναν. Κανείς από τους υπόλοιπους δεν θα θρηνήσει εκτεταμένα. Ο θυμός θα καταλαγιάσει πολύ εύκολα. Να θρηνήσουμε άλλωστε τι; Τα θύματα; Την υποδομή που χάθηκε; Την οικονομία που πληγώθηκε;
Πρέπει όμως να θρηνήσουμε... Για την ηλιθιότητα μας. Για την ασχετοσύνη μας. Για την ευνοιοκρατία που υποστηρίζουμε πρωί μεσημέρι βράδυ. Γιατί σε ένα κράτος ηλιθίων, ασχέτων και παραγώγων της ευνοιοκρατίας κάποιος μέγας ηλίθιος και άσχετος είπεν το «Βάρτα τζιαμέ». Χωρίς να καλέσει ούτε ένα εμπειρογνώμονα. Χωρίς να γίνει ούτε μια μελέτη. Για δυόμιση χρόνια ήταν «τζιαμέ». «Τζιαμέ»... δίπλα που το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο του κράτους. Δίπλα από τα παιδιά μας που υπηρετούσαν την θητεία τους. Τα μόνιμο προσωπικό της ναυτικής βάσης να φωνάζει, να προσπαθεί να πείσει για την επικινδυνότητα και να ζητά μεταφορά. Να μην εισακούεται και να συνεχίζει να ζητά κάτι μικρό. Ας είναι και ένα στέγαστρο... Και αυτοί με πρόφαση τα λεφτά να τους το αρνούνται. Αυτοί τους έδωσαν ένα λάστιχο να το ποτίζουν. Λες και ήτανε λουλούδι που έπρεπε να μεγαλώσει, λες και ήτανε διψασμένο ζώο για να ξεδιψάσει. Λες και η θερμοκρασία του νερού στο σιδερένιο βυτιοφόρο, ήτανε μικρότερη από την θερμοκρασία του υλικού στο σιδερένιο container. Και χάθηκαν, αυτοί που φώναζαν, αυτοί που θα μας τα έλεγαν χαρτί και καλαμάρι. Ένας διοικητής ναυτικού και ένας διοικητής της ναυτικής βάσης που η αγάπη τους για την πατρίδα τους οδήγησε στο καθήκον και η αγάπη για τους στρατιώτες τους έδωσε την διαταγή «Να απομακρυνθείτε όλοι από το στρατόπεδο».
Και μέσα σε όλα αυτά, σε όλο το χαμό, να σου και οι βο(υ)λευτές μας, οι υπουργοί μας, οι κομματάρχες μας. Που οι μισοί από αυτούς είναι παράγωγα της ευνοιοκρατίας. Αυτής που έβαλε τους πιο άσχετους να διοικούν και τους ηλιθιότερους να αποφασίζουν. Που χωρίς κανένα απολύτως ειδικό προσόν μας υπόσχονται για να τους ψηφίζουμε. Να τους βάζουμε στα κέντρα αποφάσεων. Να μας κοροϊδεύουν, να τους χειροκροτούμε. Να τους φωνάζουμε μεγάλους, ηγέτες και να μην μπορούν να διοικήσουν, να μην μπορούν να ηγηθούν και να αποφασίσουν. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή που ο κάθε ένας από εμάς λυπάται, που προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε το κακό που μας βρήκε, που διερωτόμαστε ποιός άσχετος τα «έβαλε τζιαμέ», που οι συγγενείς προσεύχονται να είναι τραυματίες οι συγγενείς τους και όχι ανάμεσα στους νεκρούς που τα ονόματα τους δεν έχουν ανακοινωθεί, ο κάθε ένας από αυτούς να κάνει δηλώσεις. Πρώτη φράση η έκφραση λύπης, συμπαράστασης στις οικογένειες των θυμάτων και τα λοιπά (μάλλον τυπικά). Δεύτερη φράση η ψηφοθηρική «Ήμουν από τους πρώτους που έφτασα στη ναυτική βάση...». Φράση που επαναλαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Και ακολουθούν οι υπόλοιπες δηλώσεις ανάλογα με την ατζέντα του καθενός.
Αυτή η ψηφοθηρική φράση είναι που βουίζει ακόμη στο κεφάλι μου. «Ήμουν από τους πρώτους που έφτασα στη ναυτική βάση...» . Αλήθεια; Ο διοικητής ναυτικού, ο διοικητής της βάσης, ο αρχικελευστής, ο ΕΠΥ κελευστής, οι δύο δίδυμοι ναύτες και οι 6 πυροσβέστες τι ήταν; Αυτοί δεν ήταν απλά οι πρώτοι. Αυτοί ήταν καθημερινώς εκεί. Αυτοί έγιναν κομμάτια μέχρι να πάτε εσείς «πρώτοι» εκεί. Κομματιάστηκαν με βάση την δική σας ηλιθιότητα και την δική σας αμέλεια. Το αίμα τους χύθηκε στο βωμό της ευνοιοκρατίας που διορίζει άσχετους σε καίριες θέσεις. Το αίμα τους χύθηκε με ευθύνη των δικών σας ανάπηρων μυαλών και λάθος αποφάσεων. Και αλίμονο σας αν δεν είσαστε εκεί από τους δήθεν «πρώτους». Οι ευθύνες που σας βαραίνουν είναι τεράστιες. Το κακό είναι ότι κάηκαν και χάθηκαν αυτοί που δεν είχαν καθόλου ευθύνες, την στιγμή που εσείς ξυπνούσατε στο ήρεμο σπιτικό σας από το αναπαυτικό κρεβατάκι σας (ή μήπως την κρεβατάρα σας). Αν ήσασταν από τους «πρώτους» θα ήσασταν στάχτη. Εσάς τουλάχιστον ίσως και να σας άξιζε με τα λάθη που κάνατε. Με τις παραλείψεις που χρεώνεστε.
Ας μου εξηγήσει κάποιος από όλους αυτούς που πήγαν δήθεν «πρώτοι» πια η σημασία του να λέγεται αυτή η ψηφοθηρική φράση; Γιατί ακόμα και εκείνη την στιγμή που η ασχετοσύνη τους έχει αποκαλυφθεί, νιώθουν την ανάγκη να μαζέψουν ψήφους; Μήπως πιστεύουν ότι έχουν μπροστά τους ηλίθιους που θα τους πει και μπράβο; Η ηλεκτρονική μου διεύθυνση δημοσιεύεται μαζί με το άρθρο για όσους έχουν την τόλμη να στείλουν μια απάντηση.
ΥΓ: Να με συγχωρέσουν οι συμπολίτες μου. Εγώ δεν πήγα καν εκεί. Δεν ήμουνα από τους «πρώτους». Περαστικός ήμουνα από το κύριο δρόμο Λευκωσίας Λεμεσού γύρω στις 2μμ της 11ης Ιουλίου. Δεν σταμάτησα. Κοίταξα απλά και θύμωσα. Άλλωστε η ιδιότητα μου ως απλός πολίτης δεν θα μου επέτρεπε να περάσω, να μπω στην ναυτική βάση, να δω το μεγάλο κακό. Δεν θα έβγαινα στις τηλεοράσεις να κάνω δηλώσεις ως ο «πρώτος», ο «δεύτερος»... και δεν είχα την ανάγκη να το κάνω. Πήγα όμως στην εκκλησία, έκανα το σταυρό μου και άναψα 12 κεριά. Και ολοκλήρωσα αυτό το άρθρο την επομένη, 12η Ιουλίου, όσο ακόμα ήμουνα θυμωμένος. Και ετοιμάζομαι να παραστώ σε κάποια κοιμητήρια την ώρα της ταφής, σε άλλα αργότερα να αφήσω ένα λουλούδι. Όχι στις κηδείες. Δεν μπορώ να σας ακούω να μας λέτε παραμύθια. Δεν μπορώ να σας ακούω να μας λέτε για τις ηγετικές ικανότητες και την αυτοθυσία των παιδιών που χάθηκαν. Οι δολοφόνοι εξ αμελείας ή εκ προμελέτης δεν πρέπει να είναι παρών στις κηδείες των θυμάτων τους. Εσείς όμως θα είστε εκεί. Και τώρα και στο επόμενο κακό που θα βρει τον τόπο. Γιατί ο ωχαδερφισμός μας σαν λαός θα σας αφήσει να ζείτε ελεύθεροι και στο σώμα (από τα σίδερα της φυλακής) και στη ψυχή (από τις τύψεις).
* Επίκουρος καθηγητής Στατιστικής, Τμήμα Μαθηματικών Επιστημών, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Michigan.
